BKS18: Het is moeilijk van Pale Waves houden
Ook al wil je dat zo graag
Kyle Broflovski van South Park zei het al: ‘Disintegration is the best album ever!’ en het kan bijna niet anders dan dat Pale Waves daar exact hetzelfde over denkt. Deze vier Mancunians waren nog niet eens geboren toen new-wave haar hoogtepunt kende, maar ze hebben de platenkast van hun ouders verorberd en daarna nog gevraagd om een toetje. In alles is Pale Waves eighties: het contrast van stoïcijns doen, maar stiekem extreem dansbare muziek maken en veel zingen over liefdesverdriet. De hoge baslijnen komen regelrecht uit New Orders boekje en die galmende gitaren hadden nooit bestaan zonder Robert Smith. De looks trouwens ook niet: want met het pikzwart haar bijpassende eyeliner en leren broek, komt frontvrouw/zangeres/gitariste Heather Baron-Gracie (familie van Isaac die hier net stond?) regelrecht uit een Tim Burton-film.
Muzikaal zit het in principe helemaal snor met Pale Waves: Baron-Gracie is goed bij stem, iedereen is feilloos op elkaar ingespeeld en de synthpoppy songs zitten knap in elkaar. Maar dan begint het te knagen: er wordt bar weinig toegevoegd aan een zeer herkenbare sound, Baron-Gracie's neiging om op het eind van een noot naar boven over te slaan wordt irritant en songs beginnen op elkaar te lijken. Dat wordt nergens zo pijnlijk duidelijk als bij de overgang van ‘Heavenly’ naar ‘Kiss’ (wederom: hallo The Cure!). De twee nummers vloeien in elkaar over door gesampelde vocalen, maar met exact dezelfde toonsoort, gevoel en tempo, lijkt het letterlijk of we hetzelfde nummer twee keer horen. Lekkere nummers, zeker, maar bezoekers die afwisseling willen, verlaten al vlot de Two voor Nana Adjoa.
HET MOMENT:
In een statische set als die van Pale Waves is het moeilijk een moment te ontwaren, of het moet het tijdelijk uitvallen van de gitaar van Hugo Silvani zijn of het heen en weer lopen van Baron-Gracie tijdens instrumentale momenten. Nee, dat is niet denderend.
Volg Best Kept Secret op de voet in het dossier.