Genomineerd voor de 3voor12 Award: Someone

Emotionele breakdowns. Keuzestress. Klimaatangst. Oh, en niet te vergeten: slechte seks. Ah, de zoete genoegens van een twintigersbestaan. Someone bezingt het op ORBIT II, een album dat voortvloeide uit haar éígen quarterlifecrisis. Voordat ze psychedelische popliedjes à la Air en Tame Impala maakte, had ze immers al een debuut achter de rug onder haar eigen naam: Tessa Rose Jackson. Onder die naam bracht ze in 2013 al een collectie frisse folkpopliedjes uit, maar een vervolg kwam er niet. Een hardnekkige writer’s block zorgde er zelfs voor dat ze een tijdje helemaal de muziek uit stapte.

ORBIT II is een verzamelaar van de liedjes die ze in de jaren daarna begon te maken, toen ze uit haar muzikale identiteitscrisis krabbelde. Je hoort haar er zelfs op reflecteren op ‘Forget Forgive’, een gefluisterd indierockliedje waarop ze zichzelf toedekt met een dekentje van vergevingsgezindheid. Of bijvoorbeeld op de albumopener ‘The Deep’, een psychedelisch popliedje:‘Sudden as it came now you’re on your own again / And you wonder what you did to deserve this kind of pain’. Zwaarmoedig? Nee joh, het is juist zo gewichtsloos dat het voelt alsof je door de ruimte zweeft.

Daar doet Jackson het natuurlijk ook om. Haar muziek klinkt precies zoals de grafische kunst die ze bij haar projecten maakt: kleurrijke afbeeldingen van de ruimte, die ze muzikaal vertaalt naar weidse, psychedelische songs, ingekleurd met grappige details. Je hoort haar ook spelen met het idee van ‘de ruimte’. Dat zit ‘m in de synths die ze gebruikt. Ze zijn retro én futuristisch, zoals de fonkelende synthswirls in ‘Two Satellites’. Maar het zit het ook in de songwriting zelf: laatstgenoemd liedje gaat over twee geliefden die om elkaar heen cirkelen als satellieten en ‘Braver Times’ is vanzelfsprekend een verwijzing naar Aldous Huxley’s sci-fiklassieker.

In een interview over het album zei Someone daarover: ‘Ik vind de beeldspraak van de ruimte heel leuk. Het is het grootste wat er is, en ik schrijf juist graag liedjes over het kleinste wat er is.’ En wat is er kleiner dan de muggen waar twintigers olifanten van maken? Indierocktrack ‘Can’t Remember How To Talk To You’ gaat over je een uit de kluiten gewassen tiener voelen zodra je met een crush staat te praten, laid-back indiepopliedje ‘Once More With Feeling’ omschrijft seks als het uitwisselen van lichaamssappen (ieks). Och, en dan is er nog ‘Pull It Together’, een lichtvoetig liedje voor iedere verwarde quarterlifer die voor een kruising staat. ‘I don’t know why I can’t pull it together,’ zingt ze. En toch loopt het over met de zelfspot: Someone zwelgt altijd met een knipoog.