EP-release Apollo de Novo
Een zware rockband met een authentieke grunge-feel
Tekst: Seb van Dijk Foto's: Paul Bergers
Alternative metalrock, volgens de bio op Spotify. Psycho-grunge, volgens de jongens in de steeg naast de kroeg. Of ergens daar tussenin. Apollo de Novo releaste op zaterdag 1 februari de debuut-EP Left to Waste and Decay in Jack’s Music Bar, het rokerige alto-hol nabij de Zwolse Sassenpoort. De toko was tot de rand toe gevuld met vooral lange, zwetende mannen met lange haren en lange baarden in afwachting van de steenharde show van Apollo de Novo.
Voordat Quinten Leistra (zang), Pieter Hartman (gitaar), Edzard Leistra (basgitaar) en Koen Steedijk (drums) zich de bühne op worstelden, betrad het zangduo Jim & Cody het podium. Jimi Geraerds Thesingh en Cody Greaver speelden op verzoek van Apollo nagenoeg uitsluitend hits uit de hoogtijdagen van de grunge: de 90’s. Nirvana, Smashing Pumpkins en Alice in Chains. Maar dan zonder bas, drums of percussie. Enkel een akoestische gitaar die om de zoveel liedjes van schoot wisselde. Niet grunge maar wel lekker: Greavers loepzuivere renditie van Kiss from a rose van Seal.
Het contrast tussen de ingetogen meerstemmigheid en the men of the hour kon bijna niet groter. Apollo klapte er met volle bak op. Vanaf moment één was duidelijk dat de mensen zonder oordoppen met een piep in de oren naar huis zouden gaan.
Zanger Leistra charmeerde; zijn volle, toonvaste stem en theatrale performance zijn de eyecatcher van de band. De frontman is zelden op onzuiverheden te betrappen en heeft een vocaal uithoudingversmorgen waar menige schreeuwband een puntje aan kan zuigen.
De overige bandleden bekleedden hun rol relatief creatief. Originele baslijnen, superdrukke drumbeats en een dienstbare gitarist omlijstten Leistra. Toch lijken veel songs erg op elkaar. Op die ene disco-track na dan; out of the blue en out of character, if you ask me.
Speeltechnisch rommelt en schommelt het her en der. Maar wat wil je; het is live muziek. Wanneer de mannen met elkaar klikten, wat zeer regelmatig gebeurde, klonk het als een klok. Een dikke, vette door Layne Staley en Chris Cornell goedgekeurde klok. Volgens studiobaas Ruud Tijs van Hillroad Records – waar Apollo deze zinderende zomer de EP heeft opgenomen – hebben een aantal Apollo-songs de EP niet gehaald die wel het vastleggen waard zijn. Dus, jongens, terug de studio in!
Heb je een Spotify-lijst of CD-kast vol met Alice in Chains, Audioslave en Nirvana en spelen deze jongens in de buurt, dan ga je geen spijt krijgen van een bezoekje. Een zware rockband met een authentieke grunge-feel. Het zal dan ook niet verbazen als Apollo de Novo een trouwe en fanatieke fanbase opbouwt de komende jaren.