Lorde doet een zonnegroet in AFAS Live

Zie je die gigantische, fluorescerende lichtbol daarachter? Is dat…? Ja, natúúrlijk heeft Lorde de zon op sleeptouw genomen naar haar AFAS Live show. Het is de Solar Power-tour, ze zou gek zijn om niet iedere avond het zonnetje in het stopcontact te steken. Steeds laat die het podium baden in een ander licht. Warm en felgeel tijdens de openingstrack, tijdens het laatste nummer is het een warme, oranje bal die in een paarse zonsondergang wordt geduwd.

Om maar te zeggen: Lorde’s gedachten zaten de afgelopen jaren vooral bij de zon. Ze nam een supersterrensabbatical, en Solar Power is precies wat je verwacht van een superster die zich jarenlang terugtrekt om te chillen in de natuur, te bakken op het strand, en werd herboren als een hippie-dippie-bloemenkind: een album vol folky, psychedelische liedjes vol referenties naar stemmingsringen, bloemenkransen en zonnegroeten.

Best lastig om te integreren met de minimalistische electropop van haar oude werk, zou je denken. Maar nee, het haakt vanavond vanzelfsprekend in elkaar. Het helpt ook dat Lorde zichzelf de tijd gunt. Ze werkt door maar liefst 23 nummers heen, bewaart 'Team' en 'Royals' tot het einde, en daardoor kan ze de dynamiek opzoeken. Zo zigzagt ze door haar drie albums: eerst een energie-injectie met de elektronische r&b van ‘Homemade Dynamite’, dan de energie terugschroeven met de ingetogen electropop van Pure Heroine’s ‘Buzzcut Season’, om vervolgens een blokje Solar Power te beginnen. Ze heeft ook een band bij zich, die sommige Solar Power-tracks wat punchier weet te laten klinken dan op plaat. En soms steekt ze een liedje in een nieuw jasje, zoals ‘Loveless’, die ze als een soort piano-outro achter ‘Dominoes’ plakt, om er een drieluik van te maken met de intense Melodrama piano-ballad ‘Liability’.

Nog zo’n slimme zet: de titeltrack van ‘Solar Power’ is eigenlijk een psychedelische, Primal Scream-achtige track, maar door het outro mega-euforisch uit te bouwen – en een confettikanon in de show te fietsen – lijkt het een logisch bruggetje naar de pianohouse-pop van ‘Green Light’. Dat conettikanon is trouwens een onverwachte move. Er is een esthetisch décor, met een soort brug die diagonaal over de zon heen staat, en een bühne waar de band op- en afdraaft, maar verder de productie vrij spaarzaam. Lorde heeft geen dansers, ze gaat vaak op de spreekstoel zitten, en nog altijd danst ze alsof ze in haar eentje in de slaapkamer staat. Het geeft de illusie van nabijheid, en het maakt dat deze show soms verrassend intiem voelt. In ieder geval niet alsof zesduizend mensen alles woord voor woord mee staan te brullen.