Een stevig avondje met Breakout en Ramkot

Het wordt een avondje lekker genieten van het betere rockwerk in ’t Beest in Goes, met Ramkot en als opener Breakout. Het is duidelijk: het publiek heeft er zin in en de opkomst is prima: ook voor het voorprogramma. Breakout opent sterk met ‘The one who’ll find’ en zangeres Kerstin de Jonge weet het publiek te veroveren, met haar zang én bijna dromerige performance. Eigen nummers van de live sessies in Gebouw T, zoals ‘Hard Loving Woman,’  ‘The way you tell your dreams’ en ‘Talisman’ maar ook een mooie cover van ‘Interstate love song’ van The Stone Temple Pilots. In ‘Mad love’ met haast hypnotiserende zang , afgewisseld met stevig gitaar- en drumwerk geeft Breakout een mooi visitekaartje van de recente EP ‘Forget the suits’ af. 

Het is niet alleen ‘ramrock’ vanavond met het Gentse Ramkot. De gebroeders Leyman en bassist Hannes Cuyvers tonen dat ze naast krachtige nummers ook van klein-naar groot-naar klein kunnen. Nu eens worden we meegezogen in een muur van geluid, met loeiharde drums, afgewisseld met catchy gitaarspel, dan weer is er ruimte om even op adem te komen. Toch wéét je dan dat die rust van korte duur is, zoals de spanning mooi opgebouwd wordt in ‘Hollow.’ Maar ook in ‘Zeppelin’ bijvoorbeeld, waar mooie gitaarriffjes terugkeren, als vogels die elkaar roepen, om dan te accumuleren in een vette bassessie. Het publiek staat tot halverwege het optreden vooral ‘intern’ te genieten. Maar natuurlijk wordt het headbangen en ja: uiteindelijk is er dan die onvermijdelijke moshpit, compleet met stagediven. ‘Ooh’ verzuchten de voorste aanwezigen verrukt, om vervolgens heerlijk in al dat oergeweld te duiken. De dynamiek komt weer prachtig tot zijn recht in het verstilde slotnummer ‘Rosa,’  met rustige pianotonen en kalm gezang. Jim Morrison klinkt tot slot, met: ‘This is the end, beautiful friend’, net zoals aan het begin van het optreden. En nee, er is geen toegift en de zaallichten gaan niet aan, zodat we een beetje verdwaasd achterblijven. Was dit nu echt ‘the end’?