Gorefest wil duidelijk vanaf album nummer vier meer zijn dan slechts een death metalband. Harthoorn op schrijft op Facebook: “We stopten sowieso altijd al veel knikjes, referenties, odes en citaten uit de meest uiteenlopende muziek in onze nummers, maar op ‘Soul Survivor’ bereikte dat wel een voorlopig hoogtepunt. Behalve Jan-Chris luisterden we allemaal naar Lizzy, Purple, Queen, Mountain en een hele waslijst andere namen. Wat je op ‘Soul Survivor’ hoort is een band die, met het geluid dat we hadden, probeert uit te vinden wat die ouwe rotten nou deden om zulke toffe nummers te maken zoals ze deden in de zeventiger jaren.”
Bij het uitkomen van ‘Soul Survivor’ splijt de metalscene, maar geeft het ook een voorbeeld van een band die durft zijn nek uit te steken. De groep hoopt natuurlijk dat het album een succes is, maar fans beschuldigen de muzikanten ervan dat ze alleen commercieel succes nastreven. De muzikanten volgen echter slechts hun hart...
Boudewijn Bonebakker vertelt in 1996 aan Aardschok: “Juist het contrast (tussen seventies rock en death metal) maakt de muziek speciaal. Met een typische hard rockzanger zou Gorefest veel minder speciaal zijn. Nu ontmoeten twee werelden elkaar en dat is het bijzondere. Wie dat niet ziet zitten moet de plaat niet kopen; of zelf met iets beters op de proppen komen.”
Gorefest wil zich afkeren van de deathmetal eenheidsworst op dat moment en kiest in die tijd een eigen pad, wars van wat dan ook. ‘Soul Survior’ haalt het dat jaar tot nummer 62 in de album top 100, een teken dat veel (nieuwe) fans de band wél begrijpen en de sound waarderen.
‘Soul Survivor’ is de laatste plaat dat uitkomt bij Nuclear Blast, een metal label pur sang. Het label adverteert met een lap bloederig vlees voor ‘Soul Survivor’, maar rijmt niet met de inhoud van met jaren zeventig doordrenkte rock. Een nieuw platencontract wordt niet opgesteld door Nuclear Blast en de Zeeuwen verkassen naar het Duitse SPV label waarop in 1998 ‘Chapter 13’ wordt uitgebracht. Hierop verwijdert de band zichzelf nog verder van de death metal roots en laat Jan-Chris ook de grunts verder los. Mede door alle commotie heeft ‘Soul Survivor’ na vierentwintig jaar zijn plek in de muziekhistorie wel verdiend. Het opgewaaide stof is allang neergedaald, zou je denken. Toch zijn er online nog verschillende forums te vinden waar de strijd tussen lovers en haters blijft door gaan. Alleen daarom al is deze plaat meer invloedrijk dan je in eerste instantie denkt.