Het alternatieve eendagsfestival Terneuzen On Fire beleeft dit jaar z’n zesde editie. Met als grootste verandering dat deze keer het festival de stad in gaat. De bands staan dus niet alleen in De Pit. Ook het podium van muziekcafé Porgy & Bess en het pand van Orion Records zijn festivallocatie. Dit keer ook niet één grote headliner, maar meerdere publiekstrekkers. Het slaat aan. Volle zalen, veel mensen, vette optredens. Negentien acts zijn geboekt, verdeeld over vier podia. De keuze is reuze. Van stoner en sludge tot metal en soundscape.

Wie op de zaterdagmiddag door het centrum van de grootste stad van Zeeuws-Vlaanderen loopt raakt niet direct on fire. De schaduwrijke Noordstraat oogt troosteloos. Op de Markt, waar de zon wel schijnt, zit wat volk op het terras. Ook ’s avonds kan je in het loopje van De Pit naar Porgy & Bess een kanon afschieten. Op de festivalgangers na is er amper beweging. Het vuur brandt wel op het instore podium bij Orion. Want de shows van de jonge honden van Unchained en de winnaar van de Zeeuwse Metal Battle voorronde Jørmungandr zijn er dik op. Beide bands vliegen er vol in. De winkel puilt uit, zweet tegen de muur.  Ouderwetse toestanden.  De twee acts zijn onderdeel van een nieuwe generatie Zeeuws metalgeweld, maar pakken beide terug op het geluid van de eerste golf van het thrash metalgenre. Unchained gaat richting oude Sepultura en Biohazard terwijl Jørmungandr er nog een scheut extra hardcore doorheen mengt in de lijn van Hatebreed, waar ook een nummer van wordt gecoverd. Een bescheiden maar felle moshpit maakt het feest compleet. Voor liefhebbers, door liefhebbers. Ee genot om naar te kijken en luisteren. Later op de avond speelt ook de Vlaamse stonerband Lowmad een prima show in deze fijne setting op een inspirerende plek.

Nog zo’n inspirerende plaats is café Porgy & Bess. Deze locatie ademt muziek. Hier is het vuur altijd aan. Het podium is al bespeeld door de groten der aarde en vandaag mag de geboren Zeeuwse Kind Human het bal openen. Het alter ego van Isabelle van Beek maakt haar nummers  met behulp van een loopstation en wat andere ingenieuze elektronica. De frisse electropop is een fijn contrast tussen alle logge gitaren en zware momenten die nog zullen volgen. Ook de set  van Ophelia Sullivan brengt goede moed. Op het grote podium in De Pit is het vanaf de eerste band genieten. Hyla trekt het festival in gang met een verrassend goede mix van zware progressieve tech death metal en meer rock gerelateerde riffs. Mastodon meets Muse. Strakke rifs, mooie zanglijnen. Dit had langer dan een half uur mogen duren.

Ook verrassend goed zijn de Engelse stonerlads van Desert Storm. De band is op tour door Europa en legt dit weekend drie keer aan in de lage landen. Vijfenveertig minuten zware stoner doom met Britse tongval. Dik in orde. Het kleine podium, in het cafégedeelte van De Pit, herbergt vandaag ook vijf bands. Spit For The Masses en Chief of Smoke vallen vandaag vooral op omdat het zaalgeluid heel hard is. Waarbij de eerst genoemde een afwisselende set van cruch-punk en grindcore speelt. Energiek en amusant. De psychedelische oerklanken van Chief Of Smoke zijn niet slecht maar niet interessant genoeg om de aandacht lang genoeg vast te houden.

Omdat de organisatie rond etenstijd een uur niets heeft geprogrammeerd kunnen we spreken van een middag en avondprogramma. The Answer Lies In The Black Void is de laatste band voor de break. Deze internationale doomsters maken er een sferisch geheel van. Zangeres Martina Horvath heeft een prettige stem. In combinatie met de atmosferische passages en de loodzware gitaren wordt het een spannend geheel. De band is in vorm en laat het publiek een set lang weggelijden in de duisternis van het niets.    

Na het avondmaal trekt KA'UNA het feest opnieuw ingang met een vette set post-metal. De Pit loopt vol voor de bands die eigenlijk nooit teleurstellen. Pothamus komt het nieuwe album ‘Abur’ voorstellen. Hun bezwerende mix van postmetal, sludge en doom is log maar open. De repeterende riffs en drums raken diep. De klasse spat er elk optreden weer vanaf, ook vanavond. Hierna laat Cobra The Impaler horen dat ze ook nooit verzaakt. De keiharde riffs van deze Gentenaren zijn fel en doeltreffend. Melodieuze heavy metal voor gevorderden. Met de versterkers op elf en de energie op twaalf is dit wel het moment om de boel figuurlijk in brand te zetten. Iets wat voor het podium ook driftig geprobeerd wordt.

De meer avontuurlijke muziekliefhebber kan vanavond z’n hart ophalen in Porgy. Daar laten de leden van de eigenzinnige metalband Autarkh horen dat ze veel meer kunnen dan enkel metal spelen. De groep is hier met het improvisatie-project Autarkh Collective. Lekker freaken zonder kader.  De act brengt sfeervolle klanken die in een jazzcafé als dit helemaal niet misstaan. Machtig mooi opgebouwd en heerlijk lang uitgesponnen. De verrassing van de dag is echter het derde project van de Tilburgers: Autarkh III. Een spin-off van de eigenlijke metalband. Het trio maakt nieuwe arrangementen op bestaande Autarkh nummers. In die nieuwe composities ligt de focust op ambient en drones. Improvisatie en zeer zware downtempo arrangementen. Lekker freaken mét kaders zullen we maar zeggen. Het resultaat is fenomenaal. In de lijn van bands als Ulver of Sun O))) vermorzelt ook deze act je langzaam middels de zwaartekracht die ze opwekt. Zo log en zwaar, als een oerkracht die niet eerder vandaag gevoelt is.

Hoe mooi het ook is op het ander podium. Het meeste publiek is toch in De Pit gebleven waar iedereen iets wil meekrijgen van de Vlaams/Nederlandse sensatie Boskat. De vloer voor het kleine podium puilt uit. Het duo brengt een kleurrijke mix van puntige punk ’n roll. Het moet allemaal niet te serieus zijn voor de twee. Aftikken en rammen maar. Er is goed nagedacht over songs en show en dat slaat aan. Terneuzen On Fire? Nou, reken maar!

Voor de finale van het festival  wordt er massaal gekozen voor de grillige hypnotiserende psychedelica van Temple Fang. Die als laatste het Porgy-podium in vuur en vlam mag zetten. Weeral freaken, maar nu met  fantastische groovende spacerock die mag blijven duren. Waar rook is, is vuur. Dus zit het wel goed bij de afsluiter op Pitt Small. Wat een machtige act is Bong-Ra. Het geesteskind van breakcore artiest Jason Köhnen. Hij brengt een bizarre maar zeer interessante mix van nineties rave, metal, jazz jungle, industrial en noise. Want noise is het. Jemig, echt fantastisch. Hier komen kunst en muziek elkaar tegen. Het is beuken vanaf de eerste tonen. De vele rook maakt het gezichtsveld klein en de oppervlakte daarmee ook. Alsof je ergens op een illegale party bent beland, in een lekkende kelder in een kraakpand. Moker hard, en niet voor iedereen. Maar wel mooi dat dit soort avant garde ook gewoon een plek heeft op dit festival.

Want een groot compliment voor de organisatie van vandaag, die duidelijk kwaliteit boven kwantiteit heeft gesteld. Terneuzen  On Fire is in deze nieuwe opzet hopelijk een blijvertje en een echte aanwinst voor de stad. Als de laatste tonen van afsluiter Nightstalker verstommen, en terwijl hun machtig set psychedelische stonerrock nog heel even nagalmt in het hoofd, is de wandeling terug naar de auto een stille. De stad slaapt. De muziek is uit, maar het vuur niet. Dat brand. Ook in Terneuzen. Het is niet altijd even zichtbaar, maar het is er wel. En dat is een goed ding.