Karel Jongejan opent met zijn speelse en soms dromerige liedjes, akoestisch en dit keer begeleid door bas en gitaar. Een liedje over zijn kat bijvoorbeeld- en dat hij daar als student jaloers op kan zijn. “Er wordt ook al meegezongen,” merkt hij verbaasd op. Hij eindigt met een dromerig nummer over samenzijn, met een vette elektrische gitaarsolo als intermezzo, om dan weer klein te eindigen met “Maybe it’s time to sleep.”
De band Lumina neemt ons mee op reis door het leven, met ballads en rauwe liedjes, afwisselend gezongen door gitarist Calvin de Wolff en bassist Eefke Witvliet. Sem Hillebrand neemt het publiek helemaal mee in geweldige gitaarsolo’s. Van songs die iets hebben van een Iers drinkliedje, tot klein en tweestemmig en gillende gitaren: Lumina heeft het allemaal in huis.
Unchained staat geroutineerd op het podium. Spectaculair kettinggeratel opent de show en het publiek staat al in positie voor de moshpit. En dan gaat het los met het nummer ‘Running circles.’ Drumsalvo’s en gruntende oerkreten. Strakke, heftige groove metal en de energie stuitert van het podium. Buiten is het nog licht, binnen is de moshpit en de tent stroomt vol. Ze sluiten af met hun nieuwste nummer ‘Saw’- “Dat is heel snel, je gaat het wel horen.” Een moordend salvo van de drums en een blij meebeukend publiek.