Het is nog vroeg in de middag als de Middelburgse formatie MEN het podium betreedt. MEN won vorig jaar bandcompetitie Spectra en mag de Mainstage openen. In het afgelopen jaar zagen we de band op meerder podia en wonnen nog een andere bandcompetitie, Podium-Z. In de tussentijd zagen we al dat MEN werkt aan eigen werk en laat steeds meer de covers achterwege.
Nog meer jong talent is The Morning Indefinite, wat een paar weken geleden nog haar debuutplaat presenteerde in ’t Beest. De band weet op deze vroege zaterdagmiddag het publiek warm te krijgen voor mysterieuze, soms bombastische sounds. Een mooi moment is de driestemmige samenzang tijdens ‘She Talks Slowly,’. Verder is het meedeinen op de muziek die golvend door de tent gaat.
Het Goese rocktrio Clear Clamour gaat al heel wat jaren mee in de Zeeuwse muziekscene. Van bandcompetities tot single- en ep-releases in onze poppodia. Vanmiddag staan de heren op Klomppop en presenteren meteen hun nieuwste single ‘Seize Me’. Later in de set horen we ook nog wat classics als ‘Reality’ en ‘Follow The Lines’. Later dit jaar volgt er nog meer nieuw werk en zien we deze heren graag nog eens terug.
Ovezande doet weer wat het het beste kan: een sportveld vullen met eigenzinnigheid, energie en acts die zowel binnen als ver buiten het hitlijstcircuit vallen. Klomppop op zaterdag is al jaren een paradijs voor muzikale durfals. Met een line-up waar drummachines, fuzzpedalen en orgels elkaar in de backstage een ongemakkelijke hand geven. Wij doken het veld in en zagen naast de hoofdacts S10 en Rondé, onder andere AK/DK, Orgel Joke, Test Plan en And So I Watch You From Afar. Allemaal totaal verschillende werelden. Welkom in het universum van Klomppop.
Test Plan klinkt als een wetenschappelijk experiment, maar op Klomppop leveren ze vooral een bak snoeiharde mix van postpunk, noise en shoegaze af waar je u tegen zegt. Deze Londense band tapt uit het vat van bands als Fontaines D.C., Shame en IDLES, maar brouwt er hun eigen scherpe mix van.
Alle drie de bandleden spugen afwisselend teksten uit alsof hij tegelijk boos, bang én verliefd zijn, ondersteund door scherpe riffs en een ritmesectie die klinkt alsof de drummer op een sprintwedstrijd zit. De gitaren janken, de bas pompt, en alles in de tent trilt mee. Dit is geen set die je op de achtergrond beleeft; Test Plan vraagt (nee, eist) je aandacht.
De drummer maakt zich zó druk dat zijn bezwete lijf meer stoomt dan de rookmachine. Ondertussen springen de andere twee bandleden rond alsof ze net van stal komen: een dolblije koeienkudde die voor het eerst weer gras onder de hoeven voelt. De postpunk vliegt je om de oren, strak, rauw en zonder rem. Test Plan is een uitputtingsslag met melodie. Op momenten schuurt het, op andere momenten explodeert het. En juist die dynamiek maakt ze zo interessant.
Wie had gedacht dat een 75-jarige uit Vlaardingen met een YouTube-account het Klomppop-podium zou veroveren? En toch staat ze daar: Orgel Joke, gewapend met haar trouwe Yamaha en een tas vol zelfgehaakte charisma.
Het publiek weet eerst niet wat ze moeten verwachten. Is dit een meme? Is dit serieus? Het antwoord is simpel: Orgel Joke is. Punt.
De kracht van haar optreden zit ’m in de oprechte liefde voor muziek. Geen ironie, geen gimmick, maar pure levenslust. De tent staat bomvol, er wordt gelachen en luidkeels meegezongen. Orgel Joke bewijst dat authenticiteit het hardste knalt op een festival.
En of het muzikaal goed was? Daar gaat het dus niet om. Klomppop omarmt Joke alsof ze de headliner van de dag is.
Naast Orgel Joke is er nog meer te beleven in de Loco-tent. In de avonduren is het dansen op de beats van DETAG, Mengelmoose en DJ Arlo. Ook aan live-muziek is gedacht. Rien Dekker staat op een stellage (geïmproviseerd extra podium) en speelt zijn favoriete meezingers voor wederom een volle tent, en later op de avond zien wij nog Billy Dans op de bühne.
Op het Spectra-podium laat And So I Watch You From Afar uit Belfast zien hoe je instrumentale muziek maakt die harder binnenkomt dan menig schreeuwende frontman ooit zal doen. Vanaf de eerste seconde trekken ze een geluidsmuur op die tegelijk overweldigend én subtiel is.
De band jaagt door hun set als een postrock machine op steroïden. Van lang uitgesponnen melodische passages tot brute mathrock uithalen: het publiek wordt meegesleurd in een golf van crescendo’s, tempowisselingen en perfect gecoördineerde chaos. Het is technisch vernuft, maar zonder pretentie. Emotie zit hier in de dynamiek, in de overgangen, in het onverwachte.
Wat ze live zo indrukwekkend maakt, is hun beheersing. Ze weten precies wanneer te knallen, wanneer gas terug te nemen, en wanneer het publiek in ademloze stilte te laten wachten. En dan BAM – alles ontploft weer.
In de afgelopen periode is al veel geschreven en besproken in de media over éen van de headliners van vanavond; S10. De zangeres zou haar seizoen aftrappen met Bevrijdingsfestivals en andere grote evenementen, maar familieomstandigheden gooide roet in het eten en cancelde daarmee een aantal shows. Gelukkig kon haar albumrelease in Paradiso wel doorgaan en kan iedereen luisteren naar het album ‘Mijn Haren Ruiken Naar Vuur’. Op Klomppop is de Mainstage al aardig gevuld. Veelal jonge fans vooraan met de telefoon in de hand. Op het podium staan vergrote afbeeldingen van bloemen, een echt boeket en een aantal mede muzikanten achterin opgesteld. S10 genoot afgelopen jaren al van haar bekendheid via onder andere het Eurovisie Songfestival en haar samenwerkingen met Froukje. Een show van S10 bevat veel uitgebrachte singles, sterke songs met idem teksten en een begeleidingsband die goed op elkaar is ingespeeld. Het plaatje compleet kunnen we wel concluderen.
Hitjes knallen is met de volgende headliner, namelijk Rondé. In 2018 stond de band ook al eens op de bühne van Klomppop en vanavond doen ze dat nog eens dunnetjes over. Rondé is in de loop der jaren uitgegroeid tot een landelijk bekende band met diverse hitsingles en airplay. Ook bij Rondé vinden we een groot jong publiek vooraan bij de hekken. Het optreden is letterlijk hitjes knallen. Niet meer, niet minder dan dat. Boeiend om naar te kijken? Leuk voor even, maar na een tijdje is de lol er wel vanaf. Het is vooral erg gemaakt, inclusief de dansjes en inzetjes wat het geheel totaal overbodig maakt. Wat dat betreft heeft de show van S10 veel meer in huis, al blijft haar muziek net wat minder toegankelijk. Rondé knalt ondertussen vrolijk verder, speelt nog wat van hun hits. Headliner waardig? Daar zijn de meningen over verdeeld.
Chibi Ichigo, alias Sabina Nurijeva, is een stijlbreuk op zichzelf. Het publiek, eerst wat afwachtend (want: “wie is dit en wat is dit in godsnaam?”), ontdooit snel. Geen moment verslapt de energie. Ze serveert oprechte maatschappelijke kritiek, over identiteit, migratie, vrouw-zijn in een wereld die liever niet luistert, maar brengt het met een dikke rave-beat.
Nusantara Beat is een van de grote namen op Klomppop dit jaar. Afsluiter zelfs. Maar de grote festivaltent is opvallend leeg voor een act met zo’n internationale allure. Of nou ja, halfvol. De gemiddelde Klomppopper kijkt liever naar bands die drie akkoorden en een bak distortion meenemen of blèrt mee op Hazes in de Loco-tent. Nusantara Beat vraagt iets meer aandacht en die krijgt het net niet.
Toch is het muzikaal een topklasse optreden. De band is strak, groovy en op momenten ronduit hypnotiserend. De Amsterdamse band brengt een dampende mix van Indonesische roots, psychedelische grooves en tropische melancholie. Frontvrouw Megan de Klerk (EUT) weet het publiek dat er wel staat moeiteloos mee te nemen in haar muzikale wereldreis. Uiteindelijk worden de lege plaatsen in de tent opgevuld door dansende mensen.
Het Britse duo AK/DK stormt het podium op alsof er een zombie-apocalyps aan zit te komen en hun synths de enige redding zijn. Twee drumstellen, een muur van analoge synths en een bak energie waar je U tegen zegt. De set is geen optreden, het is een cardio-workout. Ze bouwen hun tracks live op, laagje voor laagje, en duwen het publiek een dansfuik in die steeds zweteriger wordt.
Ze jagen met een punkattitude door hun krautdiscotracks, terwijl het publiek met open mond én bewegende voeten toekijkt. Je hoort flarden LCD Soundsystem, Neu!, en ergens in de verte een vleugje Daft Punk.
En ook al werkt niet elke opbouw even goed – sommige nummers eindigen meer in chaos dan in climax – het lef druipt ervan af.