Freaks Out opent, met een heerlijke combinatie van lekkere blues covers met een geheel eigen draai. Het stemgeluid van zanger Freek den Toom geeft de nummers een heerlijk rauw authentiek randje mee en gitarist Guus van der Heijden pakt zijn momenten voor strakke gitaarsolo’s. Bassist Collin Clement en drummer Rob Vaillant vormen een perfect en enthousiast ‘motortje’ om al die noten in en buiten het gareel te krijgen. Het plezier en de beheersing spetteren er vanaf. Van rock gaan we gaan we net zo makkelijk naar een bluesy ballad, met zoete gitaarklanken om vervolgens uit te barsten in een nummer als ‘Mr. Highwayman’ waarin de boel weer muzikaal explodeert. De stemming komt erin en er wordt ook gedanst. Dan weer zo’n lieflijk bluesnummer: ‘A million miles away’ van Rory Gallagher en het publiek is mee. Een mooiere afsluiting dan ‘Whiskey in my coffee’ is nauwelijks denkbaar: “Jullie kunnen allemaal meezingen.”
Dan Equal Status: een heerlijke Status Quo coverband, met muzikale bloedbroeders Henry Spitholt en Leo Fokker op gitaar, bas en zang. Johan van der Wielen (gitaar) en Joris Spitholt (drums) vormen de jongere garde. Het gaat gelijk al los met ‘Caroline’ en aansluitend vraagt Henry Spitholt het publiek wie vaker dan 25 keer bij Anywave geweest is. Een zee van handen gaat omhoog. “Want dan krijg je gratis drinken- als je kunt bewijzen dat je erbij was.” Daarna gaat het in stevig tempo verder en het publiek krijgt waar het verlekkerd voor kwam. ‘Rocking over the world’ bijvoorbeeld. De temperatuur loopt op en de mannen op het podium smachten naar een koud biertje, dat ten langen leste gebracht wordt. “Geef deze man een zoen!” Allerlei klassiekers krijgen een energiek jasje: ‘Whatever you want’ komt in een up tempoversie langs en de zaal ontploft. De cover-van-de-cover ‘Bye bye Johnny’ betekent nog geen afscheid, want na wat precisiestemmen van Henry’s gitaar is ‘Down down’ de knallende afsluiter.
Anywave 2025 opent zijn jubileumeditie met een avond die bol staat van herinneringen, muzikale hoogtepunten en een voelbare liefde voor livemuziek. Het is niet zomaar de eerste festivalavond – het is de allerlaatste keer dat Anywave plaatsvindt in het oude, vertrouwde gebouw. Dat zorgt voor een extra emotionele lading, zowel bij het publiek als op het podium. De line-up – een mix van vertrouwde namen en geliefde bands – maakt er een gedenkwaardige avond van waarin verleden en heden naadloos samensmelten.
Equal Status
Freaks Out
Equal Status
Een ware optocht op het podium: Crosshead & the Southside Horns is het hoofdmenu van de avond, acht man sterk. De band was ooit wereldberoemd op heel Schouwen-Duiveland, waarna de stekker eruit ging. Voor deze jubileumeditie van Anywave zijn ze eenmalig terug – en hoe! Het publiek haalt herinneringen op aan vroeger. “Terug van bijna nooit weggeweest,” grapt zanger Kees de Feiter. “Wat lief dat jullie er allemaal zijn,” voegt hij eraan toe, terwijl het publiek hem liefdevol toezingt: “Keesie!”
Het feest begint meteen met ‘Paradise by the C’, een showstart met blazers Rinus en Ko Zuidweg en Wolfert Jumelet op Hammond. Bigband meets rock-’n-roll – alsof ze nooit zijn gestopt. “We willen Anyway bedanken,” zegt Kees. “Ze hebben een risico genomen met een band die 23 jaar niet gespeeld heeft. Maar we hebben ons de kloten eraf geoefend.” Van blues en country gaat het via spirituele klanken naar stevige rock. Bij ‘The Right to Walk Away’ deint het publiek mee en is ontroerd, de temperatuur stijgt. Kees stelt de band voor: Maus Bom (bas), Fred Hazebroek (drums), gitaristen Steve Huggett en Michiel van Amersfoort, die Koert Rouw vervangt- overleden in 2022.
Tussen de nummers door deelt Kees verhalen van toen ze nog jong en onbedorven waren. “Alleen dat jonge is verdwenen.” Soulklassiekers van favoriet Delbert McClinton – ‘Standing on Shaky Ground’ en ‘Givin’ It Up for Your Love’ – brengen de dansvloer in beweging. Steve schittert met solo’s in ‘Still Got the Blues’, en bij ‘The River’ zingt de hele zaal uit volle borst mee. Kees is niet alleen performer, maar ook verteller. “In je lijf zitten allemaal doosjes,” zegt hij. “Als je gaat repeteren, moet je het juiste doosje weer vinden.” ‘Atlantic City’ van Bruce Springsteen voelt vervolgens als een herdenkingsdienst. Namen van overleden muzikanten als Kees Krul, Padde, Koert Rouw en Willem van Manen worden genoemd. “Heb je iemand in gedachten?” vraagt Kees het publiek. Well, now, everything dies, baby, that's a fact. But maybe everything that dies someday comes back, is de hoopvolle boodschap.
De beginzinnen van de afsluiter zijn geheel in stijl: Now brothers and sisters gathered here today… waarna ‘I’ve Been Working Too Hard’ klinkt. Gesticht gaan we de Anywave-vrijdag en -zaterdag in.
Crosshead & the Southside Horns
Crosshead & the Southside Horns
Crosshead & the Southside Horns