De Utrechtse scene groeit en bloeit als nooit te voren. Sludge metal bands Throwing Bricks en Ontaard zijn deze vrijdag uitverkoren om hun hometown te verruilen voor een regenachtig Bergen op Zoom. Als begin van een korte tour die de twee samen hebben opgetuigd. Twee sets die sludge, stoner, black metal en poëzie verbinden door songs die werkelijk alle kanten opgaan. Zuidwest Brabant loopt er niet heel erg warm voor, maar de liefhebbers de er zijn weten deze package wél op waarde te schatten.

De programmeur van Kreekrock wist wat hij in huis haalde toen hij Ontaard vorig jaar liet optreden in Westdorpe. Het was dé verrassing van het festival. Sindsdien is het viertal alleen nog maar gegroeid. Met meer shows en begin dit jaar de opname van de splitt-ep ‘Oud Zeer’, samen met partner in crime Throwing Bricks. Ontaard mengt verfijnde gitaar melodieën op een basis van sludge, doom en metal. Het is vooral frontdame Shira van der Wouden die het verschil maakt. Ze keert haar hele ziel binnenste buiten en geeft zo de hele set en diepe emotionele lading mee. Zeker als ze haar grunts parkeert en overgaat op spoken-word. Ze fluistert, murmelt en vertelt. Schreeuwt, brult en zingt. Het kind dat ze vroeger was spreekt. Tegen zichzelf en tegen de zaal. Met een arm losjes op de rug, als Ireen Wüst in haar beste dagen. De muzikale ontlading die volgt is bikkelhard en gemeend. De toehoorders mogen emotioneel dichtbij komen bij deze vleesgeworden psychose. Je wordt als vanzelf meegezogen in de duisternis van het verhaal. Ontaard brengt en goed opgebouwde set waar radeloosheid hoog tij viert. Kippenvel waardig.

Throwing Bricks tapt uit een iets ander vaatje. Met een gitarist meer is er ook meer ruimte voor nog meer variatie. Ook hier wisselen betonharde momenten af met verfijnde stiltes en mooie opgebouwde spanning die als vanzelf onder je huid kruipt. Knappe gitaartokkels en baslijnen vormen de basis. Terwijl de gitaarmuur de leidraad is waarop frontman Niels Koster z’n fel hoge hardcore grunt neerzet. Hij screamt en blaft zijn teksten de zaal in. Terwijl hij diep in de emotie ook z’n tafeltje met effectpedalen omver gooit. De urgentie is hoog, heel hoog. Er is geen ontkomen aan. Je moet mee in de eindeloze leegte die muzikaal zeer sterk wordt vorm gegeven. Muzikaal verschillen de twee bands van vanavond niet zoveel. TB neigt nog meer naar black metal en kent een minder poëtische invalshoek. Maar het zijn slechts details. Want de twee acts van vanavond vormen juist een mooie twee-eenheid die elkaar versterkt. Die elkaar aanvult. Met donkere dromen als uitgangspunt en persoonlijke trauma’s die op deze manier prachtig verwerkt kunnen worden.

Dat er slechts een handje vol mensen aanwezig is bij deze luistersessie maakt het geheel nog intiemer. Maar Gebouw T, blijf dit soort bands alsjeblieft boeken. Want de verwerking van welk drama dan ook gaat beter met muziek dan met welke chemische medicatie dan ook. Met jullie podium als knusse behandelkamer. Waar je na afloop met een leeg hoofd en vol hart weer vertrekt. Terug het leven in, dat heel even mijlen ver weg leek.