“Middelburg was het eerste Nederlandse bastion dat viel voor Het Zesde Metaal.” Zanger en tekstschrijver Wannes Capelle zegt het met enige trots. Hij lacht. De band en de hoofdstad zijn dikke vrienden. Dat blijkt ook vanavond. Hoe emotioneel geladen het nieuwe werk ook is, zwaarmoedig wordt de avond geen moment. Capelle schrijft en zingt in zijn moerstaal, West-Vlaams. Zijn dialect heeft iets troostends. Eerlijk en oprecht is het, zeker uit de mond van deze troubadour die zijn gedachten het liefst op papier zet in de taal die hij het best verstaat. Nadat het voorprogramma Edmund November de zaal heeft opgewarmd met hun breekbare popliedjes zet ‘De Storm’ de toon. Met ‘Nog Maar Begonnen’ pakt de band iedereen echt vast. De muziek laat niet meer los. Het is ook wat de nummers vragen, wat de band indirect vraagt: Hou me vast.
“Jij stond ook te janken hè.” Twee bebaarde stoere mannen kijken elkaar schuldbewust aan. “Ja. Maar jij ook, ik zag het.” De kleinkunst van Het Zesde Metaal raakt hard bij de meeste bezoekers vanavond. De Spot in Middelburg is vrijdag het decor voor de Zeeuwse presentatie van ‘Het Langste Jaar’, de nieuwe plaat van de Vlamingen. Een diep melancholisch werkstuk over het verlies van dierbaren. Zeeland snottert, lacht, wiegt mee en klapt de handen stuk voor zoveel moois.
Het Zesde Metaal
Het Zesde Metaal
Het Zesde Metaal
Het Zesde Metaal is meester in verhalen vertellen. Mooie gitaarlagen, troostende melodieën en melancholische pianostukken omlijsten de woorden van de zanger. Album na album lijkt de band beter te worden. Deze laatste plaat heeft de band voorgoed veranderd. Capelle verloor zijn schoonbroer, de band verloor pianist en vriend Tom Pintens. Ze gingen samen nog de studio in, met Pintens als producer en aanjager. Enige weken nadat het album klaar was, overleed hij. Nu pakken ze draad weer op. Voorzichtig maar resoluut. Met multi-instrumentalist Kasper Kornelus op toetsen, gitaar en achtergrondzang. ‘Het langste Jaar’ is hartverscheurend mooi, intens en breekbaar. Met het titelnummer voorop. We zingen het mee, allemaal samen, aan het einde van de set. Voor Tom. Voor verloren geliefden. Slechts een enkeling houdt het droog.
“Alles moet veranderen. A’je wilt dat alles ‘t zelfde bluuft.” Capelle zingt het haast achteloos. Maar raakt de kern zoals alleen hij dat kan. Meester in het ambacht van het tekstueel benoemen. Daarin zit de poëzie. Of het nu gaat om protestsongs als ‘Moeder Aarde’ of ‘Calais’ of de klassieker ‘Ploegsteert’. Hoe kan een liedje over Vlaanderens volkssport nummer één, wielrennen, anders zo hard binnenkomen? De metafoor is een gelaagd kunstwerk, enig in z’n soort. Vanavond is het nummer teruggebracht tot pianoballade, ondersteund door de huilende lap steel gitaar van gitarist Filip Wauters. Het hele nieuwe album komt langs in al zijn schoonheid. Maar er is ook ruimte voor oudere singles zoals ‘Dag Zonder Schoenen’, ‘Niets doen is geen optie’ en het machtige ‘De Onvolledigen’. De moeilijkheid van een relatie. Liefde geven, nemen en krijgen. Het maakt mensen van nature onrustig en onzeker. Die thematiek zo mooi bezingen kan er maar één.
Met de band’s grootste hit in het thuisland wordt de avond afgesloten. ‘Naar De Wuppe’ zette de band echt op de kaart in het Vlaamse land. Met nu uitverkochte shows als gevolg. Maar ook in onder andere Utrecht en Amsterdam gingen de kaarten hard. Net zoals het optreden van vanavond ook (bijna) uitverkocht is. Nederland gaat ook overstag voor dit sympathiek gezelschap. En terecht. De twee bebaarde mannen toosten na deze hoogmis op het leven. Ze slaan elkaar nog eens op de schouder en lachen om hun eigen breekbaarheid. Bedankt. Dat het mooi was.
Het Zesde Metaal
Het Zesde Metaal
Het Zesde Metaal