Zeeuws Nazomeren op het Abdijplein Zeeuws Nazomeren op het Abdijplein

De organisatie van het Zeeland Nazomerfestival kiest er dit jaar voor om éen of twee acts per avond te programmeren. Zo is er een metalavond, modern-klassiek, soul/jazz, pop/hiphop, indiepop en Belgisch trots. Voor ieder wat wils. Het programma op het Abdijplein is samengesteld in samenwerking met Poppodium De Spot. Ons verslag van een week muziek luisteren op het Abdijplein.

Puntjudith werkte afgelopen jaar aan een dubbelalbum en Middelburg kreeg de primeur met het eerste nummer, ook in deze bezetting met blazer/toetsenist Antonio Moreno Glazkov en Adriaan Stoop op drums. “Het gaat over hoop houden,” legt Judith Rijsenbrij uit:  “Bijvoorbeeld bij al die nare socialmediaberichten die ons overspoelen.” Zware bassen vragen nadrukkelijk de aandacht, maar er is ook tijd voor parlando nummers, zoals in ‘Lawine,’ met een betoverende energie. Opgroeien, relaties, communicatie, dagelijkse irritaties: prachtige, gelaagde nummers waarin de loepzuivere stem van Judith tot haar recht komt. Nu eens ingetogen, dan weer uithalend. De crescendo met aanzwellend elektrogeweld is soms heel fors. Trompettist Antonio Moreno brengt nét die extra laag aan in het geheel. Met ‘Paradijs’ als uitsmijter is het plein ‘los’ en er wordt volop meegezongen en meegedanst.

Op het podium een soort stellage, met twee muzikanten in het duister. Gejuich als de Vlaamse rapper en woordkunstenaar Brihang opduikt. Hij opent met ‘Acceptatie’- over het leven met kinderen. Via ‘Alles loopt anders’ gaat hij naar zijn nu-al-klassieker ‘Berg,’ over de weg vinden en grenzen verleggen. “Zijn er bergen in Zeeland?” vraag hij zich af. Het publiek, waaronder aardig wat kinderen, zingt woordelijk mee: “Berg op, berg af, altijd maar die berg op klimmen.” En ja hoor: daar gaat Brihang, hoog de stellingen in. Hij danst op het podium en het publiek klapt, maar dat is eigenlijk pas voor later, vertelt hij. Hij was op oesterjacht, omdat hij achter een vrachtwagen reed met “De zee op je bord.” Uiteindelijk bemachtigde hij bij de plaatselijke vishandel vijf oesters, waarvan twee goed. Middelburg is het beginpunt van zijn internationale tournee, lacht hij.

Zijn teksten zijn relativerend en poëtisch en gaan over het menselijk tekort en de liefde. Hij beheerst het podium en stelt zich tegelijkertijd kwetsbaar op. Met ‘Steentje’ krijgt hij het hele plein ‘ajajaj’ roepend door de knieën voor een sitdown. Hij neemt zijn tijd en dat leidt tot een soort ontploffing van energie. De toegift is ‘Cut op de set’ – over het beklemmende systeem waarin wij leven. Wat is nu fake / wat is nog echt.  Brihang gaat door met zijn ‘internationale toer’ in november in Rotterdam, Amsterdam, Maastricht en Breda. (Tekst: Anneke Flikweert)

Een rustig, melodieus begin, ‘Koffie en brood,’ donderdagavond met Raymond van het Groenewoud (74) op het ZNF. Een gemêleerd gezelschap, nog best wat ouders met kinderen. Het reggae-achtige ‘Warme Dagen’ vangt de sfeer uitstekend: een grote glimlach bij het publiek. Vanaf daar worden we in één zwiep meegenomen via een heerlijke basintro naar ‘Maria, Maria, ik hou van jou.’ Als uit één keel zingt het publiek mee: “Voor jou sta ik uren in de kou.”

Tja, het gaat vaak over relaties in zijn liedjes, stelt Raymond zelf vast. “Wat is het goede aan relaties? Voor therapie toch?” Vervolgens bezingt hij in ‘Stem en schouders’ van het album ‘Egoïst’ (2023) de voordelen van het vrijgezel zijn. Het nummer is weer vintage Raymond en wisselt vrolijk van stemming en kleur. De setlist wordt losjes een combinatie van vintage Raymond, afgewisseld met verzoeknummers en nieuwer werk. “Meisjes!!!” gilt het publiek hun verzoeknummer. “Da’s voor later” antwoordt Raymond. We anticiperen op de inval door Rusland met het  volksliedje ‘Kalinka’- een meeklapper en het publiek is los. Al improviserend volgt ‘Je veux de ‘l amour’ – “Ik zing al 25 jaar dat ik al tien jaar in het vak zit” en het publiek zingt mee.

Het overhemd wordt opengeknoopt en achterstevoren aangetrokken. “Het is nu pauze dus moeten we de vestimentaire aanpassen. Wij blijven op het podium.” Via ‘Haile Selassie’ en ‘Omdat ik van je hou’ gaat het weer naar wat ruiger werk. De band heeft onderling binnenpretjes en Raymond improviseert graag. Klassieker ‘Zjoske’ komt langs en het ontroerende ‘Twee meisjes,’ waarmee hij het publiek inpakt. Vergelijkbaar even later ‘Verlaten gebouw’ (2023): een nieuwe melancholische klassieker in de dop. Met ‘Vlaanderen Boven’ zingen ook de Zeeuwen voluit mee, al gaan de aanwezige Vlamingen het hardst uit hun dak. En via meesterlijke gitaarsolo’s, gillende kopstem, bluesy nummers en prachtige jazz in het deels instrumentale ‘Brussels by NIght’ gaan we dan eindelijk naar ‘Meisjes,’ gedragen door het publiek. “Het is licht betoverend ook vanwege al die snoeren met lampjes,” vat de zanger dit moment samen. En natuurlijk wordt de band teruggeklapt en – gefloten voor een toegift. Het wordt een feest, met onder andere ‘Liefde voor muziek’ waarbij het plein losgaat. En die laatste, ultieme toon die Raymond aan wilde slaan op zijn keyboard, met zijn krukje? Die toets is nu helaas gebroken. Foutje. (Tekst: Anneke Flikweert)

De Lange Jan staat een beetje scheef. Dat schijnt te komen doordat de toren gebouwd is op koeienhuiden, die in de loop van de eeuwen langzaam vergaan. Sinds vandaag hebben wij een nieuwe theorie. De optredens van DOOL en Mould schudden de grondvesten van het Abdijplein. Het gedreun van DOOL krijgt zelfs de stugge Zeeuwen in het publiek in beweging. De Lange Jan scheef zetten is dan een eitje toch?

Mould start de avond met hun mix van Doom en Sludge. De Zeeuws-Vlamingen zetten een uitstekende set neer. Muzikaal zit het allemaal goed in elkaar. De zangpartijen van Jeska Buhmann en Koen van Soelen passen precies in het muzikale geweld. Met special Guest Mila-Lena geeft het laatste nummer, ‘Abort’, nog een extra laag vocalen mee. Nóg een Zeeuwse metalband om trots op te zijn. En de eerste scheurtjes zijn zichtbaar in de fundering van de Abdijtoren.

DOOL laat zien dat het met recht een van de grotere metalbands van Nederland aan het worden is. Terwijl ze op de grootste metalfestivals van Europa te zien zijn, staat DOOL nu ‘gewoon’ op de Abdij in Middelburg. Een prachtig bont publiek heeft zich onder de Lange Jan verzameld om Raven van Dorst’s boodschap ‘kunnen zijn wie je wilt zijn’ te omarmen, en om getuige te zijn van een geweldige optreden. De nadruk ligt op het zeer persoonlijke nieuwe album, waarbij de stoere Raven zich ook zeer kwetsbaar durft op te stellen en hiermee vriend en vijand overtuigt. DOOL zet op het Zeeland Nazomerfestival een episch optreden neer, waardoor zelfs de Lange Jan een beetje omvergeblazen is. (tekst: Niek Joosse)

Elephant is genoemd naar ‘The Elephant Song’ van Kamahl- met daarin de boodschap goed te zijn voor de natuur en de dieren. Op het Abdijplein klinkt vanavond veel driestemmige samenzang, in de stijl van Fleetwood Mac: de bandleden komen dan ook uit een Fleetwood Mac coverband. Toch krijgen de liedjes, die soms zoet beginnen, al snel weer een rauw randje, met veel distortion, ontregelende drumsessies en bijna Chinese tonen. Het publiek blijft nog wat op afstand en er zijn ook nog veel ouders met kinderen. Elephant weet de stemming er aardig in te krijgen en er wordt zowaar meegeklapt. “Lowlands was mooi, maar hier tussen die kasteelmuren is het nog veel mooier,” zegt de zanger vergenoegd. Dat is trouwens ook een van hun dromen: in een gigantisch kasteel wonen met z’n allen en dan
ieder in een eigen vleugel. Mét een studio natuurlijk.

Zodra het podium omgebouwd wordt, komen er trouwe fans vooraan staan: de Vlaamse band Portland, genoemd naar de woonplaats van idool Elliott Smith, heeft ontroerend trouwe fans. Met een nieuwe zangeres/toetseniste, Nina Kortekaas, en hernieuwde krachten staat de band van Jente Pironet hier in Middelburg en het publiek hóúdt van Portland. Sinds eind juni zijn ze weer aan het toeren en ze stonden onder andere op Pukkelpop. Jente (32) kreeg namelijk in 2023 te horen dat hij een hersentumor heeft, waarvan hij nooit helemaal zal kunnen genezen. Hij is nu weer terug op het podium en hóé. Kleine, breekbare liedjes, zoals het melancholieke ‘Aftermath,’ en ‘She Really Means It’– een cover uit het programma ‘Liefde Voor Muziek.’ Maar ook het grotere gebaar wordt niet geschuwd, met zware basklanken, stevig drumwerk en scheurende gitaarsolo’s- sinds zes weken heeft Jente een Roadrunner gitaar. Portland biedt een geweldige dynamiek, met spannende breaks, meeslepende liedjes en een groot vocaal bereik van Pironet. Nu eens klinkt hij als een ouderwetse crooner, dan weer kan hij geweldig uithalen. ‘Portland, dappere vechter, top muzikant,’ houdt een trouwe fan een spandoek op. Het is duidelijk: er is veel liefde vanavond op het Abdijplein. Liefde en hoop, ondanks alles. “Door een festival als dit duurt de zomer voor eeuwig,” complimenteert Jente Pironet het Zeeland Nazomer Festival en het publiek. (tekst: Anneke Flikweert)