Hoe ver zanger/gitarist Tim Roos ook van huis is, Zeeland draagt hij altijd bij zich. Zijn band, Indigo Pastel, hangt ook gewoon met een half been nog in onze provincie. Debuutplaat ‘Westerschelde’ laat horen hoe dichtbij zijn provincie altijd is. Een plaat over je roots bewaren terwijl je reist, verhuist, plannen maakt, verliefd wordt en je jeugd voorbij ziet gaan. In zeven nummers neemt de band je bij de hand op een muzikale reis door Zeeuws-Vlaanderen.

Een moeilijke plaat, noemt het vijftal het zelf. Of om het wat meer beeldend te maken: “Stel je neonreclames voor aan een verlaten boulevard, nachtzwemmen in de Westerschelde, kapot gebarsten lippen, bloed, wijn vermengd met zeewater, verstilde spraak en het geluid van golven die op het strand slaan.” Daar kunt u het mee doen, lieve luisteraar. Dat is wat Indigo Pastel zelf schrijft over dit album. Moeilijk? Jazeker. De band kan zowel fris en luchtig als aardedonker en onheilspellend uit de hoek komen. Dat maakt dat deze plaat niet voor iedereen is, maar wel een luisterbeurt verdient. Sterkste punt: diepe emotie. In woord en muziek. Enkel dat is al erg knap als je het zo kunt vastleggen.

Westerschelde is een ‘Zeeuwsch’ album zoals gezegd. Met het gemeentehuis van Terneuzen pront op de voorkant en overal verwijzingen naar water, land en waterlanders. De muziek van het vijftal is met momenten als het bestuursgebouw zelf. Rauw, vierkant, opvallend en urgent in het landschap. De plaat opent fris en luchtig. ‘Faith’ is gewoon een heel mooi popliedje. Het doet een beetje Britpoppisch aan. Mooie dromerige momenten, synthpop zoals u wilt. En een fijn meezingbaar refreintje. Het daarop volgende ‘Othene’ is frivool en zomers. In deze single zie je de kinderen hun fiets in het gras leggen om daarna te zwemmen in de kreek. De Otheenschekreek wel te verstaan. Uptempo zie je de haast perfecte zomerdag voorbij trekken. Omdat mooie momenten altijd te snel voorbij gaan.

De sfeer verandert naar mate het titelnummer vordert. Zo mooi als de zeearm kan zijn, zo donker en onheilspellend wordt ze. Naarmate je de diepte in gaat wordt het water troebel. Als Indigo duikt, dan duikt het diep. Hier komt het ware gezicht van de band echt naar boven. Kunst maken in muziek. Dat is wat de band ook kan. Roos heeft er samen met zijn bandmakkers Sander Coers (gitaar, backings), Lucas Thijs (bass, backings), Dirk Schonk (drums) en Job Roodhuizen (toetsen, percussie) een huzarenstukje van gemaakt. Luister ook maar eens naar ‘Coda’. Een in al z’n eenvoud een wonderschoon instrumentaaltje. De spanning in het nummer doet denken aan het werk van bijvoorbeeld Boards Of Canada.

Het melancholische ‘Cadzand-Bad’ is misschien wel het mooiste nummer van de zeven. Over verloren liefdes, leegte, verandering van leven, van kleur en horizon. Hoe dichter bij het hart van Roos een tekst komt, hoe mooier het wordt. Niet klef of plat, maar zo diep als d’Onte nabij Borssele. In dit nummer komt alles samen. Ook het rustige ‘June’ is melancholisch, maar veel meer jazzy. Hangerig, zeurend. Voer voor liefhebbers. Het meest pure nummer sluit de plaat af. Want het akoestische ’31-12-2016’ doet het op z’n Sufjan Steven’s. De zanglijnen, het gepriegel op de piano. Het is niet meer dan een demo zo lijkt het. “Won’t you stay with me?” vraagt Roos in het nummer. Ja dat wil je. Al is het maar om de plaat nog eens te luisteren. Want een keer vluchtig luisteren in de auto is te weinig, Hier moet je voor gaan zitten. Laat het maar gebeuren.