Het is de bijzondere mix van folk, blues, rock en roots die het geluid van Edwards al decennia kleuren. De man neemt je in al zijn nummers, op al zijn albums, mee op een intense reis. Gevoelsmatig dwars door de woestijnen van zijn Colorado. Ook zijn eerste solo-album ‘Hyacinth’ staat vol van de donkere methodiek en verwijzingen naar het religieuze. “God gebruikt donkere, agressieve tonen om mijn ziel te raken.” Zo liet hij zich ooit ontvallen. Edwards is geen heel blij mens, en een meester omdat om te zetten in kunst. Zijn immer serieuze inslag is al even vaak zwart als de nacht. Die ondertoon wordt vanavond gelegd door zijn mede muzikant, die met elektronica en tweede stem, precies dat extra geeft dat een band vanavond niet brengt. Maar ook als duo klinkt het geheel nog indrukwekkend genoeg.
‘Seraph’ is de opener van de nieuwe plaat. Direct pakken donkere wolken zich samen in De Spot. De karakteristieke Amerikaan zingt en speelt op zijn gitaar. De show is als een vacuüm waarin je de woestijnwind voelt. De leegte hoort en de diepte vindt. Het schuurt op de bodem van het bestaan. Een kleine kever rept zich over het smalle pad. Een slang glijdt over je laars. “O Howling Flower, waking lionisis. My wings drapped in flames. Comming forth. By day your name. Light of the body”, zo zingt hij. We bevinden ons in die soort diepe duisternis waarvan je weet dat er kwade krachten rond cirkelen, ze zijn dichtbij, maar ze blijven op afstand. Edwards aura is groot en zijn geloof sterk. Hij staat aan de juiste kant van het smalle pad en weet zich gesterkt door het Goede. De geluiden zijn zwaar. De geur is stoffig en klam. Elke keer gaat de zanger het gevecht aan. Zijn songs als zijn wapen, zijn gitaar als schilt, zijn stem als zijn kracht.
David Eugene Edwards. Het muzikale fenomeen uit Amerika blijft een productief baasje. Is er eerst succes met 16 Horsepower, daarna komt Woven Hand. Nu is er zijn eerste solo-album 'Hyacinth'. Een plaat die muzikaal en thematisch niet onder doet voor al zijn andere werk. De promotie-tour voor de plaat doet ook Zeeland aan. De Spot Middelburg verandert in een desolate duisternis. Een avond waarin het eeuwige gevecht van de zanger centraal staat. Het publiek mag een stukje mee op het smalle pad dat hij bewandeld in het donker.
David Eugene Edwards
David Eugene Edwards
David Eugene Edwards
De stilte tussen de songs rust zwaar op de zaal. Waardoor het applaus dat volgt schuchter is en met momenten direct doodslaat. Als was het een vuur zonder zuurstof. Het nieuwe album wordt bijna geheel gespeelt en maakt indruk. Het titelnummer als een ontluikende bloem, waar het even heel even iets lichter wordt. Het diep pulserende ‘Weaver's Beam’ laat de nacht weer vallen. Edwards als een roepende in de woestijn. Maar hij wordt gehoord, vanavond, morgen en de andere dagen van deze tour. Zijn toewijding en doorzettingsvermogen heeft gezorgd voor een vaste schare volgers, door alle lagen van de samenleving heen.
Doordat de voorganger gekleed gaat in spijkerjas, cowboyhoed en zonnebril is zijn emotie niet te vangen. Die zit in de nummers. Hij spuugt het gesproken intro van 16 Horsepower’s ‘Outlaw Song’ de zaal in al was het de laatste keer dat hij het nummer speelt. Ook ‘Horse Head Fiddle’ en Hutterite Mile’, waarmee hij de avond opent, zijn van de band die hem het eerste succes bracht. Woven Hand krijgt vandaag o.a ‘Kingdom Of Ice’ en ‘The Speaking Hands’ toebedeeld. Na anderhalf uur is 'All You Waves' het slotakkoord. Zijn slotwoorden zijn ook de eerste naar de zaal. Een schuchter knikje en dat was het. De toegift is sympathiek maar onnodig. Het betekend alleen dat er in de reguliere set twee nummers te weinig zijn gespeeld. Edwards heeft het niet nodig. Zijn muziek heeft het niet nodig. Klim op je paard cowboy. Verkondig je woord. Onze woestijn snakt naar water.