Veelzijdigheid troef vandaag in Vlissingen. Naast exposities, lezingen en foodtrucks is er vooral veel muziek. Ook daarin overtreft de veelzijdigheid, naast lokaal talent en de top van de nederpop is er ook blues, karaoke en hiphop. Een verslag van wat wij de hoogtepunten van de vrijheidsviering vinden.

Waar bevrijdingsfestivals in andere delen Nederland stil werden gelegd vanwege noodweer, bleef het in Vlissingen bij twee korte buien. Eind van de middag brak zelfs de zon door en steeg de temperatuur naar bijna zomerse temperaturen. Vorig jaar was de eerste keer dat het bevrijdingsfestival op een andere locatie werd gehouden dan het bekende Bellamypark. Ook dit jaar is het hart van het festival rond de Machinefabriek aan de Jan Weugkade. Al is het Bellamypark niet helemaal verlaten, naast het Holland Podium is er ook het Zeeland Podium te vinden. Ook dit jaar zien we hier verrassend fijne optredens. Als vanouds is de Oude Markt het toneel voor blues-, jazz- en rock-'n-roll liefhebbers. 

We starten de dag op het hoofdpodium met "onze" PEER en "The Voice" Sophia. Een goed begin van de dag, al laat het grote publiek het wel afweten. Een code geel van het KNMI beperkt zich gelukkig tot enkele buitjes die op de echte festivalganger geen indruk maken. Ook op de Oude Markt is de start erg sterk. Daar staat Emily Hill, een vijfkoppige Nederlandse bluesband met de 22-jarige zangeres Emily als middelpunt. Ondanks haar jeugdige leeftijd heeft ze al een lekker rauw soulvol randje aan haar zangstem. Een heerlijk begin op het Roosevelt podium.

Op het Bellamypark – een beetje uit de route van het festivalterrein, maar gelukkig laat dat het publiek zich niet tegenhouden – staat ook dit jaar weer het Zeeland Podium, vol Zeeuws talent.

De middag wordt afgetrapt door nieuwe, Hulstse band Ornithion met een vrolijke set poprock. Ze wonnen vorig jaar nog de Kunstbende. Het weer zit op dit moment nog niet echt mee, maar dat laat de band zich niet tegenhouden. Opvolger Kate Lois brengt wat zon in het nog altijd niet meewerkende weer. Mooie liedjes en goede teksten.

Hierna neemt er een bonte verzameling muzikanten op het podium plaats onder de noemer Songs For Freedom. De groep bestaat uit vluchtelingen en statushouders uit allerlei verschillende landen, die graag hun liefde voor muziek deelt. Ze kennen elkaar net vier weken, de tijd waarin ze samen het nummer 'Vrije Stemmen' hebben geschreven onder leiding van Arjen van Wijk (This Beautiful Mess). Muzikaal gezien rammelt en kraakt het wel wat, maar de lol en emotie op het podium is onmiskenbaar. Een sterke actie om op 5 mei een dergelijke groep letterlijk een podium te geven.

Ze bestaan al bijna 30 jaar; Van Dik Hout. In 1994 werd ‘Stil in Mij’ hun grootste hit. Vanmiddag wordt dit dan ook luidkeels meegezongen. Het is inmiddels ook behoorlijk druk op de kade voor het hoofdpodium. 'Meer dan een ander’ van het eerste album, wordt klein gebracht, met alleen begeleiding op toetsen en gitaar. Maar ook nummers van de Poema's zijn in de set opgenomen. Een hoogtepuntje voor de oudere jeugd uit Zeeland.

Op de Oude Markt staan de vier leden van Fog Holler op een rij vooraan op het Roosevelt Podium. De Amerikaanse groep brengt klassieke country- en bluegrassmuziek begeleid door banjo, gitaar, bas en viool. Er is geen gebrek aan percussie-instrumenten, de puurheid van elk instrument blijft hierdoor juist behouden. Hun energie is onuitputbaar en dat slaat over op het publiek.

Deze energie is op het hoofdpodium wel onvindbaar... letterlijk dan. Het stroomaggregaat en de reserve aggregaat hebben er geen zin meer in en weigeren dienst. Maurino is net klaar met de opbouw als ze weer kunnen afbreken. De tijd is verstreken en de act gecanceld. Net op tijd voor het 5-voor-5 moment is er weer stroom. Daardoor kan Marathon, zij het met een kwartier vertraging, wel aan hun set beginnen.

"Postpunk meets shoegaze" is de omschrijving van de Amsterdamse band Marathon. Het trio wordt aangevuld met twee muzikanten die af en toe het podium oplopen en daarna weer verdwijnen. Maar de toetseniste en gitarist geven het optreden een nog vollere sound. De vijf maken hun uitstekende livereputatie meer dan waar. Venijnige songs die worden opgebouwd tot een gitaarmuur en die zich net zo makkelijk weer laat afbreken om vervolgens weer met twee keer de intensiteit terug te keren. Een heerlijke show. 

Om vier uur start het Thoolse powertrio Grainbait op het Bellamyplein. Vette gitaarriffs in combinatie met een zanger die klinkt als een kruising van Chris Cornell en Robert Plant maakt de sound gelijk herkenbaar. Naarmate de set vordert, zoekt de band wat meer de kantlijntjes van hun 70’s rock op en neigen dan tegen de grunge aan. Het publiek lijkt het wel te waarderen. Voorzichtig beginnen de eerste hoofden te knikken en de voetjes te tikken. Grainbait is er een om in de gaten te houden!

Na Grainbait is de eerste écht harde band van de dag aan de beurt in de vorm van Baneham. De hardcore punkers hebben een paar jaar in de oefenruimte gezeten, maar vinden eindelijk de weg naar het podium. De band trekt af en toe wat vuile blikken van mensen die genieten van een glas bier op het terras, maar dat lijkt de drie heren alleen maar aan te moedigen. Misschien is het de muur van geluid, misschien is het de interactie op het podium, of misschien is het gewoon de goed opgebouwde set; maar de wolken beginnen nu definitief plaats te maken voor een warm zonnetje.

Emma Heesters trakteert de bezoekers van het Bevrijdingsfestival op een goede popshow compleet met danseressen. Emma is ongekend populair bij jong en oud, wat ook blijkt uit het diverse publiek wat voor het podium staat te dringen. Voor het eerst vandaag is het echt druk op de Jan Weugkade. De energieke show, de liveband en de fantastische stem van Emma maken het een groot feest.

Wat in potentie ook een groot feest had kunnen zijn is de Oekraïense band Kommuna Lux. In tegenstelling tot Emma krijgen ze maar een klein deel van het inmiddels al aardig uitgedunde publiek aan het dansen. Jammer, want met hun vrolijke en energieke klezmer en gangsta folk is helemaal niets mis.

Op de Oude Markt overtuigd Jenny Don’t & The Spurs met hun mix van cowpunk en rockabilly. Dat de muziek ook geliefd is bij jongeren blijkt vanavond. Een kleuter, gekleed als gitaarspelende cowboy, wordt op het podium uitgenodigd voor zijn fifteen minutes of fame.

Dat er uit de Corona lockdowns ook nog iets positiefs kan ontstaan bewijst Alta Luna op het Zeeland podium. De band is ontstaan in deze periode en bracht in korte tijd twee singles uit, maar een beginnende band is het zeker niet. Een aantal leden zijn dan ook bekend in de Zeeuwse muziek scene, doordat ze gespeeld hebben bij Steady New Sounds en Echosonic. Inmiddels hebben ze voldoende nummers om een set te spelen. Op het podium klinken prettig in het gehoor liggende indiepop liedjes die goed passen bij de inmiddels goed doorgebroken zon op het Bellamypark. De terrassen zitten inmiddels goed vol en de band slaagt erin om het publiek mee te laten voeren op de melancholisch muziek die doet denken aan The War On Drugs en The National. Meer dan terecht dat de band dit jaar meedoet aan PopaanZee Academy, de band klinkt volwassen en heeft ambitieuze plannen.

Voordat XENO het stokje overneemt, grappen de zes bandleden onderling hoeveel mensen ze van het Bellamypark af kunnen jagen. Als progmetalformatie heb je toch te maken met een niche genre dat – op z’n zachtst gezegd – niet iedereen kan waarderen. Ze hebben geprobeerd een toegankelijke setlist te maken, maar het blijft toch taaie muziek voor de niet-liefhebber. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste mensen inderdaad van de terrassen opstaan en wegrennen. Maar het duurt daarentegen ook niet lang voordat er steeds meer publiek steeds geïnteresseerder voor het podium gaat staan. En terecht: XENO speelt een dijk van een set. Knetterstrakke drums, te gekke vocals en zowaar verstaanbare gitaren. Eigenlijk is het jammer dat er voor veel mensen nog altijd een cliché van “dit is muziek voor boeren” aan metal kleeft. Wie even door het volume heen luistert, hoort namelijk dat XENO een ongelooflijk goede band met internationale ambities is.

XENO vindt zijn tegenpool in Rosann, die met een splinternieuwe begeleidingsband haar Nederlandstalige liedjes ten gehore brengt. Rosann heeft afgelopen maanden veel tijd gestoken in het schrijven van nieuwe liedjes. De sterke, met metaforen doorspekte teksten passen goed in het kleinkunstgenre waarin Rosann zich graag wil meten met de grootsten. Het is de eerste keer dat ze live speelt met de nieuwe band en het is daardoor nog wat onwennig, maar in liedjes als ‘Avondzon’ zijn de contouren voor een sterke toekomst zijn wel zichtbaar. De timing van dit nummer is perfect: ondergaande zon, nog net een graad of 20 op de thermometer, en een stil publiek. Het enige wat mist zijn theatergordijnen die langzaam sluiten aan het eind van het nummer.

De Britse blueszangeres Elles Bailey mag de programmering op de Oude Markt afsluiten. Het duurt wel even voor ze kan beginnen, bij de techniek slaat dan ook zichtbaar de paniek toe. Driftig worden stekkers gestoken, schuifjes verzet en frustraties getoond. De gitarist van de band heeft de oplossing en zet Monty Pythons 'Always Look On The Bright Side Of Life' in. Het helpt en de band kan los. En hoe. De rokende zang van Elles is echt speciaal. Je voelt de emotie uit elke noot stromen. Haar band is minstens zo goed, met strakke ritmes en zwevende gitaren leggen ze de perfecte basis voor Elles zang.

Afsluiter op het Zeeland Podium is Kind Human, de band van Isabel van Beek (voorheen: YSA). De band klinkt rauwer en industriëler dan een eerste blik doet vermoeden. Synths zagen de subwoofers doormidden terwijl drummer Renzo Rijn (tevens drummer van PEER) er een paar drumcomputers flink van langs geeft. Tussendoor legt Isabel met haar bijna angst-y teksten een laag vervormde zang neer, waardoor het geheel bijna unheimisch aanvoelt. En dat boeit! Zelfs een groep straalbezopen jongens die denken dat dit het hardstyle podium is, blijven een half uur als betoverd naar het podium staren en wiegen langzaam mee op de dromerige gitaar van Isabel. Misschien wel verrassing van de avond?

Het hoofdpodium wordt afgesloten door nederpoppers Goldband. Ze zijn niet weg te slaan van de festivals en staan bijna overal als hoofdact geprogrammeerd. Ze wonnen de Popprijs, diverse Edisons en kregen de AFAS drie keer vol. Ook vanavond breken ze alles figuurlijk af. Entertainment ten top, maar op muzikaal vlak kunnen ze ons niet overtuigen.