Na de rock-heavy vrijdag doet Vestrock het op de zaterdag wat rustiger aan. Naast publieksfavorieten (Snelle, Gavin James) en iets om te raggen (Rites, Rhea, Ist Ist) was het zo weinig ontdekken vandaag. Gelukkig geeft een groep Rotterdammers wat pit aan de zaterdag.

Het was de dag van de Rotterdammers. Zeven acts verlieten de mooiste rotstad voor Hulst om De Nieuwe Lichting te vertegenwoordigen. De Nieuwe Lichting bestaat uit Kuzko, Het Gezelschap, Le Motat, Socks;Sportsocks, Maask, Smudged en Beau Zwart, allemaal te zien in de Tent, de Kapel en op de GEM-Stage. Deze zeven bands deden eind 2020 mee met een schrijfkamp in Drenthe, waar toffe samenwerkingen uit kwamen, waar voor fans van De Likt wel veel bekende gezichten opvallen. Dat er veel talent uit Nultien komt mag wel duidelijk wezen: De Nieuwe Lichting is de redding van de zaterdag.

Pillen, strelingen, gecoördineerde dansjes: Kuzko maakt van de Tent een theater met hun fantasierijke vertoning van een geil Amerikaans koppeltje. De baseballjacks en cheerleaderrokjes dragen bij aan de act, de toneelstukjes maken hem af. Ze worden veel met Confidence Man vergeleken, wat gezien de nasale Amerikaanse ‘Cali girl’ praatzang en ultradansbare beats niet zo gek is. Toch is Kuzko een unieke toffe band van eigen bodem en eentje die op het punt staat om keihard door te breken. Waar na de eerste twee nummers de vraagtekens nog boven het publiek hingen is iedereen aan het eind van de set helemaal mee. 3FM-hit ‘Penelope’ ofwel “pe-pe-pe-pe-nelope!” slaat lekker aan, net als een cover van ‘3 Nights’ van Dominic Fike en hun eerste Nederlandstalige nummer ‘Andersom’, een duet met Jordy Dijkshoorn, die extra goed in vorm is. Kuzko zorgt al vroeg voor het hoogtepunt van de zaterdag.

Vernoemd naar een dier dat onder de categorie ´nachtvlinder´ valt is Le Motat een band voor precies dat soort mensen. Absurde muziek muziek voor de nachtbrakers, ergens in een donkere steeg van het straatje Doe Maar en Hausmagger kom je Le Motat tegen. Atonische zang, krankzinnige teksten, gierende synths en beukende beats, gevolgd door ineens supercatchy refreinen. Le Motat slingert zich als een dronkenmans-wals door nummers over seks, je kop in het ijs steken en over karton, maar ondanks de thema’s enorm gefocust. Tijdens het optreden is zanger Tato Wesselo de perfecte sfeerbeheerder, frontman en aanjager. Zoekend naar aansluiting weet hij het publiek zonder moeite dichter naar zich te trekken en laat zelfverzekerd zijn band de de rest doen. Later, als Jordy en Juno Rissema van Het Gezelschap aansluiten voor ‘De Mat’ is het feest rond. De Nederpop-scene is er weer een parel bij en ze heet Le Motat.

Door drank doordrenkte bluesrap, geschapen uit Rotterdam en Dordt: Het Gezelschap. De nachtburgemeester van Dordt, Juno Rissema, de aanvoerder van het grootste Rotterdamse sloopbedrijf (Jordy Dijkshoorn van De Likt) en MC Diggy Rast hebben de handen ineengeslagen en hebben allen de onderwerpen blues, poëzie, rap en publieksparticipatie in hun portefeuille. Op de GEM-stage komen ze perfect tot hun recht. De zon doet de drank verdampen, maar Het Gezelschap doet het kwik nog een aantal graden stijgen door Jordy die het publiek opnaait (“mijn vorige stagedive sloeg nergens op, die gaan we overdoen!”), Juno die de kroegtijgers in het publiek dicteert over de bruinste kroegen en donkerste steegjes van de nacht en Diggy Rast die al shirtloos met een mitrailleursnelheid het publiek tot moshen brengt op ‘The Most’. De GEM-stage was veel te klein, het weer veel te warm, het publiek gaf er geen reet om; het omgeploegde veld zegt genoeg: Het Gezelschap was hier.

Op elk festival heb je wel die band waar je even naar je vrienden moet appen, “wat ik nu weer heb gezien!”. Midden op het festivalterrein op de gloednieuwe GEM-stage verschijnen vier gedaantes die je normaal in een donkere undergroundclub verwacht. Smudged is net de Blue Man Group die bij de nek erachter kwam dat de schmink op was. De smeltende blauwgroene gezichten onthullen naarmate de set vordert steeds meer van de stervelingen achter de illusie, dankzij de smorende zon en de hete krautrocknummers die steeds meer dansende lichamen aantrekken. Op standje gehoorschade brengt Smudged de vlakte in trance tijdens het mokerharde nummer ‘Hypnotized’. Het optreden is hard met zes uitroeptekens maar bovenal bevrijdend. Met ontblote bovenlichamen, rokjes en kinky tuigjes laten de Rotterdammers zien hoe het ook kan, niet in de underground, niet weggestopt De Kapel, maar in your (painted) face.

Belgisch’ nieuwe poproyalty Sylvie Kreusch heeft met ‘Montbray’ een spannende exotische plaat afgeleverd. Ze speelt in eigen land inmiddels zaal na zaal plat, maar op de main lijkt de show op de totaal verkeerde plek op de verkeerde tijd te zijn neergezet. Waar Kreusch en haar band bezwerende pop met voodoo invloeden ontzettend strak neerzet, Kreusch een enorme aanwezigheid heeft op het podium, komt het gewoonweg niet binnen. Boosdoener is dan de lelijke Windows Movie Maker-achtige visuals, het daglicht en het vroege tijdstip. Hoogtepunten zijn natuurlijk ‘Walk Walk’, maar het ongemak neemt de overhand bij de meezing pogingen van het publiek. Het was goed, maar we hoopten op meer.

Het was druk bij de Main Stage voor de show van Snelle. De gemiddelde lengte voor het podium komt niet boven de 1 meter 50 uit. Snelle is een waar hit- en confetti-kanon wat collab na collab op de menigte weet te droppen. De opmerkingen tussen de nummers voelen misschien wat geforceerd. Voor de eerste rijen maakt dit niet uit. Ze genieten vol overgave! Als bonus trekt Snelle Cedric uit het publiek, om mee te zingen tijdens de Reünie. Toch is het nog niet klaar. Als laatste nodigt Snelle aanstormend smartlappenkoning Amar Bozoglu uit voor hun nieuwe single: De Laatste. Polonaise gegarandeerd!

© Tim van Kleunen

Snelle

Dat de alternatieve rockband Nada Surf bekend is van dat éne nummer weten we allemaal wel, maar het hangt zwaar aan deze set, die toch wel naar dat moment toe werkt. De naam Nada Surf verwijst naar het surfen op het niets in je hoofd, over het afdwalen in gedachten en de ruimte. De Pixies cover van ‘Where Is My Mind’ voelt dan ook zowel inhoudelijk als qua stijl gepast in de set van Nada Surf. Het nummer levert dan ook een stuk meer lof op van het publiek dan de lange set eigen nummers. Door de uitloop op het hoofdpodium beginnen tijdens de set ook andere podia weer te spelen en die concurrentie doet Nada Surf de das om. Maar, hé daar is ‘ie dan, ‘Popular’! Het publiek herleeft hun jeugd in de jaren 90, naar het verlangen naar acceptatie op de middelbare school. Na deze tijdcapsule lopen de meeste mensen weg, waardoor ze het betere nummer ‘Always Love’ missen. De sympathieke Amerikanen stralen met hun Vestrock-petje en lieve woorden over de organisatie uit dat ze er graag staan, maar het zal toch lastig zijn om zo te teren op vroeger.

Helaas, Life moet op het laatste moment Vestrock afzeggen. Gelukkig weet de organisatie op korte termijn een andere act regelen. Singer-songwriter ILA is winnaar van Humo's Rock Rally en zit dit jaar ook in die andere De Nieuwe Lichting, die van Studio Brussel. De band rond Ilayda Cicek verrast ons met soulvolle breekbare indierock. Een meer dan waardige vervanger en een act waar we zeker nog meer van gaan horen.

Waar Within Temptation iets te veilig de headlinespot pakt en met ultralelijke vlammenfilmpjes de main in slaap speelt is het echt vuur bij De Likt, letterlijk. Iedereen die een beetje De Nieuwe Lichting-programmering heeft gevolgd heeft Jordy Dijkshoorn al de hele dag ingevlogen zien worden, maar nu als afsluiter in de Tent laat De Likt zien hoe het dus echt moet. De laatste keer dat ze op Vestrock stonden waren ze opener van het festival, nu zijn ze de afsluiter. Met die lekker vieze lange jas komt Jordy heeft het vuur in zijn ogen, maar ook “de dj, de outfit en de drank” als hij begint met ’Ctrl, Alt, De Likt’. We zien Jordy zijn broer op het podium halen om op zijn schouders door het publiek te hossen, we zien Jordy en Giorgi Kuiper hun dansjes spiegelen, we gaan ‘OPEN! OPEN!’ om de wall of death in te gaan. Er is eigenlijk niets wat deze show legitimeert omdat het exact dezelfde is als die van 2018, op een paar nummers na, maar het is de overwinning van De Likt die het zo mooi maakt.