Muzikanten die hier op eerdere edities optraden komen graag terug als bezoeker. En uitgevlogen Zeeuwen die nog muzikaal actief zijn worden door de organisatie uitgenodigd om met hun band een optreden te geven. Een prima zet, die altijd werkt. Zo ook vandaag. Het knusse festivalterrein naast het voetbalveld is overzichtelijk en van alle gemakken voorzien. De sfeer is altijd relaxed en de ontvangst, voor zowel bezoeker als artiest is oprecht en hartelijk. Wie naar hier afreist komt niet direct voor de namen op de poster, die zijn voor de meesten onbekend. Nieuwe muziek leren kennen is hier het devies. Met een zeer afwisselende line-up zit er altijd wel iets tussen wat kan bekoren.
Kreekrock in Westdorpe is een fijn festival. De organisatie weet altijd wel iets verrassend te programmeren en is niet bang genre-overschrijdende keuzes te maken. In Westdorpe kan muzikaal bijna alles. Daarnaast is het festival ook altijd een kleine reünie voor mensen uit de Zeeuws-Vlaamse ‘scene’. Het was daarom zaterdag wederom raak. Kreekrock is dik aan!
Deathmetal liefhebber? Dan zit je bij afsluiter Carrion geramd. Deze Gentenaren spelen veel, heel veel en dat is te horen. De boel is een goed draaiende machine waarbij de nekspieren van het publiek het zwaar te verduren hebben. Een zeer degelijke set van een altijd zeer solide act. Het eveneens Vlaamse Ronker doet zijn naam eer aan. In een mengeling van stijlen wordt een potje energie opengetrokken. Hallo daar. Heerlijk. Wat leggen deze Vlamingen een fantastische set op de mat. Zanger Jasper de Petter klimt tot in de nok van het podium terwijl zijn bandmakkers dansen op hun Turkse tapijten. Inclusief John Coffey-snor weet de kenner wel in welke hoek Abraham hier de mosterd haalt. Net zo gek als Arson, maar beter. Wie dacht de avond rustig af te sluiten, dacht mis. Ronker mensen, uit Denderleeuw. Onthoudt die naam.
Heb je liever indiepop? Dan zit je aan het begin van de avond goed als Indigo Pastel op het tweede podium acte de présence geeft. Gaf de band een week eerder nog een wervelende show in Retranchement, dat doet het nu weer. Maar wel met een compleet andere bandsamenstelling. Kreekrock-kind en bandleider Tim Roos had nog nooit een volledige Zeeuws-Vlaamse bezetting, maar heeft dat vanavond wel. Toch bijzonder voor wat nu eigenlijk een Rotterdamse band is. De muziek heeft er niet onder te leiden. Alles is sfeervol, mooi dromerig en vol emotie. Want Roos durft zich bloot te geven en dat wordt gewaardeerd.
Nog een Kreekrock-familielid is Daniel de Coninck. De gitarist stond al meerdere keren op dit podium en treedt vanavond aan met Radeloos///Ziedend. Het is dé show van het festival! De blackened crusted metal raakt de juiste snaar en de bandnaam wordt volledig waargemaakt. Het is emotie, frustratie en opgekropte woede. Het wordt allemaal hard en vol overgave de polder in geslingerd. Eerder dit jaar trad de band nog op in De Pit in Terneuzen, maar die show kan de vuilnisbak in. Was dat al goed, dit is nog een tandje beter. Hard, rauw en ook nog eens zeer muzikaal. Hier gaat nog lang over nagepraat worden.
Verrassing
Behalve bands met en van oud-Kreekrockers weet de organisatie ook altijd een paar verrassingen uit de hoge hoed te toveren. Dit jaar zijn dat zeker het Rotterdamse Library Card en het Antwerpse True Champions Ride On Speed. De eerstgenoemde mengt garagepunk/rock met spoken word. Het maakt een bijzonder spannende combinatie. Frontmens Lot van Teylingen is daarnaast ook zo’n persoon waar je naar kunt blijven kijken zonder dat je eigenlijk weet waarom. Fascinerend. Daarbij gezegend met een fijn stemgeluid en omringt door prima muzikanten is het optreden voorbij eer je er erg in hebt. True Champions Ride On Speed is geen makkelijke band. Hun instrumentale nummers zitten vol lagen, hooks en interessante passages die je na een keer kijken en luisteren niet kunt ontdekken. Dat het tijdens de show toch steeds drukker wordt voor het podium onderstreept dat er wel iets gebeurd on stage. Een hoge urgentie en een zeer strakke set zorgen dat de handjes terecht op elkaar gaan. Minder metal dan hun landgenoten van Hemelbestormer maar liefhebbers van bijvoorbeeld Toundra moeten hier mee uit de voeten kunnen.
Nog een instrumentale act die indruk maakt is Turpentine Valley. Deze band pakt het wel echt anders aan dan hun Antwerpse collega’s. Behalve dat ze ook met drieën zijn, houdt daar de vergelijking wel op. Dit is een typische Dunk-records band. Weidse akkoorden, die breed uitwaaien over de vlakte langs het kanaal van Gent naar Terneuzen. Ondersteund door rollende drums en grommende baslijnen. Post-rock uit het boekje. Gebracht met hart en ziel. Het geluid is spot-on. Maar dit is wel love it or hate it. Hou je er niet van dan loop je weg. Maar velen blijven lekker staan luisteren, en terecht.
Zo kronkelt Kreekrock zich een weg door de zaterdag Er wordt gekeuveld, er zijn biertjes en er is een mooie avond. Op een feestje dat ’s middags al begon met Baartvader (Fuzzrock) en Pandora’s Key, dat ooit een Zeeuwse frontvrouw had. Hun Gothic metal is van het soort dat After Forever begin deze eeuw groot maakte. In een genre dat allang over z’n hoogtepunt heen is houdt deze band uit Breda het stug vol, en dat verdient alle support. Kreekrock geeft het, natuurlijk. Op het kleine huiskamer-podium mag tegen middernacht Two and A Half Girl afsluiten. Punk zoals het hoort. Maatschappelijk kritisch, hard en gemeend. Een nog energieker slot had het warmste dorp van Nederland niet aangekund. De tent staat figuurlijk in brand. Wat een ontzettend fijne band. Stuiterballend terug naar huis. En een diepe buiging voor al dit moois.