Concluderend kunnen we stellen dat Critter een mooie ep heeft gemaakt met twee gezichten. Melancholie viert hoogtij en heeft het album in een fragiele greep. Het geheel drijft op weemoed waardoor het al met al behoorlijk zwaar is. Wat meer luchtigheid had niet misstaan. Daarentegen heeft Niels een mooie warme stem en kan hij prachtig verhalend zingen. Omdat zijn stijl echt rock-georiënteerd is (denk Nirvana unplugged of Alice In Change zonder snoer ) zou ik deze nummers wel eens willen horen met een volledige bandbezetting. Wellicht krijgen de tracks dan nog meer spanning en emotie mee. Toch is 'Shards' juist door zijn eerlijkheid en open karakter een mooi werkstuk geworden waarmee Niels zeker een volgende stap kan zetten.
Hij paaide zijn fans al met een aantal fraaie videoclips die de nieuwe nummers ondersteunen. Tevens is het een goede manier gebleken om in coronatijd in de picture te blijven via de socials. De eerste clip die uitgebracht werd, is tevens de opener van het schijfje. 'Confusion' is een melancholisch reis met een mooi rauw randje. Het geheel heeft een Golden Earring-feel (hallo 'Going To The Run') en je zou nog verwachten dat een volledige band invalt, maar dat gebeurt niet. De spanning van een volledige explosie is constant voelbaar. Het geheel bouwt op naar iets dat niet komt, wat erg knap is gedaan. Zo hou je de luisteraar gevangen en hongerig. Niels zingt breekbaar en legt heel zijn ziel en zaligheid in de tekst. Het nummer trekt je prettig het album in en is misschien wel het beste nummer van de ep.
Wanneer 'Mane' instart, bekruipt lichtelijk het gevoel van eentonigheid, want het is meer van hetzelfde vanaf dat moment; er weerklinkt veel emotie en gitaartokkels zijn mooi opgebouwd, maar er is te weinig plaats voor luchtigheid. Critter is een mooie jongen met een donkere ziel en die wordt volop geëtaleerd, waardoor het geheel in deze song een beetje blijft hangen in treurigheid. 'Nebula' heeft een verrassend elektronisch element wat een ruimteschip nabootst. Hiermee onderscheidt het zich duidelijk van de andere nummers. Het is een fijn compact kort nummer en houdt het 'less is more' principe keurig in ere.
In 'Persephone' lijkt er iets van zon door de wolken te komen. Het is een up-tempo track als begint de zanger aan een lange wandeling door de Zeeuwse duinen. De gelaagdheid in de muziek is subtiel en ook de 'plottwist' is goed bedacht en mooi uitgevoerd. Want de wandeling eindigt wel in tranen en regen en daarmee een nat pak. Critters laatste videoclip is net voor de release van deze schijf op YouTube verschenen. De ep afsluiter 'Trench' wordt prachtig in beeld gebracht in een donkere maar aangrijpende video vol natuurlijke elementen. Niels verloochend zijn afkomst niet en hij gebruikt juist de woeste natuur die onze provincie zo kenmerkt om zijn zielenroerselen om te zetten in ruige maar evenzo breekbare liedjes. Met 'Confusion' en 'Trench' als voorlopige hoogtepunten moet je deze ep als muziekliefhebber zeker een kans geven. Maar wie houdt van jaren negentig rock en de grunge-periode nog altijd omarmt, kan hier ook zeker iets mee.