Crammerock 2021: de vrijdag Crammerock 2021: de vrijdag

DIRK. mag de Main North openen met een drom fans die tegen het hek aan klammen. HUMO bekroonde DIRK. na hun optreden op Pukkelpop tot een van de beste Belgische rockbands. En dat kunnen wij alleen maar beamen.

Wat maakt DIRK. zo goed? Het is het energieke en ruige sound van de band, in combinatie met de non-chalante nerdy houding van de bandleden. En dat alles steekt aan op het voornamelijk jonge publiek. Toch valt het zanger Jelle Denturck op dat men met zovelen is komen kijken. “Amai, wat zijn jullie met veel!” Nu komt een echte hit, genaamd ‘Hit’. Die slaat de spijker op zijn kop. Dat DIRK. de festivalact van dit seizoen is, is wel duidelijk. Al zoekend gaat de gitarist op zoek naar dat ene biertje. Het publiek wordt opgezweept, om daarna meteen door te raggen. Op naar een ode; "een ode aan alle corona kilo’s" wordt er geroepen als ‘Fuckup’ wordt ingezet. “I only hate myself when I fuck things up, and I fuck things up all the time.” Het publiek is er klaar voor; nog even de laatste liedjes eruit knallen en de zanger springt de menigte in. Al crowdsurfend maakt hij een rondje op de handen van de menigte. DIRK. eindigt hun set waarmee ze zijn begonnen; ‘Toulouse’.

Live meemaken? DIRK. staat 24 oktober samen met Apneu in Gebouw-T, Bergen op Zoom.

Na het gitaargeweld van DIRK. doet Brutus er nog een schepje decibellen bovenop. Het trio uit Leuven bracht vorig jaar hun derde album ’Live in Ghent’ uit. De keuze voor een livealbum is geen vreemde, Brutus is dan ook een echte liveband. Het rauwe maar zeker ook melodieuze geluid van de band kan het beste omschreven worden als een mix van metal en post-hardcore, maar de invloeden die hun sound vormen zijn een stuk breder. In de zeven jaar dat de band bestaat hebben ze al vele grote festivals bezocht, vandaag mogen ze Crammerock vermaken.

En wat een heerlijke bak energie wordt er in de tent gesmeten. Zangeres Stefanie Mannaerts zingt en schreeuwt de longen uit haar lijf terwijl ze ook de drums voor haar rekening neemt. Iets wat sowieso al de volle respect verdiend, want een standje langzaam kent de band niet. Interactie met het publiek is er niet veel, de nummers volgen elkaar in een moordtempo op en vloeien vaak naadloos in elkaar over. Tijdens het uurtje Brutus is ons tekort aan harde gitaren van het afgelopen anderhalf jaar in ieder geval weer goed aangevuld.

Na Ramkot, DIRK. en Brutus mag de Belgische band Portland in de Main de bühne beklimmen. Eerder speelde deze band uit Scherpenheuvel al op Rock Werchter en Pukkelpop. Portland speelt rustige indierockliedjes afgewisseld met pianoballads die uitmonden tot een explosief geheel, alhoewel, daar leek het even op. Portland blijft bij hun leest en houdt het op liedjes met een pop/rocksausje à la Elioth Smith. Eerder won Portland nog de Nieuwe Lichting en kwam in 2019 met hun debuutalbum.

Allemaal mooie woorden over wat Portland is, maar eigenlijk is het optreden meer-van-hetzelfde zonder enig moment van uitspatting. Portland blijft bij hun dromerige experimentele liedjes van het debuutalbum ‘Your Colours Will Stain’. Halverwege de set valt de band terug naar de lieve pianoballad ‘Aftermath’. Een mooi lief liedje met idyllische samenzang en piano klanken. Horen we dan toch een uitspatting aan het einde van het liedje en gillen de gitaren rustig hun rifjes. Gaat de band nu echt los? Nee, dat was het wel. Concluderend is dat Portland hele mooie liedjes maakt maar niet past tussen het gitaargeweld vanmiddag. De band sluit alf met hun hit ‘Pouring Rain’.

Live meemaken? Portland staat 17 september in De Spot, Middelburg

Zwangere Guy is een rapper uit Brussel die in de afgelopen jaren in België is uitgegroeid tot de top van de Nederlandstalige hiphop. Hij debuteerde in 2017 met ‘Zwangerschapsverlof vol. 3’. (Er is overigens geen vol.1 of 2.) Humor heeft de rapper wel, maar op het podium is hij bloedserieus; oprechte teksten over familie, vrienden en de irritaties van het leven. Poëzie van de straat zonder daar bij terug te vallen in de hiphop clichés.

De tent krijgt het zwaar te verduren als de Guy het podium betreed. De jongelui staan tegen de barrières gedrukt en de security heeft het tijdens zijn eerste song al druk met het veiligstellen van de kleinsten. Crammerock is over-enthousiast en zelfs het ruimer opgezette terrein rond de tent is te klein. Vlak voor het podium ontstaat tijdens ‘Wie is Guy?’ een wespennest van mensen. Pogo, crowdsurfen, springen, schreeuwen, het mag allemaal weer en daar wordt dan ook gebruik van gemaakt. Zwangere Guy bewijst dat hij de baas van de hiphop is en de misschien wel de hoofdact van deze vrijdag.

De Rotterdamse zangeres Froukje is met haar band neergestreken in de Club van Crammerock. Begin 2019 brak de zangeres door met haar hit ‘Groter dan Ik’ en een carrière was aanstaande. Totdat het welbekende virus zijn intrede doet. Froukje gebruikt deze periode om verder te werken en breekt door met nummers als ‘Ik wil dansen’ en ‘Licht en donker’. Die laatste is van haar gelijknamige ep.

Het is aan Froukje om het jonge publiek wat op de zangeres is afgekomen, te laten dansen. En dat lukt met verve. Ze opent, samen met haar band, met ‘Groter dan ik’ zo haar playlist af te gaan tot ‘Onbezonnen’. Het publiek, met voornamelijk jonge dames, zingen en schreeuwen alles woord voor woord mee. De live-band deinst lekker mee, evenals de backingtrack. Of men er nog goesting in heeft voor nog wat tracks? Jazeker! Een ingetogen en niet uitgebracht nummer komt langs om daarna haar laatst uitgebrachte single ‘Niet tussen’ ten gehore te brengen. Is het de hype, aanstekelijkheid of de laagdrempeligheid in combinatie met teksten die gaan over liefde en wereldproblematiek? De combi van alles is het antwoord en dat maakt het tot een meer dan prima festival-act. Nederland is om en België kan niet meer om deze dame en haar band heen.

Tijd om herinneringen op te halen, mee te blèren en een jonko op te steken. Heeft Doe Maar nog enige introductie nodig? Doe Maar is opgericht door toetsenist-zanger Ernst Jansz met bassist-zanger Piet Dekker, nadat ze samen eerder samenspeelden in de begeleidingsband van Boudewijn de Groot. In 1980 kwam Henny Vrienten, inmiddels 72 jaar, bij de band. De definitieve doorbraak volgde in 1982 met de single 'Doris Day'.

Met een tussenpauze kwam Doe Maar in 2000 weer terug. Vandaag de dag speelt Doe Maar met vrijwel dezelfde bezetting als toen. Met originele leden Ernst Jansz achter de toetsen en Jan Hendriks in de gelederen worden oude tijden herboren. Alhoewel, even soepel als toen is het allemaal niet, maar nostalgie is wel wat de boventoon voert.

Hits knallen is wat het Belgische publiek wilt en zo hard mogelijk meeblèren als het kan. Doe Maar opent met ‘Okee’, om daarna door te deinen met klassiekers als ‘Sinds 1 dag of 2’, ‘Doris Day’ en ‘1 nacht alleen’. Bij hun old famous track ‘Nederwiet’ krijgt Joost Belifante zijn glansrol en draagt zijn gedicht voor. Over die nederwiet gesproken, die wordt door menig bezoeker ook opgestoken. De band is strak, speelt in op het publiek en houdt het bij zijn hits van toen. Laatste blok in de set is voor nog een reeks classics als ‘Smoorverliefd’, ‘De Bom’ en ‘Belle Hélène’. Wat een band, wat een jeugdsentiment.

De headliner van deze eerste festivaldag zijn de Belgische grootmeesters Balthazar. De band uit Kortrijk en omstreken is al meermaals uitgeroepen tot beste Belgische band en bracht begin dit jaar hun vijfde album, genaamd ‘Sand’ uit.

Balthazar met de charismatische frontmannen Maarten Devoldere en Jinte Deprez, weet het massaal toegestroomde publiek op te zwepen. De band start voornamelijk met tracks van hun laatste album. Echt heel warm loopt het publiek niet echt op, al weten ze wel het publiek mee te nemen en deert het op den duur maar weinig mensen, dat die tracks ten gehore worden gebracht. Het tij keert al snel, zodra meer klinkende nummers voorbij komen. Hits van hun vorige plaat, ‘Fever’ en ‘Entertainment’ weet men meer te enthousiasmeren. ‘Fever’ ontpopt zich tot een dansplaat met africa-beats en een heerlijke drive en daar gaat iedereen lekker op. Crammerock krijgt een extended-version te horen met een flinke climax en een uitloop waarbij de bandleden een voor een de bühne afgaan, totdat alleen de beat overblijft van de drumcomputer. Die machine houdt het wel even vol en langzaam keren de heren terug en ontpopt het tot een waar spektakel. Nog niet genoeg gehad van Balthazar? De toegift is voor ‘Entertainment’, eveneens afkomstig van dezelfde plaat ‘Fever’. Ook hier weer die heerlijke drive en sounds.