Bloedhond is een trio dat bestaat uit eigenzinnige karakters met een gezamenlijke liefde voor muziek maken, drank en oude films. Plak daar een ietwat afwijkende kijk op de samenleving bij en je hebt een mooi stel bij elkaar. De bandleden zijn altijd eerlijk en niet bang hun mening te geven. Soms geven zij kritiek met een knipoog, maar niet te min gemeend. Dit doen ze middels nummers die zijn opgebouwd uit een muur van betonpunk, crust, hardcore, noise en grind. Wat ze maken is snel, agressief, minimalistisch en met een duidelijk doel voor ogen. Want als een bloedhond eenmaal een spoor heeft wijkt hij daar niet meer van af.
Het doel van het drietal is even simpel als duidelijk: alles moet kapot. “Maar eigenlijk zijn we gewoon drie vrienden die doen wat ze vet vinden”, relativeert drummer Koen Dieleman.
De Metal Battle voorronde Zeeland wordt zaterdag weer gehouden in De Pit te Terneuzen. De opvallendste naam die zal meedingen naar de prijzen is toch zeker Bloedhond. Dit West-Zeeuws-Vlaamse grindtrio sluipt al geruime tijd door de underground van Nederland en België. Het is daarom hoog tijd voor een kennismaking.
Hij is het die samen met gitarist Wouter Heetesonne op een mooie zaterdag aan het jammen is in de oefenruimte. Samen maken ze ook deel uit van de hardcore band Fists Of Time, maar dit was gewoon een middag bier drinken en jammen. Wanneer zanger David de Ridder aanhaakt en een biertje komt drinken, begint de bal te rollen en ontstaat er iets. Wat precies weten de drie tot op de dag van vandaag niet. “Net als iedereen lullen wij ook maar wat”, is de lezing van David stellig. “In eerste instantie is wat we doen gewoon pretentieloos herrie maken.”
Die pretentieloze herrie vormt zich langzaam tot nummers met een kop en een staart, David pent een aantal bierviltjes vol tekst en… Voilà: een nieuwe band is geboren. Punk uit de polder met de over mijn lijk mentaliteit van een metropoolbewoner. Drie makkers die zichzelf niet al te serieus nemen, maar wel serieus bezig zijn. Ineens verandert het karakter van middagen jammen in daadwerkelijk repeteren. Hoewel er aan de invulling van zo’n dag verder weinig verandert, wil het trio wel echt doorpakken. De naam Bloedhond ontstaat en blijft hangen. “Ik wilde graag een Engelse bandnaam”, grinnikt David. “Maar ach, je moet soms concessies doen.” Meer nummers worden geschreven, ideeën verder uitgewerkt, bier wordt genuttigd en een act wordt op poten gezet. Cynisch, maar serieus. Er komen Bloedhond-hamers (want alles moet tenslotte kapot) als merchandise en de eerste shows worden gespeeld.
“In eerste instantie is wat we doen gewoon pretentieloos herrie maken.”
Optreden in stoffige garages, Nederlandse huiskamers en Vlaamse drinklokalen met witte tegels op de vloer en nietsvermoedende dronkaards aan de bar. Het zijn typische Bloedhond locaties vinden ze zelf. De band laat stickers maken met het karakteristieke hoofd van acteur Charles Bronson. “Die vinden we gewoon super cool”, is de enige uitleg van de heren. De acteur speelde in de originele Death Wish (1974) films. “Wouter is de enige die ze echt allemaal gezien heeft, maar wij doen graag alsof”, lacht Koen.
De drie komen met een heuse slogan op de proppen: Preaching Lies & Spreading Diseases. Als de uitleg ter sprake komt, wordt David serieuzer. “Die slogan komt niet zo maar uit de lucht vallen. Wij brengen onze observatie van de slechtheid in de mens. Dat zijn er heel wat. Daarnaast is de aarde eigenlijk gewoon overbevolkt. Iets wat dingen als saamhorigheid niet echt ten goede komt. Wij zijn kritisch naar iedereen. In onze nummers wijs ik naar alle mensen en zeker naar mezelf. We zijn allemaal even schuldig.”
Wie nu denkt dat de achterliggende boodschap ook een politiek karakter heeft, zit er goed naast. De zanger is er helder over: “Bloedhond is geen politiek. Daar doen we dus niet aan. Politici kunnen mijn rug op.”
“We hebben ook geen ideologie”, vult Koen aan. “Het enige statement dat we willen maken is dat bier een euro moet kosten.” Het is deze eigenzinnige houding die de formatie verder helpt en die publiek nieuwsgierig maakt. Zo bleek wel tijdens de laatste editie van Kashfest in Oostburg waar de band als festivalopener gewoon een volle zaal tegenover zich vond. Natuurlijk, het was een thuiswedstrijd, maar toch. Bloedhond laat zich niet gek maken, door niemand. Want het zijn tenslotte gewoon maar drie vrienden die doen wat ze vet vinden.