Muziek verbroedert en brengt mensen samen. In Hoofdplaat denken ze er net zo over. Dinsdagavond was daar het eerste concert voor vrede: ‘Over de Draad’. Niet voor niets georganiseerd in november. Ergens tussen de bevrijding in ‘44 van west-Zeeuws-Vlaanderen (1 november) en de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog in België (de 11e). In podium De Deuzonschole zingen en spelen verschillende singer-songwriters en folk-artiesten nummers over de oorlog, tegen geweld en voor vrede en verbroedering.

“Het lijkt hier wel Woodstock”, zegt een bezoeker op het moment dat de Sunshine Cleaners de ‘Vietnam Song’ inzetten. Het nummer van Country Joe is groot geworden op het meest legendarische muziekfestival ooit gehouden. Waar het ook uit volle borst meegezongen is, net als vanavond. De opmerking snijdt dus wel degelijk hout. Al was op Woodstock de sfeer de hele tijd open en vrij. In Hoofdplaat duurt het tot na de pauze eer de boel een beetje los komt.

Aan het begin van de avond bundelen gastheer en muzikant Ries de Vuyst en Broeder Dieleman als eerste de krachten. Het resulteert in verstilde, prachtige nummers. De Vuyst zingt magistraal over ‘De Westhoek’ (omgeving Ieper). Dieleman houdt het wat dichter bij huis en verhaalt over de verzetsstrijders in Spui en Axel. Zeer mooi, maar drukkend zwaar. Daar kan zelfs een licht nummer over de jodel van de ‘Koewachters’ niets aan veranderen. Hoogtepunt van dit blokje is ‘Het Leger Van De Heer’. In dit nummer zijn de twee Zeeuwse minstrelen op hun best.

De avond is een constante mix van artiesten die elkaar begeleiden of met elkaar meedoen. Bovengenoemde twee werden bijgestaan door mondharpist Gait Klein Kromhof terwijl Dieleman op zijn buurt dichter Peter Knipmeijer begeleid. Vlaming Alfred den Ouden begeleidt zichzelf op gitaar maar laat de lucht ook niet opklaren. Ook zijn nummers zijn mooi en fragiel, maar de serieuze ondertoon ligt best zwaar op de maag. Oorlog is verschrikkelijk en lelijk maar juist vrede zou toch fris en frifool mogen zijn.

In de knusse en volle Deuzonschole brengt songwriter Eddy Modde herkenning met ‘Universal Souldier’ van Donovan. Zijn samenwerking met bluegrasformatie Strograss en de zangeressen Gabien Lambert en Silke pakt fantastisch mooi uit. ‘Raising Vibration’ wordt het lijflied van de avond. Terwijl Silke hierna de hoofdrol opeist met haar wonderschone ‘Were Do I Belong’. Lambert zingt hierna nog samen met Ries de Vuyst De Marie Black nummers ‘The Crow And The Cradle’ en ‘My Youngest Son Came Home Today’.

Naar mate de avond langer wordt volgen er nog steeds geen Woodstock-achtige praktijken. De dansende hippies van toen zijn nu blij dat ze hier vanavond uberhaubt zijn. Maar de sfeer is al veel verlucht. Tijdens het verhaal over de oorlog in Indonesië, van Peter Knipmeijer, wordt terecht gelachen. De Ierse Gentenaar Daithi Rua neemt de zaal hierna op sleeptouw. De zanger is een ras entertainer. Al eens een zaal vol Zeeuwen ‘Salaam Aleikum’ (vrede zei met u) horen zingen? Het gebeurt in Hoofdplaat. Strogras mag hierna de lange maar mooie avond afsluiten. Ze doen dat met meerstemmige bluegrass uit het boekje. Tijdens het finalenummer ‘Brotherearth’ staan alle meewerkende artiesten mee te zingen en is er een mooi gehum vanuit de zaal. Want muziek verbroederd en wereldvrede is weer een stapje dichterbij.