Soms hebben liedjes even tijd nodig om te groeien tot iets moois. Soms duurt het even totdat die liedjes perfect op de plaat staan – Brian Wilson en Lindsey Buckingham weten er alles van. Soms duurt “even” twee jaar. En soms is het eindresultaat dan wel heel erg mooi.

‘Bottle To The Bottom’ begint met de titelsong, die – zoals de titel al doet vermoeden – een vrij zware toon zet. Het is een beetje penibel luisteren totdat drummer Matteo Leuthold het refrein met een knal opent. Alle liedjes zijn Engelstalig, De Keijzer is dat duidelijk niet. Dat vergeten we echter gelijk als we het refrein na één zin al mee kunnen zingen. Zo catchy en goed is de melodie. In ‘Half A Heart’ horen we duidelijk De Keijzer’s liefde voor jazz in een liedje dat niet zou misstaan op een plaat van Wouter Hamel.

Via het melancholische ‘True To Yourself’, ‘Solitude’ en ‘Feeling Blue’ komen we aan bij een van de hoogtepunten van plaat: ‘Come Along´. De combinatie van meerstemmige koortjes, de solootjes van violiste Naomi de Keijzer en een wederom ijzersterk refrein zorgen voor een liedje waarin alles klopt. Als de zon van afgelopen week nog geen glimlach op je gezicht zette, doet ‘Come Along’ dat wel.

Dan lijkt de toon van de plaat ineens veranderd. Niks melancholie, niks zware muziek, maar roots blues ‘Speedy Jack’. Daarna begint ‘Everybody Learns’ als een Oasis hitje, en maakt langzaamaan plaats voor een gospelkoor, waarna het stil eindigt en mooi overloopt in het kleine ‘Time To Let Go’, met hoofdrollen voor de viool en cello van Naomi de Keijzer en de mondharmonica van Ruben de Keijzer.

In protestsong ‘Like My Song’ neemt De Keijzer de muziekindustrie op de hak. “He wants Britneys and Justins and everyone else, he doesn’t like what my story tells! Why don’t you like my song? Maybe the rhythm is wrong?”. En waarom ook niet? De Keijzer bewijst dat je een grote plaat prima in een kleine studio (UC Records) kan opnemen als je materiaal maar goed genoeg is. En dat is het materiaal op “Bottle To The Bottom” zeker.

Via uitsmijter ‘Fiddle The Blues’ komen we alweer bij de akoestische afsluiter ‘Way Behind’, dat vol mooie koortjes een passend einde biedt aan een gevarieerde maar toch gefocuste debuutplaat. Wij zijn benieuwd wanneer De Keijzer zijn tweede uitbrengt. Maar dat mag best nog twee jaar duren…