Crammerock 2019: de vrijdag Crammerock 2019: de vrijdag

Het dondert en het bliksemt in de garages van België. De één na de andere garage/fuzzrockband bestormt de podia en het fuzzrock-virus verspreid zich als een lopend vuurtje door de wateren. Na Equal Idiots en Sons is er nu weer een band waar een lichte hype omheen hangt: Black Leather Jacket. Vanwege de naam alleen al weet je dat het keihard rocken wordt. Spoiler alert: dat wordt het ook.

Black Leather Jacket schiet uit de startblokken met ‘Songs for the Deaf’-achtige stonerrock. Vier jonge gasten met, je raad het al: zwarte leren jekkerts staat te raggen alsof alle snaren en drumvellen kapot gespeeld moeten worden. Het is even zoeken naar waar die basgitaar vandaan komt, maar zanger/gitarist Alexander van Der Wallen weet de lage tonen gewoon uit zijn gitaar te trekken. Intussen naait hij het publiek op, vraagt ze het op een crowdsurfen en moshen te zetten. Het publiek reageert euh, tja, het is nog wat vroeg en de toog is nog maar geopend maar hier en daar zien we wat jonge gasten voorzichtig tegen elkaar springen. 

Black Leather Jacket gaat als een speer en bouwt de set goed op, ze gaan van stonerrock naar hardrock en slingeren tegen het einde van de set het fuzzpedaal van de gitaren open. Echt hardrocken wordt het nog niet maar geef het de jonge gasten maar eens te doen: er is nog niet eens een album uit, maar er staat al een flinke groep fans vooraan (bordjes met hartjes voor de zanger incluis). Volgende maand staat de albumrelease gepland in de Trix. Als dat geen smeerboel wordt.

Britrock loopt een beetje op zijn gat. Het genre kreeg in de zero’s een laatste grote injectie met de Arctic Monkeys, Franz Ferdinand, The Vaccines (vanavond op het podium!) en nog een flink arsenaal aan andere bandjes. Nu rappers de rocksterren van nu zijn is het genre en voornamelijk de fans en pers koortsachtig op zoek naar de band die de hoogtijden en gekte van de Arctic Monkeys en Oasis moet herleven en heel even lijkt het alsof The Sherlocks uit Sheffield het stokje oppakt. 

Twee jaar geleden stonden ze al op een goedgevulde Kapel op Vestrock, deelden de jonge gastjes nog gratis demo cd’s uit en hadden ze nog een bepaalde speelsheid en gretigheid in hun performance. Inmiddels is het debuutalbum uit (nummer 1 in de vinyl-charts in de UK), zijn ze supportact geweest voor The Kooks en, The Vaccines en Kaiser Chiefs en lijkt het toch echt te gaan gebeuren: The Sherlocks worden een grote band. 

Maar de speels- en gretigheid lijkt er vandaag niet in te zitten. The Sherlocks is vooral retestrak geworden, de volwassenheid is ingetreden en het jonge honden-bandje is hyper serieus geworden. De vergelijking van de Arctic Monkeys die we twee jaar geleden op Vestrock maakten kan van tafel, hier staat een band die klinkt als Richard Ashcroft, en dat is vrij bijzonder te noemen. The Sherlocks heeft daar intussen ook het materiaal voor. Geen nummers over meisjes, pubs ondersteboven trappen of met je maten ruzie zoeken met de politie. Nee, het is allemaal vrij serieus. Is het goed? Ja. Ja. Driemaal ja. Is het saai? Helaas ook hier een ‘ja’. Hoe goed de nummers ook in elkaar zitten, The Sherlocks hebben niet bepaald een uitstraling en lijkt het gewoon een zoveelste optreden voor ze. De zanger bedankt het publiek beleefd, vraagt ze hun aankomende album te checken op Spotify. Tuurlijk jongens. The Sherlocks waren heel goed, maar over een week zijn we hun show alweer vergeten.

Het is zowat de huisband van Crammerock geworden: The Van Jets. Toen ze dit jaar aankondigden om te stoppen was er natuurlijk voor Crammerock maar één optie: de laatste festivalshow van The Van Jets boeken. Zo net op de vroege avond stroomt de tent barstensvol van het publiek die afscheid komt nemen. 

En een waardig afscheid wordt het. Maakten ze vorig jaar op Weitjerock nog een beetje een uitgebluste indruk, nu is The Van Jets volledig gefocust. Meteen vanaf opener ‘21st Century Boys’ zien we de band in topvorm. De band als solide basis voor fantastische glamrock, zanger Johannes Verschaeve als de coolheid zelve die het publiek bespeelt als geen ander. Eerst staat hij gewoon achter de mic, vervolgens komt er van links een gitaar aangevlogen die hij natuurlijk zonder moeite vangt om vervolgens te doen alsof het geen big deal is. 

Natuurlijk zijn The Van Jets strakker dan ooit, ze weten zelf ook dat elke show nu beladen is met het Grote Afscheid en geven nu alles op alles. En natuurlijk komen de hits voorbij: ‘Two Tides of Ice’, een kleine hint op gitaar naar ‘Welcome to Strange Paradise’, en absoluut hun beste nummer ‘The Future’. Tijdens laatstgenoemde hangt de magie in de lucht. Werkelijk heel Crammerock houdt de armen gespreid in de lucht om het moment mee te maken dat vijftien jaar na de doorbraak één van de beste poprokgroepen van het land de gitaren aan de wilg laat hangen. Ondanks dat we wel eens een beter opgebouwde setlist hebben gezien is het de band allemaal vergeven. The Van Jets, het was ons een waar genoegen.

Weet u nog dat vorige maand hitterecord na hitterecord sneuvelde? We kregen er een beetje een flashback van tijdens het optreden van Jungle. De Londonse band krijgt het voor elkaar om het publiek op Crammerock echt goed los te krijgen, met circa vijftienduizend uitzinnige Belgen als resultaat. 

Het is een beetje vreemd, de boeking van Jungle. Als enige echt hippe band op de vrijdag die haar publiek vooral bij alternatievere festivals heeft (lees: een Down the Rabbit Hole, Lowlands of Best Kept Secret) is Jungle de vreemde eend in de bijt. Weinig tot geen airplay op de radio, geen grote hype rond de albums maar puur talent. Wanneer de band begint met ‘Smile’, tevens de opener van de laatste plaat kan het eigenlijk al niet meer stuk. De vijf stemmen op het podium klinken bijzonder goed samen, het hele bandgeluid is ongelooflijk goed afgestemd en kraakhelder. Om nog maar van de show zelf te zwijgen: het logo van de band als grote lamp, met daaronder een enorme muur aan kleine lampen waarvan je de hitte kan voelen.

Ook van Jungle krijgen we te horen dat het hun laatste show van de (festival)tour is, waardoor de band er extra veel zin in krijgt om nog één keer te knallen. Het venijn zit hem vooral in de hattrick ‘Beat 54 (All Good Now)’, ‘Cherry’, ‘Casio’. Hier zien we Jungle op zijn best en krijgt elk bandlid echt de tijd om zijn of haar shine te pakken. Het absolute hoogtepunt zit natuurlijk op het eind van de set, de nu al klassieke ‘Busy Earnin’. Zelfs na de onverslaanbare set van The Van Jets krijgt Jungle het voor elkaar om de sfeer onder het publiek nog beter te maken.  

Allemaal leuk hoor, The Black Box revelation, maar de spot die de band krijgt is niet meer dan één opwarmertje voor The Vaccines. Dus ja wie bel je als je voor The Vaccines een het publiek maximaal wil ophypen om heerlijk lompe ‘vuist en bier in de lucht’-rock te pompen? Juist, The Black Box Revelation.

Een tweemansband is het al lang niet meer. De laatste keer dat ze in Zeeland speelden kwamen ze al met zijn drieën ten tonele. Gewoon, extra gitarist erbij die ook nog eens tamboerijn weet vast te houden. Het geeft Jan Paternoster net wat extra ademruimte tijdens de shows. De drummer hakt intussen met die fantastische grijns op zijn gezicht zijn stokken aan gort. 

Je moet onder een steen hebben gelegen wil je de band nog nooit hebben gezien en intussen weet je ook wat je verwachten kunt. Het is en blijft een van de strafste Belgische rockband waarbij elk nieuw album meteen hun beste is, waardoor een show op dit moment in hun carriere een greatest hits is. Is de show verrassend? Op de cover ‘I Wanna Be Your Dog’ van Iggy & the Stooges na niet. Is het goed, oh jazeker. We zien de eerste crowdsurfers voorbij vliegen, de eerste pintjes door de lucht vliegen. Black Box Revelation hoeft allang geen zieltjes meer te winnen maar toch geven we ons maar weer als te graag over.

Weet je nog die ene keer dat The Vaccines bestonden? In Nederland zijn ze een beetje in de vergetelheid geraakt en om de één of andere reden gaat Franz Ferdinand er met hun shine vandoor. Maar in België zijn het nog steeds helden. Natuurlijk, de eerste twee platen zitten vol monumentale anthems, daarna zwakte het lichtelijk af. Een beetje sceptisch gaan we naar de show, want het kan twee kanten op: of helemaal tof, of helemaal ruk.

We zullen er maar meteen geen doekjes om winden. The Vaccines gaven de show van hun leven. Zo gefocust, zo strak, zo vol plezier en de setlist was haast perfect. ‘All My Friends Are Falling In Love’, ‘Post Break-Up Sex’, ‘Wetsuit’, de hits en anthems bléven maar komen. Zanger/gitarist Justin Young, de maniak die hij is, blijft het publiek maar opnaaien, krijgt ook die heerlijke grijns niet van zijn hoofd terwijl hij riff na riff en pose na pose aanneemt. Twintigduizend Belgen gaan volledig wild, een echte moshpit komt er niet vanaf maar er wordt wel voorzichtig tegen elkaar gesprongen en er vliegt een modaal maandsalaris aan bier door de lucht.

Wie The Vaccines eerder zag heeft een goede band gezien, wie ze nu op Crammerock zag, zag The Vaccines op hun allerbest. Wat een ongelooflijk goede set was dit en wat een plezier zat er in de band. Een headlinerstatus zit er nog niet in op Crammerock, maar die zou wel dik verdiend zijn. Wie ooit nog twijfelde aan de status van de band is nu om, The Vaccines is dé band om je festival ondersteboven te trappen. Laat Franz Ferdinand maar lekker met pensioen gaan.