Kreekrock groeit beetje bij beetje Kreekrock groeit beetje bij beetje

Kreekrock staat bekend als een festival met diverse rock- en metal-stijlen, met een prima mix van lokaal talent tot de grotere namen uit Nederland en België. Urban Graveyard heeft de eer om het festival te openen. De rookmachine zorgt ervoor dat de muzikanten geen steek zien door het rookgordijn.

Nog meer lokaal talent: to live among wolves! Voordat deze band start krijgt het terrein een fikse regenbui te verduren. De partytenten bij Stage 2 hebben last van lekkage, maar verder valt alles wel mee. to live among wolves speelt volgens eigen zeggen voor het eerst buiten, maar mochten eerder al in fijne donkere zaaltjes spelen, waaronder Paradiso en Eendracht Festival. De zanger gaat de confrontatie aan met het publiek en een willekeurige dame duikt later opeens het podium op om even flink mee te doen met de band.

Droomdienst is een Zeeuws Vlaamse singer-songwriter die voor het eerst buiten het oefenhok optreed. Een beetje onwennig staat hij op de vlonders te spelen. Zoetsappige zelfgeschreven popliedjes die prima passen op de volgende cd-verzamelaar van Knuffelrock. Voor een eerste optreden weet hij zich alsnog staande te houden tussen al dat rock-geweld deze middag.

And now for something completely different: VONNIS. Een black-trash-metalband uit België. Theatrale opsmug, waarbij de zanger alle hoeken en gaten van het podium afgaat. Hij sloopt de boel flink, probeert een moshpit aan te slingeren, en slaat daarbij een flater. Dat ‘ie een hoop agressie heeft en moet uiten staat vast. Tegen het eind van het optreden kruipt hij onder het opzetstuk waar het drumstel huisvest. Ook dat moet het ontgelden. Hij tilt het geheel op, waardoor de drummer er bijna af sodemietert. Voor wie houdt van show en een theatraal schouwspel, is dit een uniek stukje kunst.

Ook de liefhebbers van boerenrock komen aan hun trekken met de Bevelandse formatie van Geen dienst die mag spelen bij Stage 2. Deze Zeeuwse dialect-band treft een flinke meute voor hun neus en neemt hun publiek mee naar de TT Assen en naar de wok (of eigenlijk liever niet). Ook zijn ze voor de duivel niet bang. Surrender-leadzanger Johan van de Swaluw is aanwezig als bezoeker en kijkt toe met een glimlach van oor tot oor. Hij weet dat het goed zit. Een compleet andere setting is het wederom Bevelandse duo Designer Violence. Middenin de tent staat het new-wave-industrial-electro paar te buigen over een systeem vol met synthesizers, trommels en meer electro-geweld. Een beetje duister, al staat dit perfect geprogrammeerd.

Ongecontroleerde projectielen zijn de leden van PEUK. Experimentele rock (in de richting van Nirvana en Black Flag) wat klein begint, maar knalt en brult om tot een explosief einde te komen. Geweldig. Deze band blijft boeiend van begin tot eind, en zonder vreemde fratsen of clichés als handjeklap. 

Zink mag Stage 2 afsluiten. Veel gigs speelt het trio niet op een jaar, gezien ze allen bezig zijn met Treehook, broeder Dieleman, of Zinkzand. Zink is een lekker onvoorspelbare band en maakt stevige, lekker in de oor liggende grunge die doet denken aan Nirvana. Nieuwe nummers zijn niet te vinden in de set, die eigenlijk veel te kort is. Dit trio is een juweeltje wat zo nu en dan opduikt tijdens een underground-feestje. Liefde voor Zink, al zullen we moeten wachten tot er een plan komt voor nieuw materiaal.

Kreekrock heeft dit jaar wederom bewezen groots te zijn door klein te blijven. Het blijft echter wel groeien door het boeken van betere acts voor Stage 2, het uitbreiden van het assortiment aan horeca, en het introduceren van recyclebare bekers. Op naar volgend jaar.