Polderpop, het kleinschalige Zeeuwse rockfestival in de polder bij Wolphaartsdijk, presenteert voor de achtste keer de zomer editie. Het concept is simpel maar zeer doeltreffend: gratis entree, goedkope consumptieprijzen en goede muziek in een boerenschuur.

Rond de klok van zeven is het dan zover. De eerste akkoorden en melodieën klinken vanuit de schuur. Het festival, georganiseerd door Frank van Dijke, gaat beginnen en Even Before Adam mag het spits afbijten. Na een ‘radiostilte’ van twee jaar heeft deze band de draad weer opgepakt en treedt ze weer buiten het oefenhok. Even Before Adam heeft de kwaliteiten liggen op het instrumentale spel, wat te horen is tijdens de jamsessie op het eind van hun set. De zang komt er wat onzeker en soms onverstaanbaar uit en kan nog een aardige verbeterslag gebruiken, ware het niet dat het in vergelijking met twee jaar geleden al een stap in de goede richting is.

© Joris van Moort

Lili en de Knalpuupe

Terug naar lang vervlogen tijden, toen Elvis Presley en de vetkuif nog hip was en Chuck Berry nog danste met zijn witte gitaar en afro-kapsel. Terug naar de jaren ’50 en ’60 met Lili en de Knalpuupe, met Polderpop-organisator Frank van Dijke achter de drums. Een set van 45 minuten vol met hits van weleer. Lili en de Knalpuupe laat rock-‘n-roll-legendes weer tot leven komen en brengen het met vivre. Een fris nieuw geluid voor de Polderpop-bezoekers, gezien dit meer op stevige rock is geprogrammeerd.

Van dat steviger werk weet DENISE meer raad mee. Vorige week stond het rocktrio te glinsteren in Gebouw-T, vanavond in reprise. Het muzikale gedeelte van DENISE is interessant te noemen. Naast de mix van stijlen, wat het juist niet saai maakt. Opletten dus! Al valt er van een show niet echt iets te maken, op de paar vierkante meters.

© Joris van Moort

HunterStreet

HunterStreet heeft al een gig erop zitten bij Potatolands als ze de bühne bij Polderpop betreedt. HunterStreet heeft de smaak opnieuw te pakken, na een aantal minder kwalitatieve optredens te hebben gegeven op onder anderen Klomppop en de T-strijd. Voor vanavond hebben ze de elektronische apparatuur thuisgelaten, zoals synths en andere snufjes, en houden het op een rockshow. De energie die Kasper Mols geeft aldaar gaat verder dan de podiumgrenzen en de leadzanger beklimt het drumstel op een speciale wijze. Show genoeg, en instrumentaal gezien zit het ook prima in elkaar.

Dezelfde situatie is ook van toepassing op Altobelli. Ook deze band komt van Potatolands in Axel vandaan, maar zijn daarna zo snel mogelijk naar de overkant gereden. Altobelli laat zich niet kennen en knokt om ook hun niet-thuispubliek zich voor te winnen. Het lukt! Maar wat heeft Altobelli wat anderen niet hebben? De band klinkt net zo gelikt alsof ze het eerder op hun plaat ‘The Needle’ zelf hadden ingespeeld. Puik werk.

Hekkensluiter van Polderpop is Pretty Faces, een rockband uit Brabant. Pretty Faces valt samen te vatten als een complete Radio Veronica playlist, dat gemixt en samengeperst is tot de typische classic rock sound, wat zo op de eerder genoemde radiozender zou passen, tussen de hits van weleer. Ze spelen allemaal eigen werk, al klinkt het alsof je de riffjes of drumpartijen al wel eens eerder voorbij hebt horen komen. Wellicht gaf de radiozender en de bands al teveel inspiratie. De show daarin tegen is wel dik in orde.

De organisatie van Polderpop mag ook deze editie weer terugkijken op een editie waarbij de bands in een lijn lagen met kwaliteitsmuziek. Met de laagdrempeligheid en de no-nonsence mentaliteit blijkt Polderpop nog steeds een waarde gast op de festivalkalender.