Verslag van de mainstage op Klomppop Verslag van de mainstage op Klomppop

Het is een bijzonder en indrukwekkend moment: vlak voor de show van headliner DI-RECT is het in alle tenten op het festivalterrein een minuut lang stil. Alle muziek gaat uit, en met enige moeite nemen de opgewonden festivalgangers een moment om de slachtoffers van de recente aanslag tijdens het concert van Ariana Grande in Manchester te herdenken. Na een nog steeds lichtelijk rumoerige minuut barst het al snel los als DI-RECT op het podium verschijnt. Na 17 jaar keren ze terug naar het festival, uitgerust met blazers, energie, en een flinke dosis ervaring.

De huidige bezetting maakt de band een uitstekende live-act, en al snel creëren ze een show die de massa van fans verwent. Na al die jaren weten ze precies wat ze doen, en staan zelfverzekerd, prima op elkaar in gespeeld, op het podium. Op een onhoorbare trombonesolo na spelen ze een krachtige en strakke show. Vanaf de opening met de hit This is who we are tot het einde is het in de tent van de Mainstage feest.

(LL)

Jahoor, Klomppop heeft weer een folkpunk band als afsluiter op de mainstage. Originaliteit is ver te zoeken, maar fuck it, gooi je lichaam in de pit, jezelf vol met bier en verbrand die kapsalon van daarnet. 

Ferocious Dog knalt precies zoals je van ze verwacht. Heb je meer dan vijf pintjes in je mik? Dan vind je het geweldig. Ben je nuchter? Dan is het gewoon elk ander Iers folkpunkbandje. Next.

Klomppop klimt bij elkaar op de schouders, de reden; JeBroer staat op het podium en beloofd de tent af te breken. De entertainer dirigeert Klomppop en de afgeladen tent volgt de instructies op als een mak schaap. De vette beats houden de massa dansend, en als MC zweept Tim Kimman, zoals JeBroer dagelijks door het leven gaat, de menigte nog eens extra op. Maar met rap of hiphop heeft het optreden weinig te maken, van de diepgang in zijn raps op cd blijft namelijk weinig tot niets over. Het is feest wat de klok slaat.

JeBroer is het Klomppop-hoogtepunt van de feestvierders, maar het dieptepunt voor de muziekliefhebber.

(AJ)

Wie nog niet van The Grand East heeft gehoord zal dat na dit optreden niet meer kunnen zeggen. Snoeihard draaft de psychrock-'n-roll door de mainstage van Klomppop. 

Hier en daar heeft de band heeft het spel van toetsenist Joris van den Berg wat weg van The Doors, dan heeft de energie weer wat weg van Led Zeppelin, zo brult Arthur Akkermans alsof het vanuit zijn tenen komt. 

De nummers staan als een huis, de band speelt met volle overgave, soms lijkt er maar geen einde aan de set te komen. De band laat zien dat de Popronde hen qua ervaring alleen maar goed heeft gedaan. Een bijna perfect optreden dat niet kapot te krijgen was.

(DW)