Openingsact is At First uit Breda en omstreken. De onlangs uitgebrachte eerste EP van de band voert de boventoon van de set. Eigen werk als 'Surrender' en 'Land Of Ecstacy', een cover van Bruno Mars 'Uptown Funk’ en een cover van Rage Against The Machine vullen de set. Ze zijn dan wel jong, maar passen mede door hun sound prima thuis op de bühne van Dijkrock.
Dijkrock kenmerkt zich als kleinschalig festival met stevige rockmuziek door bands uit binnen- en buitenland. Dit jaar viert het alweer haar 26e editie.
©
Joris van Moort
At First
Hardrockers Revölvo raggen stug door en staan niets of niemand in de weg. De fanbase heeft zich verzameld voor het podium en beuken wat tegen elkaar op. Erg indrukwekkend is het optreden van de heren uit Brabant niet, al mag dat de pret bij de bezoekers niet drukken.
Als de twee dames en twee heren van The Dirty Denims het podium vakkundig komen rocken met hun zelfbenoemde “Happy Hardrock” wordt het niveau een stukje opgeschroefd. De Eindhovense band timmert al een poosje aardig aan de weg. Binnenkort verschijnt het eerste deel van het tweede album ‘Back With A Bang’ om in oktober het tweede deel te laten volgen. En daar tussenin? “Zoveel mogelijk spelen natuurlijk!”, aldus het energieke viertal. Die aanstekelijke energie weten ze goed over te brengen in de koude tent op Dijkrock. Vlotte, up-tempo nummers die doen denken aan Joan Jett en The Ramones. Leuk en lekker.
Sick Sabbath is een Black Sabbath tribute band die sinds 2015-2016 regelmatig optreedt. De nadruk ligt op een look-a-like performance á la Ozzy Osbourne. Jammer genoeg werkt die verkleedpartij de muziek niet in het voordeel. De clowneske grappen en grollen van (H)ozzy kunnen niet verhullen dat de band en zanger regelmatig uit de bocht vliegen.
©
Joris van Moort
Revölvo
©
Joris van Moort
The Dirty Denims
©
Joris van Moort
Sick Sabbath
Na alle Sabbath-traagheid knalt X-Tinxion er meteen een stuk of wat versnellingen bovenop. Alleen al om te zien is deze trash metalband een plaatje; woeste mannen met lange haren en flinke baarden staan in een mooie line-up met hun frêle, blonde voorvrouw Monica Janssen. Alleen gladgeschoren mohawk gitarist Conrad Hultermans moet het enkel van zijn uitstekende spel hebben, maar dat is dan ook, zoals altijd, een plezier om te horen. Janssen blijkt op haar beurt een heel scala aan geluid uit haar slanke verschijning te kunnen brullen. Melodieuze zang wisselt meer dan eens af met woeste grunts. Goed optreden!
Het podium moet uitgebreid aangekleed worden voor de volgende band, Vannstein. Zij zijn een Rammstein tribute band dat in eerste instantie aardig lijkt te lukken. Stage en aankleding van de band klopt allemaal. Inclusief een glitterpak en het lopende-band-keyboard. In het begin moet de band er nog een beetje inkomen. Zanger Jay Gijsbers checkt vaak zijn teksten en vergeet in ‘Sehnsucht’ zelfs hele stukken te zingen. Muzikaal zit het allemaal wel lekker in elkaar en de zaal zingt woord voor woord mee. Anderhalf uur speeltijd was wellicht wel wat teveel en had beter aan de afsluiter van de avond gegund geweest.
Die afsluiter bestaat uit Purple Strangers, een echt Deep Purple-tribute welke sinds jaar en dag hoog aangeschreven staat in tributeland. Met een uitstekende bezetting waaronder een sublieme Wilko van Beek op gitaar en een indrukwekkende Hans in ’t Zand op drums, blaast Purple Stangers de hele tent met gemak omver. Een mooie mix van oude Purple-klassiekers zoals ‘Mistreated’ en ‘Lazy’ met later werk laten het laatste uur op de zaterdagavond voorbij vliegen. Zanger Ron Gershwin wordt verder geolied ondersteund door bassist Wim Vandenoord en toetsenvirtuoos PJ Kleevens op hammond. Uiteraard eindigt het allemaal met een lang uitgesponnen ‘Child In Time’. Verdiende headliner, fantastisch optreden!
Het was weer een heel geslaagd feestje op het altijd gemoedelijke Dijkrock.
©
Joris van Moort
Purple Strangers
©
Joris van Moort
Vannstein
©
Joris van Moort
X-Tinxion
©
Joris van Moort
Vannstein