Op Crammerock wordt de mainstage op beide dagen vooral gedomineerd door talent van eigen bodem. Er is veel aandacht voor talent dat net komt kijken, maar evenveel voor gevestigde namen. Het affiche wordt dit jaar getopt door internationalen als Madness, The Kooks en Kaiser Chiefs, terwijl onder andere Stereophonics, White Lies, Pennywise, en Sum-41 hen al voorgingen. Ook acts van onze kant van de grens zijn meer dan welkom in Stekene, maar het is en blijft een festival waar wij Nederlanders nog eens iets nieuws kunnen ontdekken. Wederom was het moeilijk kiezen wie we het allérbeste vonden en voor velen (voor de Belgen onder ons) zal het niet als verrassing komen; Balthazar. En Alice On The Roof. Maar eigenlijk ook Fleddy Melculy...

Om 14:00 uur is Fleddy Melculy vandaag dagopener. Het is precies what the doctor ordered voor velen hier. Mensen komen er namelijk speciaal hun tentje/bed voor uit en hun dag begint dankzij Fleddy met een goede drie kwartier "ochtendgymnastiek" in de vorm van een moshpit. Deze ontstaat tijdens 'Feestje in uw Huisje' en blijft gedurende de set voortbestaan. Maar een pauze is af en toe ook belangrijk, benadrukt ware entertainer Jeroen Camerlynck. "Neem even pauze om tot rust te komen en elkaar een knuffel te geven, want dat gebeurt te weinig in de metalscene." Het publiek krijgt er een ontbijtje bij,  bestaande uit bifirolls ('Apu van de nightshop') en brood ('Brood'). Om de terugreis naar huis vanavond goed te doen verlopen krijgen we nog een verkeersveiligheid lesje tijdens het gloednieuwe nummer 'Pinker', dat vrijdag tot nieuwe single is gebombardeerd. Eigenlijk is Fleddy Melculy dus een heel  verantwoorde keuze van de Crammerock organisatie. Het hele plaatje rondom Fleddy Melculy is wat de band zo sterk maakt. De combinatie van metal, satire, comedy en een vleugje theater maakt het een van de verfrissendste acts die we vandaag zien. Wij vragen alvast een receptje aan voor volgend jaar, maar op een later tijdstip in de programmatie.

Het optreden van Faces On TV staat in groot contrast tegenover dat van Fleddy Melculy. Menig mensen hebben ervoor gekozen in de zon te gaan liggen en meekijkend op het scherm te genieten van de Gentse band. Ook in de tent is de sfeer dromerig en staat het publiek te genieten op de trippop van Jasper Maekelberg en band. De muziek leent zich voor een wat relaxtere setting wat op deze warme nazomer dag zorgt voor een loom gevoel. Sferisch en melodieus, met een uitstraling die tot op de weide voelbaar is. Daarna haalt Faces On TV ons terug uit de trance met 'Love/Dead' en laten een blijvende indruk achter.

Als de dame en heren van Vive La Fete het South podium verlaten is het tijd voor muzikale dromenkind Alice Dutoit, het gezicht achter Alice On The Roof. Met roze haren, zwierende hoepelrok, en bijpassende make-up zweeft ze over het podium. De muziek van La Dutoit leent zich zowel voor dansen tussen de menigte voor het podium, als voor buiten op het gras te liggen en van het mooie weer te genieten. Met dik accent spreekt ze het publiek in het Nederlands toe en stelt ze zichzelf voor. De rollen zijn duidelijk. Zij is de verteller, wij zijn de luisteraar. Zo betrekt ze ons in het muzikale verhaaltje dat ze vanmiddag wilt vertellen. Ze bouwt haar set gestaag op van een dromerig sprookje tot een dreunende climax. Tegen het einde van de set is er meer ruimte voor de rest van de band en volgt er een lange maar vooral verrassende percussiesolo van Alice. Hits 'Easy Come, Easy Go' en 'Mystery Light' komen voorbij en ze eindigt haar optreden met 'Lucky You' als hoogtepunt van de show. 

Twintig jaar bestaan ze ondertussen en dat ging niet zonder slag of stoot, maar Hooverphonic is er nog steeds. Hun negende album 'In Wonderland' viert de nieuwe richting die ze inslaan na het vertrek van Noémie Wolfs, die gisteren met haar eigen project op de mainstage stond. Nu staan ze in feite weer voor het dilemma dat ze geen zangeres hebben. Hooverphonic vangt het echter goed op.  Ze nemen geen nieuwe vaste zangeres mee. Stilstand is achteruitgang en vooruitgang is nieuwe dingen proberen. Vandaar dat ze twee gastzangeressen, een zanger en hun orkest meenemen. Want waarom alleen vrouwelijke stemmen, en geen mannelijke, moeten ze gedacht hebben? In totaal nemen ze 17 mensen mee. Don't worry, Hooverphonic is nog steeds Hooverphonic. Nieuwe en oude nummers wisselen ze af, waardoor een cadans in de set ontstaat die het publiek door het komende uur heen draagt, zoals ze al twintig jaar doen.

Voor wie al wat langer naar festivals gaat zijn The Kooks inmiddels geen onbekenden meer. Ook wanneer je nog nooit eerder bent blootgesteld aan de liveshow van de band, ben je op z'n minst bekend met nummers als 'Ooh La', 'Seaside', 'Naïve', 'She moves in her own way' en misschien zelfs 'Always where I need to be' en 'Bad Habits'. Juist daarom is The Kooks een fijne festivalband die altijd volk weet te trekken. De band versterkt het nazomerse gevoel dat we al hadden en spelen daar op in. Zorgeloos, niet te ingewikkeld allemaal. De interactie met het publiek komt niet bepaald oprecht over, het lijkt in alle aspecten de zoveelste show die ze spelen. Ook is er weinig verfrissends te vinden in hun set. Geen verkeerde keuze van de Crammerock organisatie, maar niet meer dan een uurtje tijdverdrijf terwijl we op Balthazar wachten. 

Het is voorlopig de allerlaatste show van Balthazar in België; deze magistrale muzikale belevenis op Crammerock 2016. Ze willen hun break graag starten met een knallende afsluiter en dat is gelukt. De Kortrijkse/Gentse band is een succesformule op alle festivals die ze aandoen. Hoewel we de band nog nooit op een slecht moment hebben betrapt is vandaag extra speciaal. Alles klopt. Interactie onderling en met publiek, stagepresence, muzikale uitvoering, de show eromheen. Wat kunnen we hier nog over zeggen? Balthazar last een pauze in om aan soloprojecten te werken maar het is zeker geen permanent afscheid (hopelijk). Wij zijn blij dat we hun laatste show van deze tour hebben kunnen meepakken op Crammerock.

Kaiser Chiefs, wat is de band in de afgelopen jaren een heel andere weg ingeslagen. Wie de laatste nieuwe singels van de Britten een kans heeft gegeven maar vooral fan is geworden (of al was) vanwege het hardere werk kan vanavond zijn hart ophalen. Ricky Wilson en co. weten dondersgoed wat we willen horen. De nadruk ligt dan ook op hits als 'Ruby', 'Everyday I love you less and less, 'Everything is average nowadays', 'Angry mob', 'I predict a riot' en natuurlijk 'Oh My God', die wordt gecombineerd met 'Na na na naa' als setafsluiter. Nieuwe singles als 'Parachute' en 'Hole in my Soul' die op het komende album extreem richting zoete pop neigen, worden live met wat meer pit gespeeld. Wat over de jaren heen onveranderd is gebleven is dat frontman Ricky Wilson nog steeds de koning van het podium is. Hij hobbelt met zijn been in het gips over het podium maar weet het publiek als geen ander op te zwepen met zijn enthousiasme en energie. Precies wat we van hem gewend zijn. Toch weten we niet goed wat we met de Kaiser Chiefs aan moeten vanavond. De prestatie is niet ondermaats, aan enthousiasme van de band geen gebrek, en toch is er iets off.  Allicht zijn publiek en band door de jaren heen allebei een andere weg ingeslagen,. 

Na Kaiser Chiefs is voor ons het festivalweekend, en het festivalseizoen, afgesloten. Crammerock is een prachtig middelgroot festival, lekker dichtbij tussen Gent en Antwerpen in. Het is voor liefhebbers die niet alleen de grote internationale namen willen zien maar willen weten welke Belgische acts momenteel niet te missen zijn. Reserveer alvast het eerste weekend van september 2017 in je agenda voor Crammerock en wees er op tijd bij, want wij voorspellen dat het volgend jaar weer is uitverkocht.