Het debuut van het Walcherse Xeno heet ‘Atlas Construct’. Het is een heerlijke en eerlijke metal plaat geworden met veel variatie en invloeden. Deze band legt de lat hoog. Maar als een olympische hoogspringer weet de band de sprong wel te maken. Natuurlijk is er ruimte voor verbetering, maar de basis is zeer solide. Een prima eersteling van een band die weet wat het wil.

Het is fijn om een nieuwe band te kunnen kaderen. Laat een paar klinkende namen vallen en luisteraars weten meteen waar ze de nieuwe muziek ongeveer moeten zoeken. Het rijtje namen die invloed hebben gehad op dit album van Xeno is alleen lang en loopt nogal uiteen. In een notendop: Opeth, Meshuggah, Dream Theater en Gorefest. ‘Atlas Construct’ kent namelijk de groove van Meshuggah, de klassieke (piano) sfeerpassages van Opeth, het rijke kleurpalet van Dream Theater en de grunt van Gorefest, diep rond, agressief, maar verstaanbaar.

Als alles samenkomt is de band echt op z’n best. Het tweeluik ‘Construct Part I: Pillars Of Perdition’ en ‘Construct Part II: Collums Of Creation’, als beste voorbeeld. Tezamen klokt deze tweeling een dik kwartier, maar het is het mooiste kwartier van de plaat. De nummers horen bij elkaar als yin en yang en nemen je als luisteraar mee op reis. Eerst naar diepste spelonken en een volgend moment naar hoge bergtoppen. De toon is agressief maar nooit haatdragend of desolaat. Door de piano en synth-tapijten komt er altijd licht door de donkere stofwolken die Xeno opwerpt. De nummers zijn te ingewikkeld om in een keer te blijven hangen, maar puur op sfeer, gevoel en muzikaliteit wint dit tandem het van de andere vijf songs.

Het album opent, na eerst een fikse regenbui te hebben doorstaan, met de achtbaan die ‘Mundicide’ heet. Hierin wil het viertal direct laten horen wat het in huis heeft. Het nummer zet direct de toon met flink wat maatwisselingen op de vierkante meter. Het is Xeno ten voeten uit. Lekker pielen, maar niet te gek doen. Geen The Dillinger Escape Plan-achtige passages, maar mooi uitgesponnen onderdelen. Dit geldt voor het hele album. Want ook aansluitende ‘Gift Of God’ en ‘Malum’ grossieren in overvloed en diepgang. Pas bij het epos ‘Atlas’ lijkt de groep zich iets te vergalopperen. Een pianosolo en een gitaarsolo achter elkaar kan, maar de laatste is niet zuiver en in dat deel lijken meer kleine foutjes de song de spreekwoordelijke das om te doen. Een ander slordigheidje is de wat rare openingen van een aantal tracks. Het ist of er een fractie van een seconde mist. Het nummer lijkt al bezig op het moment dat het begint. Productioneel had de zang nog wel iets harder in de mix gemogen, om zo het geheel nog te versterken. Als laatste kritischer noot mag nog vermeld worden dat dit debuut als conceptplaat is geschreven. Behalve dat de nummers in de zelfde vibe zitten, komt het concept verder niet echt van de grond. Als er al een verhaallijn is, is me die gewoon te vaag.

Al met al is ‘Atlas Contruct’ is een constructieve plaat met weinig echt slechte momenten. Een groei plaat die bij elke luisterbeurt iets meer prijs geeft. Voor de leek is het misschien een behoorlijke uithoudingsproef, maar wie elke dag metal op z’n brood eet moet hier mee uit de voeten kunnen. Het is een visitekaartje met een gouden randje die de ambities van de Zeeuwen goed weergeeft. Er zijn meer bands geweest die prima albums hebben gemaakt en toch geen stap verder zijn gekomen. Maar niet geschoten is altijd mis. Dit schot treft doel, zonder meer.