Timing is everything. Je hebt van die bands die uit het niets lijken te komen. Ze doen één keer mee met Spectra, brengen twee singles uit, doen het wat ons betreft zeer goed op de Spectra-finale op Klomppop en worden geboekt als voorprogramma van Sven Hammond Soul en Sunday Sun. Dat bandje is Hunterstreet. Zo net voor hun grootste optreden tot nu toe op het Zeeland Nazomerfestival brengen ze hun eerste ep ‘We All Wander’ uit. Hunterstreet gaat als een malle, maar zitten ze met deze ep op de juiste koers?

De ep opent met de titeltrack (‘We All Wander’) als inleiding. Het spoken word-nummer heeft mede dankzij de lage stem van Rutger-Jan Cleiren een postpunk randje dat een beetje zweeft tussen The Cure en Editors in. Het nummer lijkt een situatie te schetsen van iemand die zelfbewust wordt van de omgeving die om hem heen is gecreëerd. Donker, een goede intro.

Vervolgens wordt het roer zo’n vijf keer omgedraaid met ‘Night In Berlin’. Hunterstreet stapt uit de duisternis met een indie/Britpopknaller waarvan de riff zo van het eerste album van The Kooks had kunnen komen, en met evenveel hit potentie in het achterhoofd is geschreven.  ‘Night In Berlin’ heeft tekstueel misschien niet veel om het lijf, het zijn vooral grote gebaren die niet helemaal in de roos worden geschoten, maar instrumentaal klopt het nummer helemaal. Het heeft echt alles: de riff die het nummer draagt, het refrein dat zelfs door de meest beschonken mensen op een festival kan worden meegebruld én een goede bridge. ‘Wisdom of Old’ borduurt vrolijk verder op de sound van ‘Night in Berlin’ maar brengt tegelijk de funky kant van de band naar boven.

Met ‘Sensation of the Ordinary’ slaat Hunterstreet helaas de plank mis. Het nummer wat akoestisch opent en waar vervolgens de band bij komt is een net niet gelukt project. Het Placebo-esque gevoel dat de band presenteert is gewoon niet goed uitgevoerd. De opbouw van het nummer doet vermoeden naar een latere explosie vol noise tijdens de bridge, maar helaas komt hetzelfde saaie refrein. Te haastig afgemaakt, een potentieel beste nummer van de plaat is een nummer geworden dat we skippen bij het luisteren. Met ‘Gin’ pakt Hunterstreet weer op waar ze het best in zijn: catchy Britpop. Het laatste nummer, ‘Overfilled Matchbox’ is het meest geslaagde nummer op de ep. Er zit een fantastische progressie in het nummer, goed doordachte backing vocals, en een simpele maar krachtige riff. 

We moeten hier eerlijk zijn, ‘We All Wander’ is niet de ep waar we op hoopten. Waar op Klomppop Hunterstreet hoge ogen gooiden door lekker dwars te zijn en muziek te maken die net iets interessanter was dan de rest van de finalisten, heeft de band hier een ep afgeleverd die te veel neigt naar de middelmaat. Hunterstreet is echt geen middelmatige groep muzikanten, want bij de diverse luisterbeurten die deze review nodig had werd meer dan duidelijk dat Hunterstreet barst van de ideeën. Op de opener en afsluiter horen we donkere altrock, daar tussenin horen we britpop van het formaat The Kooks. De band komt op deze ep iets te veel over alsof het nog niet weet wat hij wil zijn en voor staat. Door tussen de twee stijlen te kiezen is helaas voor de veilige kant gekozen waardoor de band nog braver overkomt dan de padvinders op de cover van de ep.