Je waant je vanavond eerder in een concertzaal in Vlaanderen dan in het Brabantse Bergen op Zoom. De reden daarvoor is dat vier van de vijf finalisten uit België komen. Tel daar hun fans bij op en je hebt al snel een halve zaal met Vlamingen. In Nederland fluistert men wel eens dat er bij onze Zuiderburen veel meer goede bands zijn dan bij ons. Wij dachten altijd dat dat een gevalletje van “het gras is altijd groener bij de buren” was, maar op basis van vanavond zou het ook gewoon wel eens waar kunnen zijn.
Finale T-Strijd: 4-1 voor Vlaanderen
Appels en peren in Gebouw-T
Band contests… het is natuurlijk appels met peren vergelijken. Dat is deze zaterdag in Gebouw-T ook weer duidelijk hoorbaar. Het enige dat de 5 finalisten vanavond gemeen hebben is het maken van muziek en gelukkig zijn ze daar alle vijf behoorlijk bedreven in.
Het Antwerpse The Fitz trapt af. Zij brengen funky, soulvolle nummers op een zeer doeltreffende manier. De opdracht die de bands vandaag van de jury hebben meegekregen is om het nummer 'Uptown Funk' van Mark Ronson en Bruno Mars op hun eigen wijze te vertolken. Voor The Fitz is dit met hun 7-koppige bezetting inclusief 2 blazers een thuiswedstrijd.Je zou bijna gaan denken dat zij het nummer gemaakt hebben. Nadeel is wel dat het een 1 op 1 kopie van het nummer is geworden, maar goed… Als dit je genre is kun je er ook niet veel anders van maken. Het enige wat op The Fitz is aan te merken is dat het er, in tegenstelling tot hun zomerse klanken, niet echt uitziet of ze er ook plezier in hebben. Het zonnetje breekt eigenlijk pas door tijdens hun laatste nummer, wat dan wel weer heel toepasselijk 'Sunshine' heet.
Dan de uiteindelijke publiekswinnaar Rocket Balloons. Hun kracht ligt duidelijk in hun open, sympathieke performance. Het zijn op het gehoor eenvoudige, pakkende poppy liedjes die goed bij de band passen en die overtuigend gebracht worden. Dat komt voor een groot deel door de uitstraling van hun zanger, maar eigenlijk ook door het zichtbare plezier dat ze er alle drie in hebben. Toch nog opbouwende kritiek? Jawel: het is misschien net ietsje té braaf allemaal, iets meer rocketfuel in de ballon zou geen kwaad kunnen. Maar we zien groeimogelijkheden.
Als tussenstand noteren we dat het niveau tot nu toe best aardig is, maar we beginnen toch wel een beetje te hopen dat het hoogtepunt van de avond nog niet achter de rug is. Gelukkig is daar opeens Archont, maar daarover later meer.
De vierde band van de avond is Horéon. Na het geweld van Archont is dit behoorlijk omschakelen, ook voor het publiek dat helaas slechts gedeeltelijk bereid is om dit te doen. Dat is jammer, want het is zeer de moeite waard om jezelf even te dwingen om te focussen op deze prachtige luistermuziek. De band brengt rustige, enigszins experimentele, folkachtige muziek. De kracht van de band zit hem vooral in de zelfverzekerde rust waarmee de muzikanten op het podium staan, en het feit dat ze niet bang zijn voor het experimenteren met sfeer en stilte. Wat bij ons blijft hangen is: mooi!
Als afsluiter worden we getrakteerd op de enige Nederlandse band van vanavond, Foes. Een tweemans band (één man en één vrouw om precies te zijn), die samen toch een behoorlijk vol geluid weten te creëren. Hun troef is absoluut de heerlijk krachtige, heldere maar toch ook enigszins rauwe stem van de zangeres, die vandaag helaas wordt verzopen in galm. Dat is echt nergens voor nodig. Vanwege de bezetting dringt de vergelijking met het Friese Blackbox Red zich een beetje op, maar dat is bepaald geen schande. En het heeft toch ook wel genoeg eigen smoel. Dit kan alleen maar beter worden, want het is pas hun derde optreden.
Maar nog even over Archont dus. Holy crap, dit is een band! Vier jongens die vanaf de eerste noot ontploffen van de opgekropte muzikale energie, wat zich vertaalt in een fijne mix van eh… Tool en Soulwax of zoiets. Het is lastig te plaatsen, en dat is maar goed ook. Erg ingewikkeld af en toe, maar fantastisch goed. Ze zeggen wel eens dat een band zo goed is als zijn drummer. Of dat helemaal waar is weten we niet, maar áls het waar is zit Archont wel goed. Gelukkig trekt hij zich weinig aan van de krakkemikkige drumkit waar de bands het vanavond van de organisatie mee moeten doen, die nu hij bespeeld wordt op de manier waarvoor hij is ontworpen alle kanten op begint te schuiven. Van deze band gaan we meer horen en het is volkomen terecht dat zij de uiteindelijke winnaars van deze avond zijn.
Dus ja: muziek als wedstrijd is als appels en peren. Eigenlijk moet je dat misschien niet willen, maar voor veel bands is het natuurlijk een goede manier om de aandacht op zich te kunnen vestigen. Wij hebben vandaag in ieder geval vijf bands gezien die allemaal recht hebben op hun eigen muzikale toekomst en die er zonder wedstrijd ook wel zullen komen.