De Antwerpse band The Girl Who Cried Wolf speelt in ‘t Beest in Goes een special seated show. Het aantal plaatsen is beperkt en de mensen die aanwezig zijn, worden getrakteerd op een show waar je u tegen zegt.

Bij het klinken van de eerste noten, wordt de toon gelijk gezet. Het wordt een donkere en intieme avond. Vorig jaar bracht The Girl Who Cried Wolf het album ’Ruins’ uit. Veel nummers van dit album worden vanavond ten gehore gebracht.

Net als op dit album, begint de band met het nummer ’Truly’. Het nummer heeft een rustige opbouw en de stem van Heleen Destuyver neemt je mee in het verhaal. Dit nummer laat nog niet de volle potentie horen van de zangeres, ze verschiet niet al haar kruid ineen. Toch is het publiek direct verkocht en snakt naar meer.

Na een aantal nummers is het al duidelijk dat deze band uniek is. Sofie Sweygers op de cello is een fijne toegevoegde waarde. Soms subtiel verborgen, de andere keer prominent aanwezig. Haar strijken en plucken doen niet onder aan de andere artiesten. Sterker nog, elk lid voegt op zijn of haar manier iets toe aan de donkere sound van deze band. Het zijn geen one trick pony’s: zo wisselen de bandleden regelmatig van instrument. Dit is misschien wel dé kracht van The Girl Who Cried Wolf.

Elk nummer heeft zijn eigen sound en bevat een explosie van energie en muzikale effecten. De bandleden lijken in trance door hun eigen muziek. Ze laten zich erdoor leiden, alsof de nummers zichzelf spelen.

Misschien wel het beste nummer van de avond is ’Shipwrecked’. Dit nummer begint enkel met zang, keyboard en het gepluck van de cello. Langzaam komt de tweede stem door van Michael-John Joosen. Dit nummer bewijst dat een goed nummer niet moeilijk in elkaar moet zitten. Een opbouw van enkele minuten, waarna het losbarst. Wat opvalt tijdens dit nummer, is dat de bassist de strijkstok van de cellist gebruikt om een eigen effect te creëren. Deze effecten geven een extra dimensie aan de set. Niet alleen bij het nummer ‘Shipwrecked’, maar bij het merendeel van de nummers. Ze worden op het juiste moment toegepast en de band gebruikt ze niet in overdaad. Het geeft kracht aan de nummers. De effecten zijn niet willekeurig gebruikt en er is duidelijk over nagedacht.

Zo komt de set van The Girl Who Cried Wolf langzaam ten einde. Er wordt nog een toegift gespeeld en het publiek heeft meer dan waar voor zijn geld gekregen. De special seated show is uniek, ook voor de band. Gitarist Samir Boureghda: “Deze show voelde minder gehaast. Het was wel fijn om relaxed te spelen en zo’n show is ook gelijk een stuk intiemer dan wanneer mensen voor het podium staan.“

The Girl Who Cried Wolf is lastig in een hokje te stoppen, wanneer het gaat om zijn genre. Zelf zeggen ze dat ze triprock spelen, met een vleugje donkere en moody indierock. Desalniettemin, het album ‘Ruins’ is een ijzersterk album, perfect voor de late avond. Wanneer het buiten donker is, de open haard of kaarsen branden en je alleen bent met een glas whiskey of cognac. Het jaar is nog maar net begonnen, maar misschien dat ‘t Beest zijn beste optreden van het jaar al gehad heeft.