Gare Du Nord met theatertour in CineCity XL

Toegankelijke jazz voor een breder publiek

Romy Telussa ,

Vijftien jaar na oprichting en dertien albums verder is Gare Du Nord momenteel bezig met een theatertour ter ere van het onlangs verschenen album ‘Stronger!’. Op zaterdag 2 april staat de jazzband in de relatief nieuwe XL zaal van de CineCity in Vlissingen.

De 700 stoelen tellende CCXL, bij uitstek geschikt voor dit soort bands, is voor driekwart gevuld met een voornamelijk wat ouder publiek. De tickets worden verkocht op stoel- en rijnummer, dus het is voor iedereen even zoeken. Het grote voordeel hiervan is dat het publiek mooi gecentreerd zit in een boog om het podium. De lege stoelen zijn achterin de zaal en zo is het onzichtbaar dat de zaal niet uitverkocht is. 

Dorona Alberti

Gare Du Nord zal twee sets spelen vanavond, met een kleine pauze tussendoor. De eerste set wordt ingezet met een nummer van het nieuwe album, ‘La Dolce Vita’. Dit is de main theme van de B-kant van het album. Meeslepend, ingetogen, gevoelig met een mooie donkere toon als van een soundtrack. Gitaar, toetsen en contrabas met strijkstok, meer is er niet nodig om het publiek in vervoering te brengen. ‘Pablo’s Blues’ volgt, waarschijnlijk het meest bekende nummer van de band, met de stem van Robert Johnson als sample. Dan is het tijd voor zangeres Dorona Alberti om het podium te betreden. Het gevoelige ‘If These Walls Could Only Speak’ wordt ingezet. Alberti begint en hoe! Begeleidt door alleen een harp (op backing track) laat ze zien wat ze kan, en ze kan veel. Dit laat ze horen in onder andere het melancholische ‘Berlin Beat’, ‘Words Without Meaning’ en ‘Stronger!’. Het ene moment waan je je in een jazzclub in Chicago in de jaren ’50 (‘Dish Of The Day’), vervolgens word je verrast door een Gregoriaans koor in ‘We Still Grow’. Tussendoor kan de band laten zien wat hij in huis heeft met het instrumentale ‘A Different Grain Of Sand’, onvervalste acid jazz op topniveau. 

Saai en voorspelbaar

Na de pauze volgt de tweede set. Te beginnen met ‘Come To The Ball’, een heerlijk nummer dat zeker niet zou misstaan als James Bond soundtrack. In deze set ligt de nadruk duidelijk op uptempo nummers met een meer funky soul inslag dan de lounge jazz van de vorige set. Het publiek wordt uitgenodigd uit de stoelen te komen en een dansje te wagen. De tweede set is beduidend minder dan de eerste. Het nieuwe ‘Best Days Of Our Lives’ is saai en voorspelbaar. Ook ‘Avalanche Of Dreams’, ‘I Want Love’ en ‘You’re My Medicine’ kunnen niet bekoren. De muziek wordt meer mainstream soul en weinig verrassend. Als toegift krijgt het Vlissingse publiek nog ‘Gimme That Sexy Thing’, maar de magie van de eerste set is verdwenen en dat isjammer.

Er is niks mis met de vakkundigheid van de muzikanten, maar het doet teveel denken aan een 25+ avond in de lokale kroeg. Saai, gooi er maar een funky basloopje in en de schaapjes volgen elkaar naar de dansvloer. Succes gegarandeerd bij het grote publiek, maar alle originaliteit is verloren.