In het cafégedeelte staan vanavond vier acts te trappelen om te spelen, het is aan singer-songwritster Juanita de Potter de eer om de avond af te trappen. De Potter komt meteen goed binnen met een eigen nummer waardoor ze publiek en de vaste stamgasten achter de bar stil weet te krijgen. Haar nervositeit zorgt er soms nog voor dat ze niet altijd strak speelt en haar stem er soms echt naast zit, maar over het algemeen heeft haar stem een bereik waar je ‘(sodej)u’ tegen zegt. Haar set bevat nog niet veel eigen materiaal, waardoor er ook nog een handjevol covers langskomen van onder andere Years & Years en Imagine Dragons. Die weten niet zo goed te boeien als haar eigen werk.
Come Out And Play!
De Pit verandert in muzikale speeltuin
Jonge bands een podium bieden, dat is het voornaamste doel van het nieuwe concept van De Pit. Wil je komen spelen? Tuurlijk, kom langs! De eerste editie rammelt hier en daar, maar is met goede optredens van oa. Siruside en Zenobia een geslaagde avond.
Na het ombouwen van het nieuwe, kleine podium, is het de beurt aan Behind The Mirror. De poprockformatie uit Vlissingen kampt vanaf het eerste nummer al met technische problemen, waardoor er door de ganse set een vervelende ruis door een van de boxen komt. Hierdoor is het hele optreden wat afleidend, maar Behind The Mirror laat zich niet uit het veld slaan en speelt stug door, the show must go on. De vrolijkheid spat er onderling bij heren vanaf, vooral als ze zien dat de zaal stukje bij beetje wat voller begint te lopen. Het enige wat op te merken aan de muziek van Behind The Mirror is dat de muziek niet op zijn origineelst is. De band klinkt als de doorsnee poprockband die je op 3FM op de ether zou ontvangen.
Siruside gooit hierna volledig het roer om. Voor deze band hoeven de microfoons niet meer op het podium, daar omdat het een instrumentale rockband is, die overigens niet bang is om het experimentele op te zoeken. De set rockt en rammelt, maar elke seconde geluid die de band produceert, is zorgvuldig doordacht. Soms zijn de nummers langdradig, maar dan zit er weer een onverwachte twist aan het einde, zoals bij het laatste nummer waar dan opeens een akoestische gitaar aan te pas komt. Sirusides muziek vereist een luisterend oor, maar wanneer je ook echt aandacht besteedt aan de muziek. komt het zoals ook vanavond in De Pit, fantastisch uit de verf.
De laatste klap komt van Zenobia, de enige band die er echt flink het tempo in weet te gooien. Zenobia gaat aan de haal met Ramones-classic ‘Blitzkrieg Bop’, maar met het eigen materiaal zit het ook wel snor. Doordat de gitaren zo hard staan, is de zang niet altijd te horen, die soms ook onverwacht van toonhoogte switcht. Een ‘nog een liedje!’ zit er na een strakke set helaas niet meer in, maar de vraag is ook: weet iemand wel of dat kan?
Come Out And Play is voor een eerste editie hier en daar nogal rommelig. Het geluid is niet altijd in orde, de acts worden niet aangekondigd (wat aan de andere kant wel bevorderend is voor de cafésfeer die in De Pit hangt) en als er langer dan de beloofde tijd zou kunnen worden gespeeld, is er geen medewerker die zou kunnen zeggen: “Vooruit, nog twee nummers, maar hou het kort!” Maar dat terzijde. Come Out And Play heeft nog nooit zo makkelijk een podium aan bands aan kunnen bieden. Er is geen competitie waar acts tegenop moeten boksen, het is gewoon in een kleine knusse zaal spelen. De sfeer in de zaal is precies de sfeer die er zou moeten hangen, laid back, maar ook met de nodige Slayer-fanaten (“SLAYUUUUHR!”). Een evenement als Come Out And Play heeft hierdoor wel de potentie om tot een succes uit te groeien en hopelijk ooit de grote zaal vol te laten lopen. Maar voordat de muzikale speeltuin van Terneuzen in een mogelijke kweekvijver van jong talent verandert, is het eerst nog eens tijd voor nog zo’n avond als deze. Tot de volgende keer maar weer?
Come Out And Play is voor een eerste editie hier en daar nogal rommelig. Het geluid is niet altijd in orde, de acts worden niet aangekondigd (wat aan de andere kant wel bevorderend is voor de cafésfeer die in De Pit hangt) en als er langer dan de beloofde tijd zou kunnen worden gespeeld, is er geen medewerker die zou kunnen zeggen: “Vooruit, nog twee nummers, maar hou het kort!” Maar dat terzijde. Come Out And Play heeft nog nooit zo makkelijk een podium aan bands aan kunnen bieden. Er is geen competitie waar acts tegenop moeten boksen, het is gewoon in een kleine knusse zaal spelen. De sfeer in de zaal is precies de sfeer die er zou moeten hangen, laid back, maar ook met de nodige Slayer-fanaten (“SLAYUUUUHR!”). Een evenement als Come Out And Play heeft hierdoor wel de potentie om tot een succes uit te groeien en hopelijk ooit de grote zaal vol te laten lopen. Maar voordat de muzikale speeltuin van Terneuzen in een mogelijke kweekvijver van jong talent verandert, is het eerst nog eens tijd voor nog zo’n avond als deze. Tot de volgende keer maar weer?