Popronde Middelburg: Verrassende sounds op hippe plekken

Van singer-songwriter tot harde rock

Ben Willemsen, Joris van Moort, Andre Joosse, Joyce de Nijs, Gijs Kamphuis ,

Een keur aan artiesten spelen op diverse plekken tijdens Popronde Middelburg. Op plekken als boekenzaak tot poppodium, met muziek die van singer-songwriter tot harde rock gaat. 3voor12 Zeeland doet verslag van de beste en meest bijzondere optredens.

In boeken- en platenzaak De Drvkkery staan twee al bekende artiesten die samen 1st of June vormen. Het duo bestaat uit Lavalu, die naast zang- ook pianokwaliteiten bezit, en Gerhardt op zang en akoestische gitaar. Hun muziek is donker, maar ook toegankelijk. Al snel laat het winkelend publiek de boeken voor wat ze zijn en sluit aan bij het Popronde-publiek, dat aandachtig luistert. Van kleine liedjes, up-tempo popliedjes en een cover van Mr Mister's 'The Promise You Made', het duo weet ze perfect te brengen.
 
 
Café Bardot loopt tegen tienen al aardig vol, als Funky Organizers aan de set begint. De band begint meteen in volle vaart met een lekker vlot intro aan een set die de pan uit swingt. We kennen deze band nu een jaar of drie en de toen eigenlijk nog piepjonge gasten, wisten ons toen al meteen te verrassen. Tot voor kort speelden ze met zijn drieën, pas zijn er twee bandleden bijgekomen. Vocalist en MC Jermaine is tijdens een optreden van de band eens op het podium gesprongen om mee te jammen en is sindsdien bij de band gebleven. En daar zijn we blij om. Samen met mede-nieuwkomer Gijs van Oosterhout op saxofoon geeft de zanger nog meer diepte aan de band. Bovendien weten ze te performen als de beste. Dat ze konden funken wisten we. Toch verrast de band vanavond weer met zijn talent van deze nog steeds vrij jonge gasten. In een uiteindelijk afgeladen café speelt Funky Organizers de tent finaal plat.
 
Om 19.30 uur is het in Robuust tijd voor de Haarlemse tweeling All The Kings Daughters. Compleet unplugged en slechts begeleid door een gitaar zingen de zusjes de sterren van de hemel. Het koffiehuis puilt uit. Leuk hoor, alternatieve, hippe locaties, maar misschien weet de organisatie ook wel dat de Middelburgse Popronde elk jaar drukker lijkt te worden en dan zijn dit soort gelegenheden niet erg handig. Het is ook allang niet knus meer. Als haringen in een ton wordt er geluisterd naar de mooie eigen liedjes en wat covers, waaronder een prachtige versie van ‘So Long Marianne’ van Leonard Cohen. Zo’n succes hadden ook deze meiden niet verwacht.
 
 
Eindhoven rock-city komt vanavond naar het Middelburgse Kaffee ’t Hof met Tamarin Desert en Lookapony. Aan alle kanten ploppen de psychedelische sixties popbands op, de retro-trend doet het goed bij de muziekliefhebber. Tamarin Desert mag als eerste de rockstad vertegenwoordigen en is wat dat betreft geen roepende in de woestijn. Echter in Kaffee ’t Hof komt de band niet helemaal tot zijn recht in de smalle pijpenla. Er blijft weinig over van de psychedelische klank en het klinkt hierdoor als een recht-toe-recht-aan rockbandje. En dat is jammer, want de band heeft zeker potentie. De eerder door 3voor12 Zeeland voorspelde heimelijke verrassing blijft helaas uit met dit optreden. Het publiek reageert wel enthousiast, en het Kaffee is goed vol voor het optreden. Het optreden is ook zeker niet slecht, maar er had meer in gezeten.

Lookapony is misschien wel de meest energieke band van de avond. De naam van de band suggereert dan ook een bepaald adhd-gevoel, zeg maar snel afgeleid, kijk ... een pony. Snel afgeleid zijn we echter niet: de band heeft de sound van hitsige britpop liedjes wat verlegd naar garagerock en dan is Kaffee ’t Hof wel de ideale plek om een feestje te bouwen. Zo wordt de set ook gespeeld, van de stevige britpopsound naar de hyper-garagerock. Lookapony bewijst zichzelf voornamelijk aan het einde van de set als de bassist al crowdsurfend het laatste nummer beëindigt. De vuige garagerock van Lookapony brengt het publiek niet direct in vervoering. Dit weerhoudt de heren van Lookapony er niet van om er meteen vol voor te gaan en de tent af te breken. Naar het einde toe wordt het steeds ruiger en gaat zeker vooraan het publiek goed los.

Singer-songwriter Daniel Cane speelt op een wel heel bijzondere locatie, namelijk helemaal bovenin de Middelburgse abdijtoren de Lange Jan. Het is een hele klim om daar te komen, maar eenmaal boven worden we dik beloond voor onze moeite. Niet op z'n minst door het prachtige uitzicht over een nachtelijk Middelburg. Als de bezoekers een voor een al puffend en hijgend het zaaltje betreden, zoeken ze een plekje in de erkers of op het ronde bankje in het midden. Dat geeft een intiem sfeertje, helemaal als het licht dooft en enkel nog een twintigtal waxinelichtjes de ruimte verlichten. Daniel Cane heeft een bijzonder krachtige stem met een vol geluid. Ook erg veelzijdig: zowel uit volle borst met een ruig randje als ingetogen en vol emotie. Cane weet te raken. Zijn grappige manier van vertellen over de liedjes, die vooral over gebroken harten gaan, maakt het luchtig. Als hij het publiek tijdens zijn laatste inzet vraagt een koortje te vormen met een paar simpele 'oohs', doet het dat aarzelend. Even later legt hij zijn gitaar aan de kant en zingt à capella verder op de voorzichtige klanken van zijn zojuist geboren koortje. Een bijzonder sfeervol optreden op ruim 90 meter hoogte.
 
De twee dames en een heer van Lakshmi zijn in Seventy Seven op hun plek. De wat vage electropop ligt goed in het gehoor. Toch mist de set echte knallers; er zit geen enkel echt pakkend nummer tussen en dat is jammer, want muzikaal is het prima. Muziek met een behoorlijk eigen gezicht, toegankelijk en goed gebracht. Leuk zijn ook die schermen met videobeelden om de muziek te versterken. 
 
 
De door AC/DC beïnvloede The Dirty Denims weet wel wat rocken is. Dat bewijst de band keer op keer en ook vanavond in Bar American is het business as usual. De twee dames en twee heren vliegen er vol in met rockende happy hardrocksongs. Het podium is eigenlijk te klein voor dit gitaargeweld, maar op een geluidsbox kun je ook staan. Vanaf daar overziet frontvrouw Mirjam Sieben het strijdtoneel. Jammer dat de publieke reactie wat lauw is. Want aan de show ligt het niet.
 
“Hallo wij zijn Tales”, aldus zanger Matthias van Beek die het publiek verwelkomt. De rockband die voluit Tales That Are Not To Supposed To Be Heard By People heet, geeft daarna gelijk gas. In vlot tempo spuwen ze negen rockliedjes de zaal van 't Schuttershof in. Met veel tempowisselingen, fijne melodieën en een vette rockshow haalt de band een dikke voldoende. De cover van Bowie's Suffragette City mist de glam, maar zorgt er wel voor dat het publiek loskomt.
 
Als finalist in The Voice of Holland wierf Vince Irie een behoorlijke bekendheid. Hij speelt vanavond met zijn band Offshore in grand café Brooklyn. Ze spelen zomerse reggae met een goeie dosis stevige rock. Al tijdens de soundcheck staan mensen te swingen. Als ze hun bekende mash-up inzetten van ‘Wonderwall’ (Oasis) en ‘Stir it Up’ (Bob Marley), worden de jassen onder de bar gegooid, de stoelen aan de kant geschoven en danst het publiek er op los. Irie weet de Zeeuwen zelfs te porren voor een heuse sit-down. Daarna zijn de toeschouwers niet meer te stoppen, maar helaas komt ook aan dit feest een einde. 
 
Popronde Middelburg heeft deze editie drie deelnemers uit het BNN-VARA programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland (DBSSW). Popronde wordt niet voor niets het reizende festival genoemd. De Groningse zangeres Kira Dekker kwam na vijf en een halfuur reizen aan om vervolgens in een volle frietboetiek B’tje Anders te spelen. Terwijl het publiek voornamelijk bezig is met het avondeten, speelt Dekker akoestisch nummers van haar ep ‘Midnight Writings’. Het geroezemoes overstemt voorin de zaak de zang, al mag dat de pret niet drukken.

Aan de andere kant van de stad, in Honeypie, geniet het publiek van DBSSW-winnaar Stef Classens onder het genot van een kopje Japanse kers thee en een stukje brownie. Hij wordt vanavond vergezeld door gitarist Bram Bovenhuis. Naast zijn debuutsingle ‘She Will Help You Out’, die al vrij vroeg in de set voorbijkomt, speelt hij ook nieuw werk. Een nieuw album is op komst. Heftig en intens is het nummer ‘Mirror’, dat over een van zijn vrienden gaat die uit het leven wilde stappen. Een ballad-uitvoering van het volgens Classens slechtste nummer ooit, ‘I Save The Day’ van Roberto Jacketti & The Scooters, kon niet achterblijven. Deze uitvoering speelde hij namelijk ook in het eerder genoemde tv-programma.

In de Cinema in de Kloveniersdoelen geeft vanavond Jasper Mook act de présence. Mook deed in het tweede seizoen van het tv-programma DBSSW mee. De zaal stroomt steeds sneller vol. Na drie nummers is de zaal overvol en staat het publiek aan de kanten toe te kijken hoe Mook zijn kijk op het leven uitbeeldt. Fout, maar goud is de prima uitgevoerde cover van Vanessa Carlton ‘A Thousand Miles’, die in plaats van piano- in een gitaarversie wordt gespeeld. Van een intieme setting is niet echt sprake meer in de drukke zaal, maar als ‘Honey’ wordt ingezet, keert het intieme gevoel weer terug.

In het restaurant/café gedeelte van de Kloveniersdoelen staan de heren van Fake Billy And The False Prophets klaar om te rocken. Stevige garagerocknummers, strak drumwerk. Het zou niet misstaan in een grotere zaal of op een festival. De zaal danst (alwaar dat mogelijk is) en geniet. Wie de stem van frontman Mathijs Leeuwis waardeert, kan half december gaan genieten van een akoestisch solo-optreden van deze zanger en gitarist in De Spot. 
 
En zo komt er een einde aan Popronde Middelburg. Het was druk, soms té druk. Maar het was vooral gezellig en met een fantastisch arsenaal aan muziek vooral heel erg mooi. Het festival reist momenteel verder naar Sittard, gaat via Hilversum naar Enschede en eindigt over twee weken in Amsterdam met een eindfeest.