Afijn, de muziek. Tijdens de eerste act, Betty’s Doghouse, moet ‘t Beest nog even vollopen, maar het is goed vertoeven bij het rockabillytrio uit Vlissingen. De rockabilly met hier en daar country-invloeden komt lekker uit de verf met een cover van Johnny Cash ‘Folsom Prison Blues’. Vervolgens is er tijdens het opbouwen van The Mysterons een optreden van Convoi Exceptional samen met dj Steef en Barre Verkerke, die een heuse improvisatieset spelen op de vloer. Trommels, toetsen, beats en saxofoon rommelen wat aan totdat er uiteindelijk een samenhangend geheel uit voort komt. Het duurt misschien een kwartier te lang, maar wanneer is het nou de laatste keer dat je iemand met z’n blote voet een prullenbakdeksel heeft zien bespelen?
 

The Mysterons volgen op en spelen de meest interessante set van de avond. De muzikanten staan vanavond weliswaar niet in de originele setting, gitarist Brian Pots heeft op dezelfde avond zijn albumrelease show van Pauw, maar dat maakt de show van The Mysterons er niet minder om. De set pakt het publiek helemaal in, soms zweverig, soms snoeihard en vervolgens klinkt de stem van zangeres Josephine van Schaik weer van een andere planeet (“Mysterons are go!”, tijdens ‘Calamity Jane’). De psychadelic poprock-explosie die de laatste jaren aan de gang is, kenmerkt zich door bands die zich laten inspireren door Pink Floyd (Syd Barrett), maar bij The Mysterons heeft het geluid zich ontwikkeld tot een representatie van de band zelf en dat is een flinke prestatie voor een band die met slechts één ep al zalen onveilig maakt. Lowlands was het eerste grote festival dat de band boekte, maar volgend jaar zal de band ongetwijfeld op meer festivals van formaat mogen spelen.

Tussen The Mysterons en Knarsetand in is het weer tijd voor een dj set en de presentatie van de Hellraiser-kubus. Een kort feest later, waar de muziek op standje ‘mokerslagen op je trommelvliezen’ staat, en er om een of andere reden een haai door het publiek vliegt, is het voor de laatste keer de eer aan iemand om Knarsetand aan te kondigen in de huidige setting. Knarsetand begint dan de set met deel I en II van ‘Fantasy’ van de gelijknamige ep. Een nog rustig begin, maar het uur dat daarop volgt is even vermoeiend als de Kustmarathon achterstevoren lopen met je schoenen verkeerd om. De nummers die al van een beetje bekendheid onder het publiek hebben genoten, ‘Gypsy Parade’, ‘Flying Away’ en ‘Insomnia’, zorgen ervoor dat driehonderd man zich volledig kapot danst op oorverdovende beats, gillende blaasinstrumenten, en scheurende gitaren. De medley van Madness’ ‘One Step Beyond’, de grootste ska-anthem, wordt ook nog in de toch al tjokvolle setlist gepropt. De Gypsy Parade zoals we hem nu kennen mag dan wel tot een einde komen, de band speelt keer op keer weer zijn beste optreden tot nu toe. De sfeer mag er dan ook niet om liegen: er klinken vreugdekreten, er zijn sitdowns en we horen heen-en-weer “Knarse!” “Tand!”. Het publiek laat Knarsetand niet zomaar gaan. Het resultaat? Een vloer die bezaaid is met zweet, een tiental munten aan bier, meer zweet en mensen die zijn uitgegleden over dat zweet.

Afsluitend is er nog een feest. Maar als je zo de tijd stopt tijdens de rave, kunnen we terugblikken op een fantastische avond waarbij we nu even flink wat veren gaan steken op niet nader te verklaren plekken van de organisatie. De aankleding was wederom fantastisch, het publiek was uitzinnig en enorm goedgemutst en ja, die kubus! Maar het is ook een avond van allerlaatste keren. Nooit meer Funfest in ‘t Beest, en nooit meer Knarsetand zoals we die kennen op de planken. Of deze avond over een jaar of tien als legendarisch kan worden bestempeld, daar twijfelen we niet aan. Dus waarom zouden we nu de tijd stil zetten om te evalueren? We hervatten de tijd dus maar weer om door te feesten. Door feesten voor Funfest Indoor. Doorfeesten, tot de allerlaatste minuut waarop je vriendelijk wordt verzocht om toch maar op een manier je huis of je afterparty op te zoeken. Funfest Outdoor, 23 juli 2016 staat alvast rood omcirkeld in de agenda.