Half negen, Middelburg. Ik word opgewacht bij de oude Trendhopper. Dit pand is een anti-kraakpand, en sinds april de thuisbasis van The Shore Cries Attic. Onvoorbereid als ik ben, merk ik dat ik pen en papier ben vergeten, Gelukkig krijg ik een A4’tje en een roze glitterpen aangeboden. De band werd opgericht als akoestische coverband. Ze vonden het maar niks, en gingen van akoestisch naar elektrisch. “In die beginperiode wisten we totaal niet wat we deden. Niemand van ons had echt ervaring uit eerdere bands. En mijn god, wat waren we slecht. Ik zweer het, je had ons echt niet willen horen spelen”, zegt zanger Jason. “Toen besloten we zelf nummers te spelen, maar dat was ook niet makkelijk. We hadden moeite met het vinden met onze stijl.” Bassist Pieter vervolgt: “Wessel, een vriend van me, zocht bands die mee wilden doen aan Spectra, en dus was daar opeens een eerste optreden.
“Who the fuck is The Shore Cries Attic?”
Een kijkje in het eerste hoofdstuk van die band met die moeilijke naam
Wie het afgelopen jaar een aantal Zeeuwse podia en festivals bezocht, zal ongetwijfeld een band op het podium hebben los zien gaan met een naam die moeilijk te onthouden is. Je hebt het niet onthouden omdat de naam te moeilijk is, maar het aantal biertjes dat zo lekker wegdronk bij hun optreden kan ook een bepalende factor zijn geweest. Ja, die zeskoppige band heet The Shore Cries Attic. De naam verwijst naar de tijd dat ze op een zolder in Vlissingen speelden, aan de kust dus. Deze band die tijdens het oefenen ook het volume goed open gooide, kreeg altijd geklaag over het te harde volume. The Shore (de kust) Cries (huilt, klaagt) Attic (de zolder). Got it? Mooi, niet meer vergeten. Op 20 september speelt de band op het verjaardagsfeest van 3voor12/Zeeland. In het teken van dit feest besloten we de band op te zoeken.
De band besluit voor het eerste optreden nog even een fles blue label soldaat te maken en niet al te helder aan het optreden te beginnen. “Ik keek naar mijn handen die opeens wel heel snel op mijn bas tekeer gingen”, lacht Pieter. Toch wordt er een killer van een show weggeven, waarmee ze de voorronde winnen en zich opeens aan de affiche van Klomppop 2014 mogen toevoegen. Niet alleen Spectra wordt aangedaan, ook Regioruis. Beide bandcompetities eindigen met een eervolle tweede plaats. Jason steekt intussen nog even een peuk op: “Eigenlijk waren we blij dat we niet wonnen. Als je tweede wordt, denk je toch aan alle punten die je aan jezelf zal moeten verbeteren. We zullen nu ons nu niet meer richten op bandwedstrijden, maar op de band zelf en onze nummers. Trouwens, hoe kun je in bandwedstrijden eigenlijk zeggen wie de beste is?”
The Shore Cries Attic wordt als deelnemer aan het PopaanZee traject gecoacht door de Utrechtse jongens van John Coffey. Jason: “We hadden een keer een Skype-sessie met die gasten en hij vroeg wie van ons muzikaal geschoold is. Niemand. Hij vroeg wie van ons ervaring had met andere bands. Ook vrijwel niemand. Om onze muziek te maken moeten we dus telkens het wiel opnieuw uitvinden.” Hij neemt nog een trekje van zijn sigaret. “Die zwakte, dat niemand van ons eigenlijk echt weet wat we aan het doen zijn, wordt dus op dit moment onze kracht. Hierdoor probeer je sneller dingen uit, die je als geschoolde muzikant niet zou uitproberen. Die zouden zó een nummer schrijven.”
Na dat eerste optreden in februari werd The Shore Cries Attic al op meerdere Zeeuwse festivals uitgenodigd. Klomppop werd kapot gespeeld, Anywave was ook een fijne gig voor de band, en dan was er nog Vestrock. Jason vertelt: “We hadden toen een nummer waar we eigenlijk niks aan vonden. Toen we dat nummer inzettten, dacht ik: Waarom spelen we dit nummer eigenlijk? Ik stopte gewoon met zingen en zei: ‘Fuck it, we spelen dit nummer NOOIT meer!’ We kregen wel een hoop rare blikken van het publiek haha!” Die no-nonsenehouding van de band trekt toch een hoop publiek. “Ik weet nog dat er na Anywave een hele hoop mensen naar ons toekwamen om een praatje te maken en die zeiden hoe vet ze dat optreden vonden. Dat doet je als band toch wel goed.”
Dat de naam vaak niet wordt onthouden, of te moeilijk wordt gevonden, is de band al meerdere malen verteld. “Er zijn mensen die zeiden dat we onze naam moeten veranderen, maar dan kan je net zo goed kappen. Je moet jezelf blijven en zodra je iets aan jezelf verandert, is het nog maar de vraag wat je daarna gaat veranderen. Dat willen we niet.” Om de mensen de naam beter te laten herinneren, is er een oplossing bedacht. Pieter: “We hebben nu echt een sick logo en bij de volgende optredens gaan we gewoon een big-ass banner van dat logo ophangen. Dan moeten mensen het wel onthouden. Ook komen er shirts aan!” De eerste EP staat ook in de steigers: de band hoopt dat hij begin 2015 uitkomt.
The Shore Cries Attic mag dan nog niet zo lang bestaan, het eerste hoofdstuk van hun verhaal is geschreven. Hun Rock-‘n-Roll leven, dat ik voor een avond heb mogen meemaken, is er een zoals je dat vaak alleen nog maar leest in autobiografieën van goede, oude bands. Goed drinken voor het allereerste optreden, een oude meubelzaak als oefenruimte, nummers bij een optreden afbreken omdat ze je niet aanstaan, dat is Rock-‘n-Roll zoals het bedoeld is. Het eerste hoofdstuk is misschien klaar, maar we zouden meer dan graag willen zien welke hoofdstukken er nog meer komen voor deze ongelooflijk sympathieke band.
The Shore Cries Attic speelt de komende maanden weer op een hoop plekken, namelijk:
6 September, Zeeland NazomerFestival, Middelburg (Voorprogramma Kensington)
20 September, 5 Jaar 3voor12/Zeeland, De Spot Middelburg
3 Oktober, ‘t Beest Goes (voorprogramma Paceshifters)