Swamp Machine, de driekoppige psychedelische /stonerrock band, opent de avond in het theater, dat al twee eeuwen dienst doet als concertzaal en nu ook als poppodium. Duidelijk is dat de bandleden vanaf de eerste noot er vol tegenaan gaan. Ze hebben dan ook relatief weinig tijd om te spelen en willen zichtbaar graag hun muziek ten gehore brengen. Gitarist Mehidah Endenburg kampt met kleine technische problemen, maar laat zich hier niet door kisten. Desondanks worden zijn riffs, onder andere gebaseerd op de seventies rock, met genoegen verorberd door het publiek. Swamp Machine heeft totaal geen moeite om het publiek met hun muziek mee te voeren en flink te laten bewegen. Want eerlijk is eerlijk, op deze muziek met spaarzame lyrics en steunend op de instrumentale stukken, kun je ook niet stil blijven staan. Na vier nummers verlaten de drie heren het podium en blijft het publiek hongerig naar meer.
’t Arsenaaltheater ging ‘Back to the Seventies’
DeWolff, Capital Sentimental en Swamp Machine zorgden voor een mix van psychedelische-, stoner-, en bluesrock
Onder de noemer ‘Back to the Seventies’ organiseert Cultuurwerf een bijzondere avond in het Vlissingse Arsenaaltheater. De grote naam van vanavond is DeWolff, die wordt vooraf gegaan door maar liefst twee Zeeuwse bands: Capital Sentimental en Swamp Machine. Wat deze bands met elkaar gemeen hebben, zijn de muzikale invloeden uit de zeventiger jaren en hun respect voor de pioniers.
Het is nu aan de psychedelische ofwel space rockband Capital Sentimental om het podium te betreden. Het is vanavond het laatste optreden voor de muzikale duizendpoot René Everts (saxofoon, toetsen en zang), die eerder aangekondigd heeft de band te verlaten. Het optreden krijgt luidruchtig support van het voornamelijk Zeeuwse publiek. Wat deze band toch enigszins uniek maakt, is dat de muziek zo nu en dan wat jazz aanraakt, vervolgens richting doom knalt en doorzweeft naar het psychedelische. Ook het zingen door een megafoon, de saxofoonklanken en het synthesizergeluid, maakt dat Capital Sentimental boeit en blijft verrassen. Hoe de band verder gaat zonder Everts, is niet duidelijk. Wel laat Everts weten dat hij uiteraard alles op de voet zal blijven volgen, hij een geweldige tijd heeft gehad en dat het voor hem tijd was om een nieuwe weg in te slaan.
DeWolff sluit de avond af. Vergeleken met de voorgaande bands, zijn de lyrics prominenter aanwezig en is het geheel in mooie balans met gitaar, orgel en drums. Er wordt geopend met een tweetal oudere nummers, ‘Don’t You Go Up The Sky’ en ‘Yellow Rat Magic Blues’, die dan ook prima ontvangen worden door het publiek. Wanneer DeWolff doorgaat naar wat rustiger, gevoeliger nummers, zorgt dat even voor verwarring bij de aanwezigen. Er wordt “harder” geroepen en dit lijkt terug te verwijzen naar de stevige rock van de voorgaande bands. Gelukkig is dit maar van zeer korte duur; DeWolff speelt onverstoord verder en wint het publiek voor zich, want Pablo van de Poel weet te charmeren met zijn verhalen en grappen. Naast de bekende nummers, komt een aantal nieuwe nummers langs, die onlangs in Amerika zijn opgenomen. Wederom laten de heren van deze band zien en horen dat zij perfect op elkaar ingespeeld zijn. DeWolff bewijst dat het een sublieme live band is. De bijzondere mix van deze drie bands heeft een zeer smakelijke cocktail van muziek opgeleverd; Een cocktail waarvan de prettige nasmaak lekker lang blijft hangen.