Als voorprogramma mogen de zussen Renee (Cello) en Loes (gitaar/zang) Wijnhoven de avond inluiden. Het duo onder de naam Clean Pete kondigt zijn eerste song aan; ‘Ik neem mee op reis’ en leggen de link naar het gelijknamige spelletje dat iedereen in zijn jeugd wel eens heeft gespeeld.
Anne Soldaat houdt publiek geboeid door echtheid
“willen jullie alsjeblieft allemaal wat nader tot mij komen?”
Anne Soldaat zette vrijdag met zijn band de ASo’s het publiek in beweging in Gebouw-T te Bergen op Zoom. Een optreden gekenmerkt door de uitspraak ‘gewoon goed’. “Het is pas geslaagd als ik blij ben wanneer ik van het podium stap en dat het publiek blij is wanneer ze weggaat”, sprak Anne Soldaat uit in een gesprekje met 3voor12/Zeeland.
Het publiek lijkt in eerste instantie niet helemaal te weten wat hiermee aan te moeten en wacht wat gelaten af. Nadat het lied wordt ingezet en het publiek ervaart wat de bedoeling is, ontdooit de sfeer. De twee dames laten horen en zien dat hun Nederlandstalige nummers over alledaagse zaken, gezongen met engelachtig heldere stemmen en begeleid door slechts een cello en gitaar, eigenlijk ook reuze stoer zijn. Het nummer ‘Zo fijn om alleen te zijn’ wordt meegespeeld door Anne Soldaat, die door de zussen als grap wordt aangekondigd als hun speciaal ingevlogen getalenteerde gastmuzikant. Clean Pete neemt ondanks de twijfel in het begin, het publiek mee in hun belevenissen en muziek. Door eerlijk en met humor over hun muziek, teksten en zichzelf te praten, worden de songs extra krachtig en herkenbaar voor iedereen.
Anne Soldaat start kordaat met het optreden in het niet geheel gevuld Gebouw-T. ‘Willen jullie alsjeblieft allemaal wat nader tot mij komen’, vraagt hij, gebruik makend van zijn droge humor. Na deze woorden komt het publiek lachend naar voren en is de sfeer de rest van de avond heerlijk aangenaam. Anne Soldaat speelt songs van zijn beide solo-albums; Born to Perform, Going South en van het laatste album Anne soldaat. ‘Maybe’, ‘Mai Thai’ en het luchtig klinkende ‘Ding Ding Sun’ bijvoorbeeld. Ook muziek uit het verdere verleden komt aan bod. Er luidt een enthousiast gejuich wanneer ‘We love Danger’ van Anne’s eerdere band Daryll-Ann wordt ingezet. Anne Soldaat heeft een zeer aangenaam stemgeluid, dat soms helder, melodieus of gevoelig genoemd kan worden. Op andere momenten is hij juist rauwe met een rock sound.
De band bestaat uit bekende gezichten: Bram Hakkens (drums) bekend van onder andere Kane en Kyteman, Maurits Westerik (gitaar/backing vocals) leadsinger/gitarist van GEM, Matthijs van Duijvenbode (toetsen) en Jeroen Overman (bas), beiden uit de band van Tim Knol. Ondanks het feit dat elk bandlid reeds een eigen status en achtergrond heeft, vormt Anne Soldaat met deze mooie collectie muzikanten een fijne eenheid. Alle bandleden hebben zichtbaar plezier in wat ze doen en zoeken het contact met elkaar op en werken hard en gesmeerd samen. Na het laatste nummer verlaat de band onder luid applaus en gejuich het podium. Het Bergse publiek zou niet Brabants zijn wanneer er niet hard en herhaaldelijk ‘speule’ wordt geroepen. Anne Soldaat betreedt wederom het podium voor de toegift en reageert droog op het Brabants gejoel: “Jullie krijgen nog een toegift van drie nummers, te weten…”. Hier lacht het publiek lustig om en wordt de toegift, waar het nummer ‘Krokobil’ er één van is, een waar afsluitend feestje. Het optreden in Gebouw-T van Anne Soldaat met band kan worden samengevat als eerlijk, echt en zonder opsmuk. In de beperking toont zich duidelijk de meester.
Anne Soldaat spreekt die avond ook over het optreden zelf en zijn muziek. De sfeer binnen de band is uiterst ontspannen en Anne zelf lijkt wat vermoeid. “Er ging wat mis met het geluid tijdens de soundcheck”, laat Anne weten. “Er werd flink wat herrie mijn oor in geblazen en daar ben ik eigenlijk best heel naar door. Maar ja, even bijkomen” Anne praat verder over de muziek: “Mijn muziek is gebaseerd op de jaren ’60 en ’70 muziek, waar ik van houd en waar ik groot mee ben geworden. Ik zou mijn eigen muziek dan ook omschrijven als melodieuze jaren ’60-’70 pop. Soms is het ook wel een bak herrie, soms akoestisch en meer singer/songwriter. Dynamisch is een mooie term. Wat ik wil bereiken met een optreden zou je vrij banaal kunnen noemen: dat ik blij ben wanneer ik van het podium stap en dat het publiek blij is wanneer ze weggaat. Ik zou het optreden ook niet als hard werken omschrijven. Het is lekker. Fijn dat je tijdens het optreden drijfnat van het zweet in een soort roes komt. Wat bijvoorbeeld wel naar is, is wanneer het geluid zo slecht is dat je wordt meegezogen in een soort negatieve neerwaartse spiraal. Dan trek je jouw bandleden hierin ook mee, dat is echt vervelend. De kunst is om dan tijdens het optreden het tij te keren en jezelf streng toe te spreken. Ik spreek dan op een heel verstandelijk niveau met mezelf en kan dan de knop omzetten. Dat moet ook, je hebt te maken met publiek dat voor jou komt en je eigen band. Gelukkig is het geluid prima hier in Gebouw-T dus dat is zeer prettig.”
Ook haalt Anne de ontwikkeling van Daryll-Ann tot nu aan: “Er is zeker een groei te zien wanneer ik kijk naar 1988 (Daryll-Ann) tot nu. Ik zou toen nooit zo als frontman hebben kunnen optreden als ik nu doe. Het is zeker een evolutie, geheel natuurlijk weet ik niet. Er komen dingen op je pad en dingen ontwikkelen zich.” Anne laat weten niet zozeer met het plannen van de toekomst bezig te zijn: “Niets is helemaal zeker, misschien moet ik er wel een baantje bij nemen over een jaar of twee! Ik kijk verder wel wat er op mijn pad komt en uiteraard genieten van de dingen van de dag.”