Toussaint vond de blues in het geluid van de mondharmonica. Een instrument wat hij sinds zijn achttiende bespeelt en waar hij volkomen vergroeid mee is geraakt. Zeg tegen Toets Tielemans Nico Wayne Toussaint en hij zal zeggen dat hij het ook wel weet, maar dat hij het zo’n mooi instrument vindt. De goedlachse Fransman laat er geen twijfel over bestaan en steekt zijn liefde voor de blues niet onder stoelen of banken. In twee bedrijven eert hij elke bluesgrootheid die geleefd heeft. Zijn eigen held James Cotton maar ook good old Muddy Waters, Sonny Boy Williamson I en R.J Mischo. Bescheidenheid siert de mens in deze, want met negen cd’s in de kast en een tiende opkomst mag hij zelf toch ook als een bluesautoriteit gezien worden. Aan repertoire dus geen gebrek, maar net dat ene nummer speelt hij niet,welk nummer weet niemand maar de juist gestemde mondharp ligt nog elders. “Volgende keer vergeet ik hem niet en speel ik wat ik nu niet kan”, zo luidt de verontschuldiging. Geen probleem want er valt toch wel voldoende te genieten.
Nico Wayne Toussaint blaast de blues
Mondharmonicales met de Franse slag in The Lane
De blues leeft in Oostburg. Bluesclub The Lane heeft het er druk mee, maar ziet het werk beloond worden door een trouwe publieksschare die altijd weer aanwezig is en de act van de avond duidelijk kan waarderen. Deze keer op het affiche Nico Wayne Toussaint (of Toessijn zoals het hier zo mooi verbasterd wordt). Een Franse mondharpspecialist. Hij laat het instrument huilen, lachen, swingen en wringt er alles uit wat er inzit. Op zo maar een donderdag in april.
Met een mooie mix van snelle nummers met traditionele opbouw en langzaam werk met af en toe een verrassing, zoals een rumba ritme of een meer rock georiënteerde nummer. De mondharp verbindt alles, ondersteund door de strakke ritmesectie bestaande uit drummer Guillaume Destarac en basgitarist Antoine Perrut. Deze Kerry King lookalike speelt ook een niet onverdienstelijk potje saxofoon, jammer dat het maar voor een nummer is. Uiteraard krijgen alle muzikanten hun solomomentje. Al pakt gitarist Florian Royo er iets meer, maar dat mag dan ook wel als je met zo veel gevoel en mimiek een instrument naar je hand zet. Het publiek zit aan tafeltjes rond het podium wat de setting knus maakt. Er heerst een fijn ongedwongen sfeertje in de zaal. Met zijn eeuwige lach heeft Toussaint geen moeite de toehoorders voor hem te winnen. Met de prachtige cover ‘Dealing With The Devil’, gebracht relax zittend op de rand van het podium, als absolute apotheose. Daarmee maakt hij de fout van zijn gepubliceerde tourlijst goed. Want Oostburg ligt nog altijd niet in België beste Nico. De artiest van de avond wil naar eigen zeggen op Nederlandse les, omdat hij Goes niet uitgesproken krijgt. Doe er nog een topografiecursus bij dan. Aan de andere kant: een muzikant die gewoon super goed zijn ding doet maar wel verdwaald, er is mee te leven.