La-Ventura is nu echt echt terug.

Interview met de herrezen metalformatie na albumpresentatie in 't Beest

Tekst: Gijs Kamphuis Foto's: Rene Kauwenbergh ,

Na een lange radiostilte is La-Ventura weer 'back in the ring'. Het nieuwe album 'White Crow' is sinds het begin van deze maand verkrijgbaar en oogst louter lovende kritieken. De metalband stelde het kleinood zaterdag officieel voor. In het ’t Beest te Goes, als voorprogramma van Kingfisher Sky en Sin7sins. Een dag voor het feest van het nieuwe leven en heropstanding. Hoe toepasselijk. De andere twee bands ten spijt, het verhaal van de eerste band van de avond is toch het meest interessant. Het wordt verteld door bassist Mike Saffrie en zangeres Carla van Huizen. Over waarom deze plaat er moést komen en wat er allemaal gebeurde toen drummer Erwin Polderman de club verliet.

“Toen Erwin uit de band stapte zijn we met een schone lei begonnen”, zo begint Saffrie. Om er direct achteraan te vermelden dat diens vertrek bijna het einde van de band betekende. “We hebben een bezinningsperiode gehad. Goed nagedacht wat we er mee moesten doen. Maar het bleef kriebelen. We hadden de uitnodiging van de Franse producer Didier Chesneau nog altijd op zak. Hij stond er op om eventuele nieuwe opnames bij hem te doen. Hij is echt top en doet naast veel commerciële dingen gelukkig ook nog kleinere bands. Die uitnodiging konden we niet laat schieten natuurlijk. We zijn toen opzoek gegaan naar een andere slagwerker, iets wat nog niet mee valt in Zeeland. We kwamen uit bij Renzo van Poecke. Hij leeft echt voor de muziek en met zijn stijl van drummen konden we onze nummers verfijnen. Al met al heeft het hele proces van bezing en zoeken ruim vijf jaar geduurd. Dat is veel te lang, daar zijn we onszelf van bewust. Het is nu ook zaak om promotie te maken. Te laten zien en horen dat we nog bestaan.” 

Het verhaal van La-Ventura begint in 2005 als drummer Erwin Polderman na zijn periode bij Orphanage een nieuwe band formeert. Hij vindt in Van Huizen een zangeres en Saffrie zorgt samen met Sascha Kondic voor de bas en gitaarpartijen. Marco van Boven smeert de gaatjes dicht met zijn synthesizer en zie: een nieuwe femailfronted metalband is geboren. Ze worden in het gothic metalhokje geduwd, groepen als Within Temptation en Epica hebben tenslotte een zelfde samenstelling. In de slipstream van die bands wordt er een vliegende start gemaakt. Album 'A New Beginning' doet het goed en voor single 'Trefoil' wordt een professionele clip geschoten. De weg ligt open en internationale roem lonkt, zeker nadat de Zeeuwen tekenen bij Renaissance Recordings. Dat label brengt de plaat ook in de Verenigde Staten en Canada uit. Niet veel later stapt Van Boven stapt op en in de zelfde periode dat Polderman vertrekt gaat ook het label op de fles. 'White Crow' is dan ook compleet in eigen beheer gemaakt. “Met bloed, zweet, tranen en de labor of love”, verzucht Saffrie. “We hebben de juiste keuze gemaakt en staan er daarom ook volledig achter. Hopelijk biedt zich een platenlabel aan om de promotie in Europa te verzorgen. Dat zou een mooie stap zijn.”

De nieuwe nummers van het viertal zijn minder metal gericht. Het geheel neigt meer naar melodieuze, stevige rock dan naar de gothicsound van weleer. “Het geluid moest wel veranderen, anders waren we echt als mosterd na de maaltijd gekomen. Nu kunnen we onze eigen identiteit verder ontwikkelen.”
Van Huizen mengt zich  in het gesprek als de onderwerpen stijl en tekst worden aangesneden. “Er zitten Within Temptation-invloeden in onze muziek, maar die zijn er niet bewust ingeslopen. Ik had een tekst geschreven: 'Never Ending Story', blijkt er ook een Within Temptation-nummer zo te heten, dat wist ik dus echt niet”, lacht ze bijna verontschuldigend.

Tekstueel verhaalt 'White Crow' over een donkere periode in het leven van de zangeres. “Ik vind het makkelijker om een beladen tekst te schrijven dan een makkelijke. Grootse inspiratiebron bleek mijn echtscheiding te zijn. Het is toch een helingsproces waar je in zit. Als ik zing moet ik wel iets met een bepaalde bedoeling zingen. Ik denk dat het moeite kost als ik het ga preformen. Maar muziek moet je over kunnen brengen en als het dan echt vanuit mij komt, is dat alleen maar mooier denk ik.”

 

Op de vraag of het niet beter was een doorstart te maken onder een andere naam zijn de twee stellig. Saffrie legt het uit. “Er zijn nu al aanvragen uit Duitsland en Amerika. Onze naam is toch ergens blijven hangen blijkbaar. Dat was met een nieuwe naam nooit gelukt.” “En weet je hoe moeilijk het is om een nieuwe bandnaam te verzinnen”, vult Van Huizen aan. “We waren allang blij dat we deze naam hadden bedacht en mooi vonden.” Vanuit die naam, die ‘Het Geluk’ betekent, is ook de albumtitel ontsproten. Vertaalt uit het Latijn, naar een dichtregel van de Romeinse poëet Juvenalis. Hij schreef lang geleden: “Een gelukkig mens is zeldzamer dan een witte kraai.” “Het is een mooie zin die staat voor onze zoektocht naar geluk”, legt de frontvouw uit. “Dat is toch de essentie van het album. Je kunt heel hard werken maar je moet ook altijd dat beetje geluk hebben. Die beeldvorming is mooi, duidelijk en eerlijk.”