De muziek van I Could Float Here Forever heeft tijd nodig, is niet hapklaar en dient zorgvuldig ingenomen te worden. Als een apotheek deze cd zou verkopen, zou dit in de bijsluiter kunnen staan. In een snelle samenleving waarin de meeste muziek sneller vervliegt dan een schoteltje aceton is deze EP een rustpunt. Lekker dobberen, wegdromen in je eigen wereld op de klanken van opener ‘Then There Was Monoculture’. Een lekkere luie track die als een bloem langzaam ontluikt. Een licht dissonant gitaarloopje houdt de aandacht vast en brengt je als luisteraar in de juiste sfeer. Al is het ook mogelijk dat juist dat loopje op je zenuwen werkt. Want bij de eerste luisterbeurt doet het nogal vervreemdend aan.
Recensie: I Could Float Here Forever - Machines Of Loving Grace
Tweede droomvlucht van eigenzinnig viertal uit Goes
Het Goese I Could Float Here Forever heeft hun tweede EP uitgebracht. Telt de eerste , titelloze, slechts twee nummers, deze schijf heeft er vier. ‘Machines Of Loving Grace’ is een compleet instrumentaal werkstuk, waarmee de band direct een eigen gezicht laat zien. Er zijn maar weinig bands die de weg van de meeste weerstand durven te kiezen. ICFHF durft het! En met succes. Want ‘Machines Of Loving Grace’ is misschien geen makkelijke plaat maar wel een hele mooie.
Het mooie is dat de vier nummers bijna naadloos in elkaar overlopen, waardoor een lange trip ontstaat. Het langste nummer van de EP, ‘To My Great Dismay She Shot Me Down’, is een dik acht minuten durend epos waarin zo’n beetje alle gitaareffecten in verwerkt zijn, behalve het powerakkoord. ICFHF smeert in geen van de tracks gaatjes dicht met een muur van gitaren. De ruis die er is, staat altijd in dienst van het liedje. Ook in deze tweede track lijken alle geluidjes, effecten en drumtikjes zo op elkaar afgestemd dat ze elkaar versterken. Het is niet iets wat je van de eerste zult horen. Maar wie deze plaat een kans geeft zal de schoonheid ervan ontdekken en weten dat hier vier prima muzikanten bezig zijn die deze met vlagen ongecontroleerde jamsessie beetje bij beetje hebben bedacht en opgebouwd.
‘This Is What Hope Feels Like’ is track nummer drie en kent een snellere opbouw. ICFHF gebruikt ook hier de kracht van de herhaling goed maar wisselt ook goed af met meer filmische fragmenten. In afsluiter ‘Telephone For A Mrs Bathory’ duikt ineens een melancholische piano op die aan Suffjan Stevens doet denken. Het is ook dit laatste nummer wat het meest experimenteel is en waar de jazzdrum en een blaasinstrument (een hobo?) de toonzetten in het outro. Als de golf die je langzaam terug op het strand brengt. De uitloper van een klein half uurtje dobberen op open water. De zon op je bol en je ogen dicht.
ICFHF is eigenzinnig, speels en zeker voor Zeeuwse begrippen uniek. De band weet duidelijk waar het mee bezig is en ‘Machines Of Loving Grace’ is het voorlopige bewijs van dit alles. De EP laat horen dat de groep op de goede weg is.