Oor wist te melden dat TDB binnen hun genre elke concurrent lichtjaren vooruit is; "De zalige mix van seventies psychedelica, Sabbathiaanse doom, drie huilende gitaren en galmende vrouwenjubel brengt The Devil’s Blood dan ook op een vooralsnog ontzagwekkend hoogtepunt". Met een nieuw platencontract in de VS en een tour langs de oostkust, is ‘t Beest op 2 maart voorlopig één van de laatste Nederlandse podia waar The Devil’s Blood optreedt. Deze avond zijn ook veel Vlamingen naar Goes gekomen om deze occulte psychedelica live mee te maken. Maar eerst is het aan de mannen van “Heavy Lord” om met hun dampende doom/sludge de zaal in beweging te krijgen. Ondanks de overmatige energie van de gitarist en een keihard en overdonderend optreden weet de band de zaal - en mij - niet te overtuigen.
Bloedbad in ’t Beest
Psychedelische seance met The Devil’s Blood
The Devil’s Blood is bij ingewijden al lang geen verrassing. De band heeft inmiddels een behoorlijke fanbase opgebouwd. Het kon natuurlijk niet uitblijven dat deze band een podium dat de naam ’t Beest met zich meedraagt, uitkiest voor hun occulte rituelen. De band heeft in korte tijd enorme indruk gemaakt en heeft met de komst van hun nieuwe album The Thousandfold Epicentre een plaat van wereldformaat afgeleverd.
Tijdens de onderbreking wordt het podium langzaam omgebouwd tot een bizar en occult tafereel met in het midden een soort duivels altaar met kaarsen en wierook. Er wordt veel zorg besteed aan het totaalplaatje. Dan gaan de lichten uit en de mannen van The Devil’s Blood komen, overgoten met bloed, het podium op. Strak voor zich uitkijkend over het publiek begint deze bizarre, maar strak en professioneel opgezette show. Zangeres Farida staat op het podium als een opperpriesteres en knielt regelmatig, tijdens de solerende gitaristen, minutenlang voor het altaar. De hoge stem van de zangeres heeft geen enkele moeite om het muzikale geweld van de drie gitaristen, bassist en drummer bij te houden.
Een overweldigend moddervet geluid vult de zaal. De intensiteit is goed te voelen en de endorfine lijkt in de lucht te hangen, want band en publiek raken in een soort extase. De muziek valt echter niet onder de klassieke satanische acts, het is ook meer rock dan metal. Vlagen van Led Zeppelin, Jethro Tull, Yes, The Doors en Jefferson Airplane komen in me op. De solo’s van de gitaristen zouden niet misstaan bij Gary Moore, Marty Friedman of Dave Meniketti.
De muziek spreekt voor zich, maar de hele psychedelische bloed doordrenkte aanbidding tijdens het optreden maakt deze band zeer bijzonder.Tijdens het hele ritueel is de band in zichzelf gekeerd en maakt geen enkel contact, toch weten ze het publiek mee te nemen in hun ritueel. Zonder een woord gesproken te hebben met de mensen in de zaal verlaten ze weer het podium. De band is in staat om spannende en solide nummers te schrijven, een minpuntje was zo nu en dan het geluid dat niet altijd even goed was afgestemd.