Het duurt even voordat de Piek in Vlissingen gevuld is, maar dan mag Joanna Chapman-Smith beginnen aan het voorprogramma. De Canadese singer-songwriter is opgegroeid in een muzikale familie met roots in Nieuw-Zeeland, Italië en Brazilië en maakt naar eigen zeggen een mix van (gypsy) folk, roots, jazz en pop. Waarom ze vervolgens klinkt als een doodsaaie zangeres uit de country top 100 van Amerika, is mij dan ook een raadsel. In haar stem is geen sprankje eigenheid te bekennen. Het publiek is net als ik niet onder de indruk en gaat na twee nummers luidkeels de week bespreken.

Joanna Chapman-Smith heeft echter één troef en dat is de onbekend gebleven muzikant naast haar op het podium. De fiddle bespelend en met effectpedalen onder de voet brengt hij toch nog wat sjeu in het optreden. Zijn bluesy solonummer is dan ook een het hoogtepunt van het verder veel te zoetsappige voorprogramma. Dat de meezingende toeschouwers - die bij het afsluitende nummer het laatste woord van ieder couplet mogen hebben - niet verder komen dan “woohoo” illustreert het schrijnende gebrek aan creativiteit van het begin van deze avond.

 Wanneer de goedlachse Pokey Lafarge met zijn drie bandleden op het podium verschijnt is dat allemaal weer vergeten. Mocht je je nog afvragen in wat voor decennium we ons bevinden; de kledij uit de Great Depression helpen je wel op weg. En anders de muziek wel, want met akoestische gitaren, contrabas, mondharmonica en een met belletjes aangekleed wasbord wil de band duidelijk muziek brengen uit de tijd dat auto’s nog met de hand werden aangeslingerd. Evenwel is er van startproblemen geen sprake. Er wordt meteen vanaf het begin flink geswingd op de vrolijke ragtime blues en bluesgrass country.

 Na zijn tweede (overigens geweldige) solo album Beat, Move & Shake was de nieuwigheid er bij Pokey Lafarge er een beetje af. Dat heeft de twintiger (!) prachtig opgelost door het drietal van de South City Three band bij zijn muziek te betrekken. Met name Ryan Koenig op mondharmonica steelt af en toe op fabuleuze wijze de show van zijn frontman. Dat de speelvreugde en -ervaring ervan af spat spreekt voor zich; zelden heb ik zo’n vrolijke band op het podium zien staan. Of ernaast, want de toegift doet de band midden in de zaal, tussen het publiek.

Het enige nadeel van de bijna 200 optredens dat Pokey Lafarge en de South City Three doen per jaar, is dat er voorlopig geen nieuw album aan zit te komen. Een schrale troost voor de fans is misschien dat de band wel een gloednieuwe 7” single bij zich heeft. Hoe dan ook: dit is een avond waarop iedereen met een grote grijns op het gezicht naar huis gaat.