De duif van het atol Sint Helena, ofwel de Dysmoropelia dekarchiskos, was een vogeltje dat niet vliegen kon. Een kwetsbaar wezentje dat leefde op de rotsen van dit eiland in de stille oceaan. Leefde inderdaad, het diertje is uitgestorven. Laat ons hopen dat onze Saint Helena Dove voorlopig nog niet uitsterft. Dan kan ze ons nog heel lang van mooie muziek voorzien.

 De eerste EP van de Goese Janine van Osta, die schuil gaat achter Saint Helena Dove is een pareltje geworden. Het geheel telt slechts vier tracks die onder de vleugels van Jan Minnaard (Jay Minor) zijn opgenomen. Met Minnaard vormde ze eerder The Early Birds. De Zuid-Bevelandse singer-songwriter brengt fragiele maar toch sterke songs. Haar heldere stemgeluid is fijn en zuiver en is door Minnaard goed in de schijnwerpers gezet.

 

Opener ‘Do What You Do’ wordt gedragen door een simpel maar effectief gitaarloopje. Het geheel heeft iets weg van Simone White’s beep-beep song. Even dromerig als helder verhaalt het nummer over verwijten die gegeven worden en de eventuele reacties daarop. Met nog geen drie minuten een kort maar krachtig relaas.

 

Sowieso is de speelduur van het album wat kort. Want ook ‘Lover/Brother’ past ruim binnen de songfestival richtlijn van maximaal drie minuten per nummer. Deze song is wat klassieker van opzet en heeft een complete bandstructuur. Met orgel, drums en xylofoon naast Van Osta’s gitaar en wat huilerige, maar erg mooie zang. Wat opvalt is ook het overeenkomstige timbre met Karin Bergquist, zangeres van de Amerikaanse groep Over The Rhine.

 Qua dromerigheid springt ‘Amnethist’ er duidelijk uit. Ook hier mooi gedragen gitaarspel. De vage effecten en megagalm als grandefinale, maken het nummer eigen. Misschien wel het meest verrassende nummer van de EP.

Afsluiter ‘Cancer’ is duidelijk weer meer serieus. Het nummer kent Simon and Garfunkel-percussie - een basdrum met veel effect zoals in ‘The Boxer’- en handgeklap. De kick is wat slordig op de achtergrond, dat is jammer want het maakt het hele nummer wat haastig. Alsof het er nog snel even op moest. Een kleine smet op het nummer.

 

Conclusie is dat het geheel misschien niet zwaar origineel is. Met de duidelijk invloeden van de groepen die al aangehaald zijn, inclusief het hele singer-songwriters gilde waarvan altijd wel invloeden te vinden zijn: Suffjan Stevens, Joan Mitchel, Alanis, Tracy Chapman, noem ze maar op. Het belangrijkste is dat Van Osta niet direct haar hele oeuvre heeft blootgegeven. Ze pest eigenlijk een beetje, deze EP is een teaser. Een hele goede ook nog, want dit smaakt zeker naar meer.