De formule die in Graauw gehanteerd wordt werkt, dat heeft het festival de laatste jaren wel bewezen. Dus waarom er vanaf wijken. Het is te begrijpen. Het maakt alleen het verloop van deze avond wel erg voorspelbaar. De eerste bands staan vooral voor zichzelf te spelen. Coverformatie Clingtbekend op het podium in de tent. Ralph de Jongh and Crazyhearts op de mainstage. Hun rhythm & bluesrock zit goed in elkaar en is ook erg vermakelijk om naar te kijken. Met De Jongh als de jonge uitvoering van Mick Jagger. De groep klinkt als The Stones in hun jonge jaren. Zeker het samenspel tussen de zanger en saxofonist Arend Bouwmeester ziet er gewoon leuk uit. Hier staan zes muzikanten die er lol in hebben, zoveel is duidelijk.

 

Verrassend leuk is de winnaar van 'The Road To Graauwrock', het vrij onbekende Monocle Mint. Deze poprock formatie uit Roosendaal en Vogelwaarde, mengt rock met dansbare beats. De band heeft niet voor niets de voorronde van dit festival gewonnen en wint in Graauw makkelijk zieltjes doordat de muziek pakkend en goed is.

 

Ook al is de publieksbelangstelling vrij minimaal de mensen die het horen zijn enthousiast. En terecht want de spelvreugde straalt er van af. Onthoud deze naam, daar gaan we nog meer van horen. Volgend jaar hoofdpodium wat mij betreft.

 

Evenals Stefany June. Vorig jaar de winnaar van 'The Road To'. Dit jaar mag de zangeres met band het buitenpodium onveilig maken. June is het Nederlandse antwoord op de Asteroids Galaxy Tour. Een band waarmee de geboren Duitse het podium al eens deelde. June is een ontwapenend meisje. Haar accent is geinig en haar zangkunsten prima. De singles 'Dibadi' en 'Summer' zijn erg dansbaar en zowaar, Graauw komt voorzichtig los. Jammer is dat de vrolijke show als een nachtkaars uitgaat doordat de jam die ingezet wordt na de Bob Marley cover ‘One Love’, eigenlijk nergens naar toe gaat. Maar wat een leuk, fris groepje. Voor de bluesliefhebbers volgt in de tent dan nog de Draften Blues. Deze Zeeuwse bluesmachine bestaat al dik dertig jaar en hebben nog niets aan kracht ingeboet. Een degelijke bluesshow is het gevolg. De trompetten geven dit gezelschap echt iets extra's. Een klein deel van het publiek is echt voor deze band gekomen en gaat dan ook vol uit hun dak. En terecht.

 

Dan wordt het kwart over tien en is het tijd voor Guus Meeuwis en band. Hier zijn de mensen voor naar Graauw gereisd. Al lijkt de Brabantse troubadour geen idee te hebben waar hij is. “Leuk om weer eens hier in de buurt te zijn?” Zo begroet hij zijn fans. Je bent in Graauw Guus, welkom.

 

De show die volgt is voorspelbaar maar het publiek eet uit de hand bij de weinig geïnteresseerde zanger. Het is een optreden zoals hij er waarschijnlijk al vele gegeven heeft, op een dorp waar hij nog nooit van gehoord had. Voor Guus geen reden tot oprecht enthousiasme. Hij draait zijn hits af en is prof genoeg om dat goed te doen. De drieduizend man vinden het prachtig. Ze hebben tranen gelachen en onnozel gedaan waarna de organisatie tenslotte tevreden het licht heeft uitgedaan. Wel na Frituur Paula. Een coverband uit Mechelen die tot in de kleine uurtjes het volk vermaakt. Tot volgend jaar.