Het mooi aan deze muziekstijl is het een erg trouwe aanhang heeft. Waar ook in Zeeland een bluesavond wordt georganiseerd, je ziet veel de zelfde gezichten. Zo ook in Oostburg, waar zo’n tweehonderd fans aanwezig zijn. Uit de provincie, van net over de grens. Waar blues is zijn liefhebbers. Aan de Early Macband de eer het festival te openen. Deze Britten brengen direct sfeer door een ode te brengen aan de dit jaar overleden bluesgitarist Gary Moore. Ook komt er werk voorbij van Fleedwood Mac’s Peter Green.
Als de avond valt slaat ook het weer om. Wat betekent dat het knusse binnenplaatsje van The Lane niet gebruikt kan worden voor het optreden van Robert Lighthouse. Er zit niets anders op dan dat de geboren Zweed zijn set binnen speelt. Geïnspireerd door onder andere Jimi Hendrix en Robert Johnson freubelt hij op zijn gitaar, dat het een lieve lust is. Het publiek luistert aandachtig en vind het prachtig.
Als de meeste bluesgangers zich te goed doen aan een maaltijd wordt het podium in gereedheid gebracht voor de X-Ray Bluesband. De enige officiële Stevie Ray Vaughan tribute band van Europa. Het is niet de eerste keer dat dit viertal op de Oostburgse planken staat. Ook vorig jaar was de groep op dit festival te bewonderen. Met dit verschil dat de band deze keer ook eigenwerk ten gehore brengt. Gelukkig blijft de nadruk liggen op het werk van Stevie Ray Vaughan. Want dat is wat het publiek wil horen. De heren kiezen er wel voor hun eigen versie van nummers als ‘Voodoo Child’, ‘Pride and Joy’ of ‘Cold Shot’ te spelen. Wat betekend dat er elle lange solo’s volgen en er vaak van de originele songstructuren wordt afgeweken. Tijdens ‘Superstition’ wordt het publiek halverwege getrakteerd op zo wat alle intro’s uit de Arrow rock top 500. Mooi verwerkt in het nummer zelf. Dat de zaal naar mate het optreden vordert langzaam wat leger wordt, ligt niet aan de muziek maar aan de tropische temperaturen die er bereikt worden. Velen kiezen er voor even een frisse neus te gaan halen. Het is namelijk zo warm dat veel frisse pinten nuttigen ook weinig zoden aan de dijk zet.
Afsluiter Gerry Mcavoy’s Band Of Friends heeft weinig moeite de zaal nog verder in vuur en vlam te zetten. Dit trio draagt de geest mee van blueslegende Rory Gallagher. De in 1995 overleden gitarist. Gerry Macavoy was vroeger bassist in diens band en Ted Mckenna drummer, net als vandaag. Samen met zanger/gitarist Marcel Scherpenzeel (Wolfpin) vormen ze dit project. Een ode, een eerbetoon aan hun vriend, collega en ex-werkgever. Nu heb ik persoonlijk Gallagher nooit zien optreden maar de kenners rond me zijn verbaast dat Scherpenzeel’s preformence het origineel zo dicht benaderd. Daarbij straalt het spelplezier de zaal in wat zijn uitwerking op het publiek niet mist. ‘Double Vision’, ‘Moonchild’, ‘Do You Read Me’, ‘A Million Miles Away’, het zijn maar wat voorbeelden van een bijna twee uur durend bluesorgasme. De organisatie mag zich een schouderklopje geven door het halen van zo’n hoofdact. Ik ben nu al benieuwd waar ze volgend jaar mee komen.