Het voorprogramma van vanavond wordt verzorgd door Jan Minnaard, niet meer als Jay Minor, maar onder de alias Wolve in Loveland. Wat de reden van de naamswisseling is lijkt wat onduidelijk. Misschien is het de tijd om zijn Early Bird periode af te sluiten? 

Hij begeleidt zichzelf op gitaar en speelt rustige sfeervolle nummers. Denk aan een soort mix van Kings of Convenience met invloeden van Damien Rice. Hij heeft een mooie warme stem en is een goede voordrager die het publiek weet te boeien. Zijn nummers zijn af en toe meer gedichten ondersteund met muziek dan liedjes met coupletten en refreinen. Maar zonder twijfel een veelbelovend talent.

Tika is ontstaan uit een ‘In a Cabin With’-project, waarbij de frontmannen van de band Moss en El Pino & the Volunteers gezamenlijk naar Canada afreisden om een plaat te maken met lokale artiesten. De (oud) Middelburger Marien Dorleijn en David Pino werden in een hutje op een bevroren meer gezet. Lokale bassist Julian Brown en drummer Blake Howard vergezelde de twee Nederlanders. In elf dagen werd er tien mooie liedjes geschreven en opgenomen. Het resultaat is een cd met opgewekte rock nummers met blues- en countryinvloeden. 

Inmiddels is de zaal al aardig volgelopen voor Tika. Zij warmen het publiek op met een korte documentaire over Carel Struyken, een reusachtige acteur bekend van onder andere The Adams Family. Struyken is op zoektocht naar een plek waar hij zich thuis voelt. Het vormt een mooi geheel met de soundtrack, het Tika nummer For Better Or For Worse wat ook over dit thema gaat. 

En zo zit er achter elk liedje van Tika een duidelijk verhaal, waarover anekdotes worden verteld op het podium. Live spelen de twee met de drummer van Moss en de bassist van El Pino. De interactie tussen de bandleden is perfect en de muzikanten hebben duidelijk plezier in het spelen. De nummers kennen veel variatie en neigen de ene keer naar akoestische singer-songwriter (Different Shades of White), de andere keer zijn er juist veel elektronische effecten in gestopt (Here I Go Again). Maar vooral de zang, de perfect bij elkaar passende stemmen, maakt Tika tot een liveact waar je gelukkig van wordt. 

Blijkbaar heeft de band er zo veel zin in dat niet alle verhalen bij de nummers gedeeld worden, dan ben je met tien nummers wel vrij snel door je werk heen. Het publiek laat duidelijk weten dat er meer verwacht wordt van Tika. Voor het laatste nummer ingezet wordt worden er al plannen gesmeed voor de toegift.

Hoewel het nog even duurt “ze komen toch wel terug?” blijkt dat de band zeker nog wat in petto heeft. De vier bandleden lopen, vergezeld van een gitaar, de zaal in. Het publiek vormt een cirkel rond de band die de Fleetwood Mac cover The Chain spelen. Het akoestische nummer bevestigt wat we de hele avond al hoorden, Tika behoort tot de beste liveacts van Nederland.

Er volgen nog vier concerten van Tika, daarna zal hun aandacht weer naar hun eigen bands gaan. Wel hebben ze laten doorschemeren dat een vervolg niet uitgesloten wordt. Wat al wel een feit is, het nieuwe album van Moss. Volgend jaar maart zal dat album live gepresenteerd worden in onder andere De Spot en Gebouw-T.