Een soort Avonduren XL is het. In plaats van kleine kamertjes in en rond Middelburg is er vanavond een speciale editie in De Spot. De Canadese country singer-songwriter Fred Eaglesmith staat op het affiche. Om de intimiteit, die altijd een belangrijk onderdeel is van Avonduren, niet verloren te laten gaan is De Spot speciaal aangekleed en omgedoopt tot theater De Spot.
Voorin de zaal is een tribune opgebouwd die plaats biedt aan 80 personen. Alle plekjes zitten vol, wederom is Avonduren uitverkocht. De notoire barhanger hoor je nog wat klagen, de tribune deelt de zaal in twee. Vanavond is de bar eens geen onderdeel van het concert. Anderen concluderen dat een maximum van 80 mensen voor zo’n artiest toch nooit winstgevend kan zijn. Maar bij Avonduren gaat het om de liefde voor muziek, de rest is bijzaak. Dus dan praat je niet over winst en dus ook niet over baromzetten.
Door de opstelling lijkt met succes de beoogde kleinschaligheid verkregen. Ook het podium heeft een speciale huiskamer aankleding gekregen. In het voorprogramma staat de dochter van Fred Eaglesmith, Jesse Elgersma. Als ze haar liedjes zingt blijkt de speciale aankleding niet voor niets geweest. Alle bezoekers zitten muisstil te luisteren naar de vaak trieste verhalen in haar mooie liedjes. Kort maar krachtig, misschien wel iets te kort, is haar optreden. Zonder twijfel had het publiek nog veel langer van haar mooie stem en liedjes willen genieten.
Dochter Jesse had ons al gewaarschuwd, ze had zelf niet veel te vertellen. Maar haar vader zal dat ongetwijfeld ruimschoots compenseren. En dat blijkt te kloppen. Voordat de eerste toon uit zijn gitaar klinkt worden er eerst nog wat verhalen gedeeld. Uitgebreid wordt verslag gedaan van zijn legendarisch concert in Spijkerboor een dag eerder. Grappend probeert hij zijn publiek enthousiast te krijgen. Uiteindelijk wordt dan toch een eerst lied ingezet. Met een rauw gitaargeluid en een nog rauwere stem brengt Eaglesmith ons naar het platteland aan de andere kant van de oceaan. Geniale liedjes zijn het, over verloren liefdes, over vrachtwagens en tractoren. In gedachten waan je jezelf in een grote truck op Route 66 met Johnny Cash snoeihard op de stereo. Omdat je dicht op de zanger zit en hij solo zijn liedjes brengt heb je geen keuze, je wordt meegenomen in zijn verhaal en in zijn wereld.
Na elk liedje volgt er standaard een anekdote en een hand vol grappen en moppen. Fred Eaglesmith is een rasentertainer en kan zo het theater in als stand-up comedian. Maar vanavond is De Spot een muziektheater en staat er toch geen cabaret op het programma? De verhalen en grappen worden na elk nummer langer en nemen de overhand.
In plaats van af en toe een verhaal wordt het een cabaretshow met af en toe een liedje. Hoewel iedereen lacht en vrolijk is mist het optreden toch zijn doel. Als je in een lied het verhaal brengt over een boer die zijn zoon heeft verloren in de oorlog, maar die tegen beter weten in elke week nog op de trein wacht die zijn zoon zou moeten terugbrengen, dan raak je luisteraars. Zeker als je dit zo mooi brengt als Fred Eaglesmith. Als het nummer wordt afgesloten met moppen over slakken, dan mis ik echter de oprechtheid in dit optreden.
Met minder gepraat en meer muziek had dit met gemak een van de betere optredens in De Spot kunnen worden. Zeker als de toegift een duet met dochterlief zou zijn geweest. Nu is het zondermeer een onvergetelijke avond geworden, is er nog nooit zoveel gelachen tijdens een concert. Maar ook bij artiesten moet het volgens mij gaan om de liefde voor muziek, de rest is bijzaak.